Προτού ξεκινήσω τα καλωσορίσµατα µου στο καινουριοφερµένο τελευταίο φθινόπωρο µήνα ο Νοέµπρης. Η γι επικαιρότητα µ’ αναστάτωσε και µε ανάγκασε να λοξοδροµήσω από τα συνηθισµένα σεργιανίσµατα µου. Μα και για το χατήρι χιλιάδων κακοποιηθέντων και αδικοσκοτωµένων συνανθρώπων µας στσοι διάφορους πολέµους.
Και να πω κι εγώ «του στραβού το δίκιο». Έτσι σαν ιερό µνηµόσυνο στη µνήµη ντωνε η παρουσία του γερµανού προέδρου στσοι τόπους τση θυσίας και των βιαιοπραγιών είντ’ άλλο προσφέρει. Παρά ξύνει πληγές και θυµίζει αποτρόπαια εγκλήµατα και τραγικά γεγονότα. Απού κιαµιά µεταµέλεια γη συγγνώµη µπορεί να γιατρέψει παρά την αιώνια ντροπή και κατακραυγή για την άναντρη συµπεριφορά των γερµανών στρατιωτών σε βάρος αµάχων και άοπλων και τον παραδειγµατισµό των σηµερινώ φιλοπόλεµων, όπου γης απού µιµούνται τσ’ απάθρωπες τούτεσας συµπεριφορές. Και µε την ευκαιρία και γι’ άλλη µια φορά να ευχηθώ από καρδιάς, την αιώνια ανάπαψη στα θύµατα τω πολέµω και ν’ αναντρανίσω τα µάθια µου όθε ντον ουρανό και να παρακαλέσω τον ύψιστο να στείλει την επί γης ειρήνη, την πάντα νου υπερέχουσα. Φιλ. δ.7. Κι απόις να ξαναβρεθώ στσοι συνηθισµένους γνώριµους τόπους τση παραδοσιακής ζωής.
Μα δεν επρόλαβα καλά καλά να κάµω τα πρώτα µου ζάλα κι ο ηµεροδείχτης έδειχνε την εορτή των παµεγίστων ταξιαρχών. Για να ΄ρθει στο νου µου η µεγάλη θυσία, το ολοκαύτωµα του Αρκαδίου. Μια θυσία απού εστέρησε το αγαθό τση ζωής από τσ’ αγωνιστές τουτουνά του αγώνα. Και από τα αιώνια θύµατα των πολέµω, τα γυναικόπαιδα. Με τον τραγικό τρόπο του ολοκαυτώµατος. Απού συγκλόνισε ούλο το κόσµο τότεσας. Εξύπνησηες συνειδήσεις και δραστηριοποίησε τσ’ αθρώπους του πνεύµατος τον καλόν αγώνα για την ελευτερία κάθε φορά απού
η θύµηση µου µε σεργιανίζει σε τουτουσάς τσοι τόπος τση θυσίας, εκφράζω το σεβασµό µου και την ευγνωµοσύνη µου κι εύκοµαι από καρδιάς την αιώνια ανάπαψη ντων. Γιατί απ’ αυτούς και τη θυσία ντων ξεπετάχτηκε από τα κόκαλα ντων τα ιερά η Λευτεριά απού εµείς εδά απολαβάνοµε. Γι’ αυτό κι έχοµε ιερά υποχρέωση να διαφυλάσσοµε τα κεκτηµένα και να τιµούµε και να µη ξεχνούµε τσ’ αγωνιστές «απού θυσιαστήκανε για του Χριστού την πίστη την Αγία και τση πατρίδας την Ελευθερία». Κι ύστερα, από το µεγάλο ιστορικό γεγονός τσ’ επετείου του ολοκαυτώµατος του Αρκαδίου, συνεχίζω τη στραθιά µου στσ’ ηµεροµηνίες του Νοέµπρη. Απού αν και µια φορά κι έναν καιρό µας έβανε από σιγά σιγά στο χειµωνιάτικο κλίµα, τη φετινή χρονιά συνεχίζει να µας το παίζει καλοκαιρινός. Και η κτίσης ούλη, όχι µόνο δεν χαίρεται, αλλά και υποφέρει