Η γλυκειά άνοιξη του Μανώλη Τσιριντουλάκη

Μία από τις ασφαλέστερες μεθόδους ευζωίας, ένα παλιό, μυστικό κλειδί που σε βοηθάει να ανοίξεις διάπλατα τις πόρτες της ψυχικής σου ηρεμίας, για να λουστείς στο φως της γαλήνης και της καθαρότητας του νου, είναι σίγουρα η ειλικρίνεια και η απλότητα της επαφής με τη φύση. Σε αυτό το απερίγραπτα εξαίσιο περιβάλλον της φύσης, με τα τόσα υπεραισιόδοξα γλυκά χαμόγελα του, ποιος άραγε μπορεί να το απαρνηθεί; Ίσως ουδείς, κανείς έμφρων νους, κανένα λογικό μυαλό. Και άραγε, ποιος είναι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να υμνήσει τη σχεδόν μητρική σαγήνη αυτής της σοφής μίξης των χρωμάτων, εάν όχι ένας προικισμένος ζωγράφος;
Η άνοιξη. Το γλυκύ μας έαρ, των ψυχών μας η άνοιξη. Τότε που, κάθε νέα χρονιά, η φύση αδάμαστη ορμά να μας υποδουλώσει γλυκά τις αισθήσεις και να αναγνωρίσουμε ταπεινά το μεγαλείο της. Η άνοιξη, η αφέντρα των εποχών, η ηδύπνοος και αναζωογονητική, η μεθυστική. Έαρ, ω γλυκύ μας έαρ.
Ένας συμπολίτης μας, ένας στέρεος άνθρωπος. Ένας ταλαντούχος Χανιώτης ζωγράφος, ο Σελινιώτης Μανώλης Τσιριντουλάκης. Που εντελώς αυθόρμητα, υμνεί δυνατά τη μητέρα φύση. Που μας δείχνει με τον εξαίσιο χαρακτήρα του μια σίγουρη οδό, ένα δρόμο που αναμφισβήτητα θα ξεκουράσει πάρα πολύ τις τόσο φορτισμένες διαδρομές του ψυχισμού μας. Που μας πάει κατευθείαν στον γλυκό σφυγμό της άνοιξης. Και που είναι, βεβαίως, ικανός να το κάνει, αφού είναι γόνος της υπαίθρου γης γνήσιος, απόγονος που αναγνωρίζει τη δυναμική της καταγωγής του, την κρητική ρίζα του.
Δεν επέλεξε τυχαία τον τίτλο της τελευταίας του έκθεσης στην γκαλερί Μυλωνογιάννη, ο Μανώλης Τσιριντουλάκης, όχι. Αφού στο «γλυκύ μου έαρ», γιατί αυτό είναι το όνομα της έκθεσης του, ο κάθε συνειδητοποιημένος επισκέπτης του χώρου θα χαθεί μέσα στην αγκαλιά των χρωμάτων. Θα σταθεί έκθαμβος μπροστά στις τέσσερις υπέροχες ζωγραφιές «του παρτεριού», όπως τις ονομάζει. Θα συγκλονιστεί μπροστά στον εξαίσιο πίνακα με την ονομασία χίλια μύρια χρώματα. Και, μάλλον, το ίδιο λυτρωτικό δέος θα νιώσει μπροστά στους άλλους πίνακες του, στους υπέροχους «καθ’ οδόν» και στα «πέργυρα» του, μα και στα άλλα, τα τόσα άλλα, υπέροχα δημιουργήματα του.
Ο Μανέ, ο Μονέ, ο Ρενουάρ, ο Βαν Γκογκ και ο Σεζάν, οι μεγαλύτεροι ιμπρεσιονιστές, Ευρωπαίοι ζωγράφοι, δεν ήξεραν; Που ύμνησαν, με τα λεπτά, χαριτωμένα τους χρώματα τη μαγεία της φύσης, μία από τις μεγαλύτερες δωρεές του Δημιουργού μας, προς εμάς, τα πλάσματα του; Θα μπορούσαν κάλλιστα να απεικονίσουν με τα τόσο επιδέξια πινέλα τους κι άλλα σημαντικά πράγματα, κι όμως εκεί εστίασαν την προσοχή τους, στη λυτρωτικότατη εν πολλοίς, μητέρα φύση, στις πεδιάδες, στα ποτάμια, στις λίμνες, στα βουνά, στα χωριά. Κι αυτό, το έκαναν τότε, στην εποχή τους, που ο περίγυρος τους δεν ήταν τόσο μα τόσο δυστοπικός όσο είναι σήμερα.
Πέρα του ότι ένας εξαίρετος ταλαντούχος ζωγράφος, ο φίλος Μανώλης Τσιριντουλάκης, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων και προφητικός, με αυτήν τη μόνιμη θεματογραφία του. Αγάπη, λοιπόν, και επιστροφή στη φρεσκάδα της φύσης. Η γλυκύτητα που μας προσφέρουν όλες οι εποχές του χρόνου, εκεί, δίπλα στην άνοιξη, ανεκτίμητες είναι. Μα προπαντός η άνοιξη, αυτή ξεχωρίζει σίγουρα, το αγαπημένο όλων μας, το γλυκύ μας έαρ.