Κι ενώ ο ετήσιος κύκλος συνέχιζε την πορεία ντου, μούρθε το χαμπέρι, Κυριακή πρωί πρωί, πως ο δάσκαλος Στέλιος Τζομπανάκης εξεπέζεψε από το σεργιάνισμα τούτονα του ετήσιου κύκλου. Και πήρε τη μακαρία οδό απού οδηγεί τσοι θνητούς στσ’ άγνωστους τόπους τσ’ αιωνιότητας. Στο καλό μωρέ Στέλιο! Μπορεί να σε πήρανε κοντάτωνε οι τρεις Ιεράρχες, για να τωνε ψάλλεις το Απολυτίκιον τωνε, ανήμερα τσ’ εορτής τωνε, σα καλικέλαδος ψάλτης, που ‘σουνα στα νιάτα σου. Και σα Δάσκαλος συμμετείχες μ’ ενθουσιασμό στον εκκλησιασμό μαζί με τσοι μαθητές και τσοι μαθήτριες σου, τσοι χρόνους βέβαια απού το Υπουργείο ήτανε και Θρησκευμάτων κι είχε προγράμματα εκκλησιασμού τω σκολειώ. Γιατί εδά, δε χαραμίζουνε τσ’ αργίες και δε χαλούνε εύκολα τη βόλεψη εκπαιδευτικώ και μαθητώ για εκκλησιασμούς, μας αρκεί που ‘μαστονε Ορθόδοξο Έθνος.
Εθεώρησα το λοιπός υποχρέωση μου να σε κατευοδώσω κι από τη ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ των “Χανιώτικων νέων” μιας και τακτικός αναγνώστης τση ήσουνα, και συχνά αρθρογραφούσες και ‘συ από τσοί σελίδες τση φιλόξενης εφημερίδας, τα “Χανιώτικα νέα”. Μα κι η δικιά μας συνεργασία σαν ιεροψάλτες στο ιερό Αναλόγιο του ενοριακού ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου Χωραφακίων δεν μπορεί να ξεχαστεί. Γιατί, μακαριστέ Δάσκαλε, αν η μνήμη μου δε με ξεγελά, από τα Χωραφάκια εξεκίνησες το Δασκαλίκι, τον σημαδιακό χρόνο 1957. Και λέω σημαδιακό, γιατί ‘κεινηνα τη χρονιά, κι ύστερα από 80 περίπου χρόνια αδιατάραχτης νομής και κατοχής από την ενορία Χωραφακίων εξεκίνησε το πρόβλημα του Σταυρού Ακρωτηρίου, με την πρωτοβουλία του μακαριστού Επισκόπου Κυδωνίας και Αποκορώνου Νικηφόρου. Γι’ αυτό και την Ιστορία αυτής τση ταραχής την εκάτεχες από πρώτο χέρι, απού λένε.
Αλλά και το ενδιαφέρον σου για την εκκλησία μας, μιας κι ήσουνε και παπαδοπαίδι, γι’ αυτό και βρίσκουσουνε πάντα κοντά τση, και η συνεργασία σου με τον μακαριστό παπά Γιάννη Παπαδομανωλάκη, απού ήτανε εφημέριος τότεσας, ήτανε μακροχρόνια. Όπως επίσης κι η διακονία για πολλά χρόνια στο αναλόγιο τσ’ ενορίας μας, μαζί με τον μπάρμπα- Μιχάλη, τον οποίο και εθαύμαζες, γιατί αρνούντανε πεισματικά να ψάλει το Πολυχρόνιο του Βασιλιά σε περιόδους απού είχαμε το πολίτευμα της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.
Για ούλα αυτά κι άλλα πολλά, τσοι κοινωνικές σου σχέσεις και την αγάπη σου για τα Χωραφάκια. Και οι Χωραφακιανοί και ιδιαίτερα οι μαθήτριες και οι μαθητές σου θα σε θυμούνται και η ενορία μας θα σε ευγνωμονεί. Κατευόδιο Δάσκαλε. Εγκάρδιες οι ευχές μου στην καλή σου σύζυγο και στα προσφιλέστατα παιδιά σου, να έχουν υγεία να θυμούνται τον καλό σύζυγο και στοργικό πατέρα και σε σένα Στέλιο εύκομαι την Αιώνια ανάπαψη και την καλήν απολογία επί του φοβερού βήματος του Χριστού. Καλή αντάμωση.
