Η γοητεία της συνύπαρξης

Κάποτε είχα δει στο παλιό λιμάνι μια σκηνή που με είχε συγκλονίσει. Ενα παιδάκι το οποίο επαιτούσε και είχε μαζέψει κάποια εικοσάρικα και πενηντάρικα -ήταν ακόμα η εποχή της δραχμής- μαγεύτηκε από έναν κιθαρίστα του δρόμου και αφού τον άκουσε να αποδίδει ένα ροκ τραγούδι, του άφησε κάποια κέρματα από αυτά που λίγο πριν του είχαν δώσει περαστικοί.
Ηταν μια εικόνα που δεν συναντάς κάθε μέρα. Ή που αντικρίζεις μία και μόνη φορά.
Πού να δεις σήμερα τέτοιο σκηνικό; Τόσο απλό, αγνό και φωτεινό συνάμα;
Τώρα, ζούμε στην εποχή της ταχύτητας. Οι νέοι κάνουν μια, δυο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα. Οι μεγαλύτεροι είναι -σε μεγάλο βαθμό- οργισμένοι και ανήσυχοι για τα οικονομικά μέτρα. Ο ελεύθερος χρόνος λιγοστεύει και πάει.
Οάσεις μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, οι παρέες, οι μουσικές, οι… νύχτες, οι συζητήσεις, τα βιβλία, το θέατρο, ο πολιτισμός, οι εκδρομές, ο “συνεργατισμός”.
Και αυτές οι εικόνες από το χθες, όπως με το παιδάκι και τον μουσικό στο λιμάνι κάποτε, που κρύβουν τη γοητεία της συνύπαρξης, έρχονται στη μνήμη για να αποτελέσουν “φάρο” για ένα συλλογικό μέλλον…