■ Από τον Β. ∆ασκαλάκη µε τη… µυθιστορηµατική ζωή
Η ζωή του Βασίλη ∆ασκαλάκη είναι µυθιστόρηµα, γι’ αυτό περιληπτικά θα αναφερθώ σε αυτόν σαν τον µεγάλο ιδρυτή του Ρ.Σ.Χ. Ήταν γιος του αλησµόνητου πρωτοψάλτη της Τριµάρτυρης Νικολάου ∆ασκαλάκη, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1921. Η οικογενειακή µας σχέση ήταν µόνο από το γεγονός ότι µε την αδελφή του Κορνιλία µας είχε βαφτίσει η ίδια νονά.
Μεγάλο µέρος της σχολικής εκπαίδευσης του ήταν στα Χανιά και αποσπούσε από πολύ µικρός τον θαυµασµό όλων µε τις ικανότητες του σε τεχνικά, ιδίως ήχου, θέµατα.
Έφτιαξε µόνος του ένα δέκτη µε γαληνίτη δίχως µπαταρία, µε συντονιζόµενο κύκλωµα αλλά και µε µεταβλητό πυκνωτή, ώστε να πιάνει µε ακουστικά όλους σχεδόν τους ευρωπαϊκούς σταθµούς από τους 550 χιλιόκυκλους της Βουδαπέστης µέχρι το 1150 του Μπρεσλάου.
Μάλιστα η µητέρα του πήγαινε κρυφά τη νύχτα, έβαζε τα ακουστικά και έπιανε Βουδαπέστη για να ακούει τα τσιγγάνικα βιολιά από την Ουγγαρία. Τότε κατάλαβαν όλοι, αλλά και συνειδητοποίησε ο ίδιος τη µεγάλη κλίση του στα ηλεκτρονικά. Η πρώτη επαγγελµατική δραστηριότητα του ήταν το 1938 στην ιδιωτική τηλεφωνική εταιρεία ΑΕΤΕ που είναι και ο πρόγονος του ΟΤΕ. Έτσι δέκα εννιά µόλις χρόνων δούλεψε σαν ηµεροµίσθιος στην Αθήνα για να εκπαιδευτεί σε όλες τις εξωτερικές εργασίες.
Ο Βασίλης, είκοσι χρόνων προσλήφθηκε από τον Στέλιο Χαριτάκη στην Τζένεραλ Ελέκτρικ που τον έστειλε στην Αθήνα το 1940 για µετεκπαίδευση. Όλα αυτά ήταν βέβαια ένα µεγάλο πρακτικό σχολείο, αλλά τη θεωρητική του κατάρτιση την οφείλει στον αείµνηστο ρεθεµνιώτη καθηγητή φυσικοµαθηµατικό στο Γυµνάσιο Κολωνακίου Στέφανο Χατζηδάκη.
Όταν επανήλθε στη Χανιά άνοιξε εργαστήριο στο λιµάνι – τώρα Καραολή ∆ηµητρίου – υπερώον του καταστήµατος Χαριτάκη. Εξάλλου το µαγαζί ήταν η προκάλυψη κυρίως για να επισκευάζει τους συµµαχικούς ασυρµάτους, ενώ βέβαια συγχρόνως επισκεύαζε κρυφά και τα ελληνικά ραδιόφωνα.
