Βαριεστηµένος και πολλή απογοητεµένος από τ’ ακούσµατα και τσ’ εµπειρίες µου, από την επικαιρότητα, αποφάσισα να ξεδώσω και να σεργιανίσω τσ’ αναγνώστριες και τσ’ αναγνώστες µου όθε τσοι περασµένους χρόνους.
Τσοι καιρούς απού τη φάση την εκουµαντάρανε οι φυσικοί νόµοι και τσ’ αθρώπους τσοι καθοδήγα η πάνσοφη και δοκιµασµένη παράδοση. Και τ’ αξεσουάρ τση καλής τωνε εµφάνισης και τσ’ ευπρέπειας δεν ήτανε µόνο οι γρεβάτες και τα παπιγιόν για τσ’ άντρες και τα εκκεντρικά κι άκοψα συνολάκια τω γυναικώ, παρά ‘τανε στολισµένοι και µε λαµπερά στολίδια τσ’ αθρωπιάς, του φιλότιµου και του σεβασµού, κι είχανε για τσοι κακιές στιγµές για άγκυρες τσ’ ηθικές αξίες.
Γι’ αυτό κι εξεχωρίζανε αναµεταξύς τωνε οι γι αθρώποι. Ήτανε βέβαια η γι εποχή τσ’ αγραµµατοσύνης και τσ’ αµορφωσιάς, γι’ αυτό και δε τα κατέχανε ούλα οι γι αθρώποι για κείνο, «κι επαίρνανε γέρου συβουλή και παιδεµένου γνώση». Και στα τραγούδια ντωνε εδασκαλεύανε τσοι νιους «µε το καλλιά σου κάθιζε και νηστικός σηκώνου». Σε τουτουσάς τσοι τόπους εξεπεζέψαµε µιας κοπανιάς αντάµα µε τη θύµησή µου.
Ήτανε στα ξεπνέµατα τση η γι εποχή του χειµώνα.
Γι’ αυτό κι οι γι όπως πάντα βιαστικές αµυγδαλιές ήτανε ανθοστόλιστες στα κάτασπρα σα τσ’ όµορφες νυφούλες. Μα όπως ούλα τα θεριά στα στερνά ντωνε αντιδρούνε µ’ έντονες ταραχές. Έτσα και τουτουσάς ο χειµώνας είχε ξεσηκώσει άξαφνα τσοι µέρες κεινεσάς τσ’ αέρηδες, και στην ατµόσφαιρα εκυριαρχούσανε οι νεροβοριάδες, οι ντραµουντάνες και τ’ ανεµοτσάπουρα. Που εφέρνανε αναταραχές στσοι φυλλωσιές και τα κλαδιά τω δεντρώ, µε τσοι φύσες τωνε. Τουτεσάς τσ’ ώρες, όπως µου ‘ρχονται στο νου οι γι ανεξίτηλες εικόνες από κείνονα το καιρό.
Ήµουνα καθισµένος δίπλα από το παλιόσιγκλο που ‘χαµε για µαγκάλι κι εσοντήρουνα τα ίσια όξω κι εθώρουνα τα κουζουλοπαίχνιδα των ανθώ από τσ’ αµυγδαλιές απου εστροβιλίζουντανε µε τη στούπα απου έπεφτε. Παράξενο θέαµα, κι απίστευτο, για τουτουσές τσοι καιρούς, απου οι γι αµυγδαλιές σπανίζουνε επαέ στο χωριό. Γιατί κείνονα το καιρό ήτανε πολλές και αιωνόβιες στσοι κήπους και στα σώχωρα.
Γι’ αυτό και κάθε άνοιξη, απου εκείνες πρώτες την εφέρνανε, εστολίζανε το χωριό µε τσ’ οµορφιές τωνε κι εµοσκοµυρίζανε µε το άρωµα απου αναδίδανε τα άνθη ντωνε. Κείνηνα δα την εποχή ανακάλυψε κι η γι επιστήµη τα φυτοφάρµακα, και τα πρόσφερε για χρήση, για την θεραπεία από κάποιες ασθένειες.
Μ’ αποτέλεσµα µαζί µε τα κακά έντοµα να καταστραφούνε και τα ωφέλιµα και να καταστραφούνε οι γι ισορροπίες τση πάνσοφης φύσης και σε κάµποσα χρόνια ν’ αποµείνουνε οι ξερές κουτσούρες των αµυγδαλιών στα σώχωρα και τσοι κήπους.