µε την ανοµβρία απού συνεχίζεται κι άγνωστο έως πότε, γιατί αυτά είναι θεϊκά πράγµατα. Κι εκείνος µόνο τα κατέει. Και σε µας δεν αποµένει πράµ’ άλλο παρά η προσευχή στον ύψιστο να λυπηθεί τα κτίσµατα ντω και να συγχωρέσει εµάς από τσ’ αλαζονικές συµπεριφορές µας. Και µεις να συνεχίζοµε ν’ ελπίζοµε. Στη συνέχεια συµπορευόµαι και πάλι µε τσ’ αναµνήσεις µου, από τη παλιά εποχή, απού δε µοιάζει καθόλου µε την τωρινή τση σιωπής και τση µουκαµάρας. Άκου ήτανε οι γι οικογένειες πολύβουες και λαλίστατες. Και τα κοπελάκια ντωνε δε τα κατέχανε ούλα, γι’ αυτό κι εγνοιάζουντανε να µάθουνε και γι’ αυτό και ρωτούσανε. Γιατί δεν είχανε σπάσει τα ηλεκτρονικά µέσα «απού καινά δαιµόνια εισάγουν και τους νέους διαφθείρουνε» το απαραβίαστο του οικογενειακού ασύλου κι αρκούντανε στην έµφυτη νοηµοσύνη απού συµπορεύεται µε τα αθρώπινα αιστήµατα και συναιστήµατα.
Γι’ αυτό και δεν είχανε ανεβεί στ΄ αλαζονικά σκαλοπάθια τσ΄ υπερβολής να χτίζουνε καινούργιους πύργους της Βαβέλ. Απού δυστυχώς τσοι σηµερινές κοινωνίες τσοι κατευθύνουνε σ’ αλόγιστες συµπεριφορές κι ύστερα από τη σύγχυση τω πλησιάζοµε στη σύγχυση τω φράνω. Κι απατός µου θα συνεχίσω τη συµπόρεψη µου µε τσ’ αναµνήσεις µου από τη παλιά δύσκολη µα αθρώπινη εποχή. Κι αναστορούµαι από τότεσας απού η κρυγιότης µας έκλειε µέσα. Κι ύστερα από το δείπνο κάθε αργά και το διάβασµα τω κοπελακιώ απού πχιαίνανε στο σκολειό, επαίρνανε σειρά οι µεγαλύτεροι να διηγούνται τσ’ εµπειρίες και τ’ ακούσµατα ντωνε από τη πολυτάραχη ζωή τω προγόνω ντωνε από τσοι ξεσηκωµούς και τσοι κατατρεγµούς για το υπέρτατο αγαθό τσ’ ελευτερίας. Γι’ αυτό και δεν επέρνα βραδιά απού να µην αναφέρουντανε στα επίκαιρα ιστορικά γεγονότα. Και στα δασκαλέµατα τση παράδοσης. Κι οι λαλάδες τρυγυρισµένες από τα µικιά κοπελάκια, απού ήτανε καθισµένα στα σκαµνάκια ντωνε κοντά στο τζάκι γη γύρου γύρου από το παλιόσιγκλο απού τόχανε για µαγκάλι κι εγροικούσανε τα παραµύθια τσ’ εποχής. Ώσπου ήρχουντανε ο ύπνος κι ένας ένας επήγανε για να βάλει τη µούρη ντου στ’ άχερα όπως ελέγανε, πιθανό, γιατί τα στρώµατα ντωνε ήτανε παραγεµισµένα µε άχερα. Θεέ µου φύλαε το νου µας και καθοδήγα µας για τη καλή ντου χρήση. Ώρα καλή σας αναγνώστριες κι αναγνώστες κι αναζήτηχτοι.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Πριχού = Προτού
Αναντρανίσω = Ανασηκώνω
Κι απόις = Κι ύστερα
Ζάλα = Βήµατα
Κατέει = Ξέρει
Πράµα = Τίποτα
Απατός µου = Εγώ
Αναστορούµαι = Θυµούµαι
Κρυγιότης = Κρύο
Λαλάδες = Γιαγιάδες
Μιτσά = Μικρά
Καθ’ αργά = Κάθε βράδυ
Παλιόσιγκλο = Παλιός κουβάς άντλησης νερού
