Η Γλυκοφιλούσα

Παναγία µου, το µωρό µου στα χέρια Σου…
Εγώ, εγώ φεύγω…
Το άκουσε η Μεγαλόχαρη καθαρά το προσευχητικό ψέλισµα.
Οι ανάσες ήταν κοµµένες κι ίσα που ακούγονταν τα λόγια από µια ξέπνοη φωνή σε µιαν αγωνιώδη, ψιθυριστή προσευχή…
Το µωρό µου στα Χέρια Σου.
∆εν θα µπορούσε να το εµπιστευτεί σε αξιότερα χέρια.
Η Παναγία η Γλυκοφιλούσα ταράχθηκε. Συγκλονίστηκε. Μάνα κι Εκείνη, πρώτιστα του Αθώου Γιου Της και του κόσµου, ΕΝΙΩΣΕ!
Έλυσε λοιπόν αµέσως την ολοπόρφυρη σκέπη Της, κι έφτιαξε ένα πρόχειρο παπλωµατάκι, απαλό και ζεστό, ξαπλώνοντας το Θείο Μωρό Της και τον Άγγελό του να το προστατεύει µε την παρουσία και τις θεσπέσιες ατλαζένιες φτερούγες του! Κι αυτό να χουζουρεύει αµέριµνο. Ύστερα, ακούµπησε τα άχραντα χείλη Της στο µέτωπο, στο πρόσωπο, στα µάτια του Πανάγιου Παιδιού Της και βγήκε αµέσως στον δρόµο λαχταρισµένη, λαχανιασµένη µε το ωραίο της µέτωπο να ‘χει γεµίσει ιδρώτα, σαν έφτασε µε το ψιλόβροχο και τη δειλινή ψύχρα.
Η θαλασσινή καλύβα ήταν ορθάνοιχτη. Στο κρεβάτι, η λεχώνα η µανούλα, άπνοη, παγωµένη κιόλας!
Είχε φύγει στη γέννα.
Το νιογέννητο, µια γύµνια αρσενική, σπαρταριστή, κλαίουσα, ήθελε φροντίδα.
Αµέσως έσκυψε η Καταλάµπουσα, µε σπάργανα, αγάπη και τα Αγιασµένα Της µύρα, να περιποιηθεί το ορφανεµένο εν τη γενέσει του…
Μόλις το βρέφος παραδόθηκε στην αρµονία του ύπνου του γαληνεµένο, εξαίσιο φως πληµµύρισε την ψυχή Της, το απαράµιλλο πρόσωπο και διαχύθηκε στον έρηµο χώρο…
Μα, µα έπρεπε να φύγει.
Οι εκκλήσεις δεν είχαν τελειωµό!
…Λατρεµένη µου Μυρτιώτισσα Μελαχρινή, κόψε ένα κλαδάκι από το «µυρτοθάµνο» Σου να το εναποθέσεις στο πονεµένο προσκέφαλο του αγαπηµένου µου.
…Οδηγήτρα µου Παναγιά, τρέξε γοργά στα παιδιά του πολέµου, να πάψεις τη φωτιά, τον θάνατο και τις ροές των δακρύων…
…Φανερωµένη µου Αειπάρθενε, µε τα υπέροχα θρυλούµενα, µέρωσε «Σαλαµινιώτισσα» µου το φουρτουνιασµένο πέλαγος, να ‘χουν πρόσβαση οι προσκυνητές Σου στο Ιερό Σου!
…Καρδιώτισσα µου της συµπόνιας, δώσε λίγη καλοσύνη στις καρδιές του κόσµου, ενσυναίσθηση, ευαισθησία, για τους τετράποδους «παρίες» των δρόµων, που δυστυχία και πείνα, κακοποίηση και καταδιωγµός, τους πνίγουν κάθε λεπτό…
…Γρηγορούσα µου, ίσα που προλαβαίνεις! Το τροχαίο έχει τραυµατισµένους βαριά! Τρέξε σε ασθενοφόρο, εντατική και στις ανταριασµένες ψυχές των δικών! Όλα Σε χρειάζονται. Όλα!
…Σεµνοτάτη µου του Ρεϊσδερε, έλα τις νύχτες στη µοναξιά των κοριτσιών που ελπίζουν κι αδηµονούν να λάµψει το κατώφλι τους µε τον Έρωτα που αργεί, πόσο αργεί…
…Κι ύστερα από αυτή την… περιοδεία, ανέβα στο Εικονοστάσι Σου µε τ’ αρώµατα και τους ανθούς, γιατί και φέτος τα προσκυνήµατα στην Κοίµηση Σου, θα ΄ναι πολλά, πάρα πολλά!!
Χρόνια Πολλά.