Η γιαγιά της καρδιάς μας

Ηταν πριν λίγες μέρες, περίπου σαράντα, που χάσαμε τη γιαγιά μας, λίγες μέρες που φαίνονται όμως άδειες, πόσες φορές δεν έπιασα το τηλέφωνο να πω «θα πάρω τη γιαγιά μου» και μετά να κοιτάζω το τηλέφωνο με σφιγμένα χείλη.
H  γιαγιά είναι δεμένη με τις πιο όμορφες παιδικές μου αναμνήσεις. Θυμάμαι να με χτενίζει στην αυλή του σπιτιού της στο χωριό και να μου τραγουδάει, δικά της τραγούδια, τραγούδια καρδιάς που περιέγραφαν την κατάστασή μας τότε με έναν μελωδικό, ταξιδιάρικο και παραμυθένιο τρόπο. Η γιαγιά ήταν που μου έφτιαχνε μεζεδάκια σε ένα πολύ ιδιαίτερο σκεύος με θηκούλες για κάθε μεζεδάκι (μα πού το βρήκε εκείνα τα χρόνια… απορίας άξιο είναι!). Έτσι καθόμουν και έτρωγα με όρεξη το κάθε υγιεινό μεζεδάκι, που ειδάλλως δεν επρόκειτο να ακουμπούσα…
Μα δεν είμαι μόνο εγώ, η γιαγιά μας μάς νανούρισε όλα τα εγγόνια της, μάς τάισε για να μεγαλώσουμε, μάς ευλογούσε υλικά και ηθικά με τη γενναιοδωρία της μέχρι την τελευταία στιγμή. Κι αν κάτι με παρηγόρησε στο θάνατό της ήταν που είχαμε προλάβει τα μεγαλύτερα εγγόνια να της δώσουμε τη χαρά των γάμων μας και των δισεγγόνων. Παρήγορο όμως ήταν επίσης που τις τελευταίες της στιγμές ένας από εμάς της κράταγε το χέρι μέχρι τέλους, ο Μάνος, που η γιαγιά είχε τη χαρά να τον καμαρώσει γιατρό. Και έτσι ήταν σα να της κρατούσαμε όλα τα εγγόνια το χέρι της, σα να της μεταδίδαμε την αιώνια αγάπη μας και ευγνωμοσύνη για όσα τόσο γενναιόδωρα μας χάρισε, λέγοντας πάντα: «Εγώ έχω υποχρέωση στα παιδιά και στα εγγόνια μου και όχι εσείς απέναντί μου». Γενναιόδωρη σε όλους όμως, και στους γύρω της και με απίστευτη αγάπη για τον παππού που χάσαμε πολλά χρόνια πίσω, για τα αγαπημένα της αδέρφια, που όλοι μαζί ζήσαν ορφάνια και φτώχεια από πολύ μικρά και όμως όλα πήγαν εξαιρετικά στη ζωή τους. Τυχερή όμως κιόλας μέσα σ’ όλα τα βάσανα της ζωής, είχε ως το τέλος τη φροντίδα των τριών παιδιών της και των συντρόφων τους, τους είχε όλους πλάι της την ύστατη στιγμή. Περιτριγυρισμένη απ’ την αγάπη, αγάπη που πρώτη έδωσε. Λίγες μέρες πριν είχε πει σε μία αγαπημένη της συγγενή: «Εγώ σας αποχαιρετώ και να έχετε αγάπη».
Ό,τι και να πει κανείς για τη γιαγιά θα είναι λίγο, πόσο μας λείπει δεν περιγράφεται, είναι το σημείο αναφοράς μας για την παιδική μας ηλικία, σημαντική αναφορά για να έχουμε χαμόγελο και ελπίδα σε κάθε δυσκολία της ζωής. Νομίζω συχνά ότι είναι ακόμη εδώ, μπορεί και να είναι, ποιος ξέρει… οι σπουδαίοι άνθρωποι σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες ότι είναι αυτοί που αφήνουν το αποτύπωμα της καλοσύνης τους και της αγάπης τους σε αυτή τη γη. Και η γιαγιά μας, η Αλικυόνη ή Αλίκη Σοϊλεντάκη, το γένος Αλιγυζάκη, το άφησε, και στη γη, που τόσο αγάπησε και φρόντισε, αλλά και στους ανθρώπους που κι αν φρόντισε και αγάπησε….
Γιαγιά σε αγαπάμε πολύ, και σε σκεφτόμαστε.