Ήτανε καιρός άνοιξης και τοτεσάς, τη δεκαετία του 1960, και συγκεκριμένα από το δεύτερο μισό τση και πώδε, απού γεις χωριανός μας, για τσ’ ανάγκες των εργασιακών του υποχρεώσεων, επερνούσε κάτω από πανύψηλα δέντρα. Κι άξαφνα θωρεί δυο κορακάκια να πεταρίζουνε ομπρός του, ήτανε ξεπετακάκια. Κι η για αστρολογιά ντωνε δεν τ’ άφηκε να συνεχίσουνε τη ζωή ντωνε στη σιγουριά και τη ζεστασιά τση φωλιάς τωνε, κι ιδιαίτερα στη στοργική φροντίδα τω γονέων ντωνε απού εκείνοι εγνοιάζουντανε γι’ αυτά, παρά άκαιρα εμπιστευτήκανε τσ’ αδοκίμαστες φτερούγες τωνε. Μ’ αποτέλεσμα να πάθουνε ό,τι παθαίνει το αρνί απού μένει όξω από το μαντρί, απού το τρώει ο λύκος. Όπως έλεγε κι ένας σοφός πολιτικός μας τσοι περασμένους χρόνους.
Δεν εδυσκολεύτηκε το λοιπός ο χωριανός μας για να τα πιάσει, μιας κι ήτανε κιόλας και νιός, και κατά χάρη ασβέλτος. Και τα πήγε πεσκέσι στου πεθερού ντου, απού ‘χε μικιά κοπελάκια να παίζουνε μαζί ντωνε. Κι η γι αλήθεια ήτανε πως εκαταχαρήκανε τα μικρά κοπελάκια κι ας ήτανε και κορακάκια. Μα και τα κορακάκια εφανήκανε ευκολοπροσάρμοστα. Κι από μέρα σε μέρα ημερεύανε και περισσότερο κι εσυμπεριφέρουντανε όπως και τσ’ όρθες, κι απολαμβάνοντας ούλα μας την ελευτεριά ντωνε. Δυστυχώς ύστερα από κάμποσες μέρες, το ένα ψόφησε κι απόμεινε μοναχό τ’ άλλο να συνεχίζει, πότε με συντροφιά τσ’ όρθες στσ’ αυλές, πότε να συναναστρέφεται με τα κοριτσάκια, γη να σεργιανίζει μοναχό ντου στα γύρω κλαδερά.
Τον ίδιο δα καιρό σε τούτηνα τη γειτονιά εκάθουντανε τρία αδέρφια σε σχήμα σκαληνού τριγώνου και σε απόσταση τση μια πλευράς εκατό μέτρα περίπου η μια οικογένεια από την άλλη. Ο Κωστής που ‘χε τον κόρακα κι ήτανε και πολύτεκνος, ο Πανανος που ΄χε κι μικιά κοριτσάκια, απού ένα από αυτά ήτανε κι η μική Κωστούλα, λίγο πιο κάτω ήτανε το σπίτι του Βαγγέλη, πούχε κι εκείνος μια κόρη τη Χαραλαμπία. Όπως ήτανε δα φυσικό, ούλα τουτανά τα μικιά κοπελάκια εσμίγουνε με τα άλλα παιδιά, του Κωστή, απού ήτανε και περισσότερα. Κι ούλα μαζί απολαμβάνανε τη μπλια γλυκιά παιδική θροφή, το παιγνίδι. Γι’ αυτό και κάθε τόσο, οι γονείς τωνε τ’ αναζητούσανε και κατά τ’ αντέτι κεινουνά του καιρού επροβέρνανε σε κάποια οβγοράδα κι εφωνιάξανε τα ονόματα ντωνε, για ‘κεινο και κάθε τόσο εγροικούνταν οι βροντόφωνοι πατεράδες, να φωνάζουνε πότε τση Κωστούλας και πότε τση Χαραλαμπίας.
Έτσα επικοινωνούσανε τότεσας οι γειτόνοι. Ως κι ο μακαρίτης ο Μανωλάκης ο ταχυδρόμος, σαν έπαιζε τη μουζίκα ντου στο μεσοχώρι, ύστερα οβγόλιζε και με τη φωνάρα ντου εκάλιε όσους είχανε γράμμα, κι εκείνοι γνοιασμένοι εγροικούσανε κι ήρχουντανε. Ήτανε άλλοι καιροί τοτεσάς κι ήτανε ούλα δύσκολα. Γι’ αυτό, και εκτός από τσοι φωνές είχανε και τα μικιά κοπελάκια απού εμπέμπανε μηνύματα ο γεις τ’ αλλού, που τα λέγανε θελήματα και τα φιλοδωρούσανε με διάφορα ξελιξίδια (σταφίδε, μουσταλευρέ, αμύγδαλα, συκοπιταρίδες γη κιανένα λαδοκούλουρο ανέ ήτανε μέρα απούχανε ζυμώσει κι είχαν φουρνισμένα). Μα για τούτανα κι άλλες λεπτομέρειες απού αφορούσανε τσοι τρόπους επικοινωνίας των ανθρώπω κείνουνα του καιρού, μπορούνε όσοι ‘χουνε τη περιέργεια για να μάθουνε περισσότερα να διαβάσουνε το βιβλίο μου «ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΧΩΡΑΦΑΚΙΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ».