Ήτανε τα πρώτα ζάλα τσ’ επιστήµης απου µαζί µε τα ξερά έκαιγε και τα χλωρά. Με τσ’ αλόγιστες προσφορές κι ανακαλύψεις που ήτανε αθωράκιστες από τυχόν αδυναµίες. Για να φτάξοµε µια στιγµή στην ανακάλυψη των ηλεκτρονικών απού µαζί µε τσ’ επαναστατικές προσφορές τωνε εκαθηλώσανε πολλούς, στσοι καναπέδες κι εφέρανε τη σιωπή στσοι οικογένειες και παραβιάσανε το οικογενειακό άσυλο για να συνεχίσουνε να φθείρουνε και διαφθείρουνε χωρίς ντροπή και φόβο.
Για να ‘ρθει η µεγάλη ανακάλυψη τσοι τεχνικής νοηµοσύνης, που µαζί µε τσοι τυχόν εντυπωσιακές προσφορές τση, καταργεί τον σκεπτόµενο άνθρωπο. Και κατά την ταπεινή κι ασπούδαχτη γνώµη µου να συνταξιδεύει και τουτηνά η γι ανακάλυψη µαζί µε κάποιες εντυπωσιακές προσφορές τση, και µε πολλές απρόβλεπτες συνέπειες και γι’ άλλη µια φορά να καίγονται µαζί µε ξερά και τα χλωρά. Και το αύριο τσ’ αθρωπότητας να κρίνεται ζοφερό, και το κάθε πέρυσι να είναι καλύτερο. Σε τουτεσάς τσοι σκέψεις µε λοξοδροµήσανε οι εµπειρίες µου από το σεργιάνισµα στα περασµένα, πως τα κατά καιρούς επιστηµονικά επιτεύγµατα τ’ ακλουθούνε και κάποιες συνέπειες.
Κι έτσα ξαναβρέθηκα στην επικαιρότητα για να συνεχίσω τη στράτα τση Σαρακοστής απου εγυροσίµωνε κι εκείνη στο τέλος τση. Στ’ αλήθεια! Παράξενοι καιροί! Ως ταχιά, αρχίνουνε οι γι αγρυπνιές, µε τα συγκλονιστικά ακούσµατα από τσοι Θεόπνευστους ύµνους και τ’ αναγνώσµατα. Και το µόνο που γροικάτε είναι το πόσο θα κοστίσει το Πασκαλινό τραπέζι. Στ’ αλήθεια γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσµο; και εσταυρώθη και εκών ετάφη; αλήθεια «ουκ οίδασι τι ποιούσι οι αθρώποι»; Γι’ αυτό και συχώρεσε µας Θεέ µου! Γι’ άλλη µια φορά η σκέψη µου οδηγείται στο συµπέρασµα, πως καλά θα κάµοµε ν’ αξιοποιούµε τα τάλαντα απου µας έδωκε ο Θεός. Και να µη χτίζοµε καινούργιους… Πύργους τση Βαβέλ. Κι εύχοµαι από τα σώψυχα µου, να αναστηθεί ο Χριστός και στσοι καρδιές µας κι όι µόνο στσοι ταβέρνες και τσοι ψησταριές. Και να βλέπει το νου µας και να µας καθοδηγά στη καλή ντου χρήση. Και µε την ελπίδα πως θα τα ξαναπούµε ξέλαµπρα σας εύχοµαι Καλή Ανάσταση!
Χριστός ανέστη αναγνώστριες κι αναγνώστες µου κι αναζήτηχτοι.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Όθε = Προς
Κατέχανε = Ξέρανε
Καλλιά = Κάλλιο, καλύτερο
Μιας κοπανιάς = Μια στιγµή
Αναµοτσάπουρο = Τσουχτερό ανεµόβροχο
Παλιόσιγκλο = Παλιός κουβάς
Σοντήρω = Κοιτάζω
Κουζουλοπαίχνιδα = Τρελοπαίχνιδα
Στούπα = Νιφάδες χιονιού
Ζάλα = Βήµατα
Ταχιά = Μεθαύριο
Γροικάτε = Ακούγεται
Το γεροντάκι