Αλήθεια όμως κιόλας «ω ποια ώρα τότε!», η γι ώρα τση κρίσεως απού οι θειότατοι πατέρες καθορίσανε να εορτάζεται τούτεσες τσοί ξεχωριστές Κυριακές του τριωδίου με τα ιδιαίτερα μηνύματα για τη νουθεσία των πιστώ. Απού ξεκινούνε με τσοι παραβολές του Χριστού, του Τελώνου και του Φαρισαίου που το περιεχόμενο τση πρέπει να προβληματίζει και να προσγειώνει από την αρρώστια τσ’ εποχής, την αλαζονεία και να ανοίγει τον δρόμο γι αυτοέλεγχο και ταπείνωση, για να υιοθετήσουμε κι εμείς το συγκλονιστικό «ιλάσθήτι μοι τω αμαρτωλώ» του τελώνου και ακολουθά η γι επόμενη Κυριακή, η πάνσοφη παραβολή του ασώτου, που φέρνει στη σκέψη μου κοινωνικές πληγές αιμορροούσες και τραγικά θύματα τσ’ ασωτίας.
Απού τούτεσας οι σκέψεις μου ξεσηκώνουνε το νου μου ν’ αναρωτηθεί. Γιάντα όμως κιόλας τόσεσας απερισκεψίες και τα παραστρατήματα από τον λογικό άθρωπο, που ‘ναι προικισμένος με το θεϊκό δώρο του νου. Να πέφτει στσ’ ολέθριες παραβάσεις τσ’ ασωτίας με τα πασίγνωστα άσκημα αποτελέσματα. Προβληματισμένος και σφόδρα συντετριμμένος δανείζομαι μια φράση από το θεόπνευστο ύμνο των Αινων τση Κυριακής των Αποκρεών. Ω ποια ώρα τότε και ημέρα φοβερά, όταν κοπελιές και κοπέλια, νιάτα γεμάτα με υγεία και όρεξη για ζωή παραδούνονται από απερισκεψία και μαγκιά στην ασωτία, κι ανοίγουνε την πόρτα των πολλαπλών εξαρτήσεων με τσοι γνωστές συνέπειες, κατασπαταλώντας τα πλούτη ντωνε, φθείροντας την υγεία ντωνε και διασκορπώντας τση ψυχής τα χαρίσματα. Σκέψεις και προβληματισμούς απού μου ζωντανεύουνε τα δασκαλέματα από τα Αναγνώσματα του Αποστόλου του Ευαγγελίου και τσοι θεόπνευστους ύμνους τούτονα τω Κυριακώ του Τριωδίου.
Κρίμα, απού αν και ορθόδοξοι Χρισιανοί, δε τσοι τιμούμε τούτεσας τσ’ ακολουθίες από την αρχή ως το τέλος, κι όι σα τουρίστες από περιέργεια, όπως συνήθως κάνομε, γή για το πολυκουβεδιασμένο κεράκι πάμε στην εκκλησία, που μπορεί να έχει συμβολικό χαρακτήρα, αλλά όι λατρεία. Όμως, αν και δεν είμαι σπουδαγμένος, πιστεύω όμως πως ο όρθρος δυσκολεύει με τσοι θεόπνευστους ύμνους απού ψέλνονται, το οποιοδήποτε γεγονός απού ‘ναι αφιερωμένη η κάθε Κυριακή. Και στο σύνολο τση η όλη ακολουθία είναι μια προσευχή με τσ’ ατελείωτες δεήσεις του λειτουργού Ιερέως και τέλος την ανάμνηση τση ζωής και τση θυσίας του Χριστού απού κορυφώνεται με τη Θεία Κοινωνία. Ξύπνιοι το λοιπός, και με προσοχή στ’ ακούσματα απού γροικούνται και να συπροσευχόμαστε ούλοι μαζί γιατί «οι καιροί μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει» Ακορ. 10,23.
Θεέ μου, φύλαε το νου μας.
Πολλά τα έτη σας Αναγνώστριες και Αναγνώστες μου και αναζήτηχτοι και Καλές Αποκράδες.