Κι ετσά, με τούτανα τα ακούσματα επερνούσανε οι γι ημέρες κι οι γι εβδομάδες του κόρακα. Κι ενώ εφαίνουντανε αδιάφορος κι εκινούντανε άφωνος, τελείως σιωπηλός κι αθόρυβος, πρέπει πως κάποιοι προβληματισμοί εταράσσανε τη σκέψη ντου στο μικροσκοπικό κεφαλάκι ντου. Για ν’ αφήκει μια κοπανιάς όσους τον ακούσανε αποσβολωμένους την ώρα απού εφώνιαζε ο Πανανος τση κόρης του Κωστούλας, να τα απαντά ο Κόρακας φωνιάζοντας κι εκείνος Κωστούλα. Ως τ’ άκουσε ο πεθερός μου τούτονα το χαμπέρι απού συνόρευε με το κλαδερό και κάθε τόσο εβοτάνιζε το κηπαλάκι ντου, εξαγορεύτηκε το πάθημα ντου που πριν από λίγες μέρες εγροίκα κάποιο να φωνιάζει συνέχεια Κωστούλα, κι ήλεγε με το νου ντου «καλά ετροζάθηκε ο Πανανος και δε βάνει τη γλώσσα ντου στο στόμα ντου, παρά φωνιάζει συνέχεια τση κοπελιάστου». Κι εδά, με τούτονα το χαμπέρι έμαθε πως ο κόρακας εφώνιαζε τ’ όνομα τση κοπελιάς με πεντακάθαρη φωνή κι ολόσωστη άρθρωση ό,τι εγροίκα κι εφωνιάζανε οι γονείς τω κοριτσιώ. Του λύθηκε η περιέργεια και κυκλοφόρησε και το χαμπέρι σ’ ούλο το χωριό απού οι συνθήκες απού έξιε δεν του επιτρέψανε να την ακούσει ποτέ.
Ο κόρακας εφώναξε Κωστούλα, λιγότερες φορές Χαραλαμπία, κι ακόμη πλιά λιγότερες αρκούδα. Απού ο Πανάνος σε ώρες αγανάχτησης αποκαλούσε τη μική Κωστούλα, απού του φευγε κι επήγαινε για να παίξει με τα ξαδερφάκια τση. Έτσα ο κόρακας απού εμείς επαέ τούτηνε τη ποικιλία των κορακοειδών τσ’ ονομάζουμε Κουρούνες. Έτσα εξάφνιασε τούτοσας ο κόρακας απού για τη πουλιστική λαλιάντου εδιάλεξε ό,τι προφανώς τον εντυπωσιάζανε από τ’ ακούσματα απού εγροίκα. Ήτανε αυτοδασκαλεμένος και κιανείς ποτέ δε του έκανε μαθήματα κι άλλα δασκαλέματα. Σαν εκυκλοφόρησε το χαμπέρι «πως εμίλιε ο κόρακας» επηγαίναμε πατουλιές πατουλιές ντόπιοι και ξένοι για να τον ακούσουνε. Ως κι η γι εφημερίδα των Αθηνών “Νέα” εκαταχώρησε την είδηση στσοι σελίδες τση. Στσοι συντροφιές απού τονε περιτριγυρίζανε έκανε το δύσκολο ο κόρακας ώρες και φορές και μόνο σε μια κοπελιά, τη Χριστίνα, έκανε υπακοή. Κι όταν του λεγε «φώναξε» η Κωστούλα, ανταποκρινότανε.
Πριχού τελειώσει τούτηνα η δεκαετία αρρώστησε ο γέρος Κωστής κι ήρθανε πολλές δυσκολίες ως κι ο θάνατος του Κωστή. Απού ύστερα από λίγο καιρό ήρθε κι ο θάνατος του κόρακα, απούχε εν τω μεταξύ γράψει τη δικιά ντου ιστορία επαέ στο χωριό.
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας.
Ώρα καλή σας Αναγνώστριες κι Αναγνώστες μου κι αναζήτηχτοι.
Το γεροντάκι
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Ξεπετακάκι = Νεοσσός απού δοκιμάζουνε τις φτερούγες των
Ομπρός του = Μπροστά ντου
Αστρολογιά ντωνε = Η ζωηράδα των
Άσβελτος = Γρήγορος στις κινήσεις του
Πεσκέσι = Δώρο
Ορθά = Όρνιθα
Κλαδερό = Θαμνώδης έκταση
Μικιά = Μικρά
Αντέτι = Συνήθεια
Οβγοράδα = τόπος με ορατότητα
Γροικώ = Ακούω
Προβέρνω = Εμφανίζομαι
Μιας κοπανιάς = Μια στιγμή
Ξαγορεύομαι = Εξομολογούμαι
Πατουλιές πατουλιές = Ομάδες ομάδες