Είχε κάνει εργαστήριο το πρώτο δωµάτιο στο ισόγειο του σπιτιού που νοίκιαζαν τότε στην οδό Θεοτοκοπούλου 49 και βρισκόταν στην πρόσοψη. Εκεί τον βρήκε ο γιατρός Γιάννης Παΐζης που είχε κάνει τον πρώτο πυρήνα αντίστασης µαζί µε τον εν τιµητική αποστρατεία συνταγµατάρχη Ανδρέα Παπαδάκη, το φθινόπωρο του 1941. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Παύλος Βερναδάκης τον πήρε στην Ασή Γωνιά στο σπίτι του Γιώργη Πέτρακα ή Πετρακογιώργη. Τότε µέσω του Γιώργου Ψυχουντάκη (Μπερτόδουλος) τον πήγαν στο Βουρβουρέ – όπου και το σπίτι του Παπαδάκη µεταξύ Καλλικράτη και Ασή Γωνιά. Εκεί βρήκε και τον Άγγλο ταγµατάρχη Σµιθ Χιουζ, όπου και επισκεύασε τον πρώτο ασύρµατο. Όλη τη διάρκεια της κατοχής άφηνε το µαγαζί και έτρεχε αφιλοκερδώς από ‘δω κι από ‘κει όπου τον καλούσαν. Συνεργάστηκε και µε τον πράκτορα των Βρετανών «Μανιό», τον έφεδρο αξιωµατικό Πιµπλή που είχε και ασύρµατο και του έκανε επισκευές µέσα στο περίφηµο σπήλαιο «µαραθόσπηλιο», που είχε το ληµέρι του.
Μετά την κατοχή άνοιξε το 1946 εργαστήριο επισκευών ραδιοφώνου στην οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου, αριθµός 17. Κάτω είχε το εργαστήριο, ενώ στο πατάρι δηµιούργησε τον πρώτο ραδιοφωνικό σταθµό της Κρήτης. Μετά πήγε τον σταθµό βραχέων 10 βατ (στα 42 µέτρα) µετά 145 βατ και παράλληλα µεσαία κύµατα στη µοναδική συχνότητα των 1511 χιλιοκύκλων που είχε κατοχυρωθεί για τον νοµό Χανίων. Μετά πήγε στο υπόγειο του ακτινολόγου Μπλαζουδάκη, ενώ διατηρούσε το µαγαζί. Εκεί έγινε επίσκεψη από τον πρόεδρο του ΕΙΡ και µετέπειτα πρόεδρο ∆ηµοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλο για να γίνει η οριστική ένταξη στο ΕΙΡ.
Αρχές του 1953, ο Σταθµός του ∆ασκαλάκη αγοράστηκε από το Εθνικό Ίδρυµα Ραδιοφωνίας, δηλαδή έγινε κρατικός, οπότε τα γραφεία πήγαν στην οδό Τσουδερών, αριθµός 17, και τα στούντιο στην Κάτω Σούδα.
Με την έναρξη του ποµπού των 5 κιλοβάτ έγινε και η έναρξη λειτουργίας του σταθµού στο δίκτυο του ΕΙΡ. Βέβαια παρόλο που ο ∆ασκαλάκης παρέµεινε σαν υπάλληλος στον Σταθµό, όπως ήταν φυσικό, αµέσως µετά άρχισαν να «ιδρύονται» κάποιοι άλλοι ανταγωνιστικοί ιδιωτικοί σταθµοί στα Χανιά που όµως ποτέ δεν λειτούργησαν!
Στο µεταξύ το 1949 είχε παντρευτεί µε τη Μαρία, κόρη του κρεοπώλη Γεωργίου Μαυριγιαννάκη και το 1950 γεννήθηκε ο Νικόλαος. Το 1969 όταν απολύθηκε από τη δικτατορία πήγαν µαζί µε το γιο του στην Πραιτώρια της Νοτίου Αφρικής. Εκεί όπου είχε φίλο τον ηλεκτρονικό Κώστα Σπανδάγο, δούλεψε κι αυτός για τέσσερα χρόνια σαν ηλεκτρονικός στη Μότορ Σόνικ. Επειδή στο µεταξύ είχε πάρει διαζύγιο από τη Μαρία Μαυριγιαννάκη, παντρεύτηκε εκεί το 1970 την ντόπια Άννα Νίνταµ, µε την οποία έκανε το 1971 τον Νίκο και το 1973 τη Μαριάννα. Μετά τη δικτατορία το 1984, αποκαταστάθηκε στο ΕΙΡ και το 1986 πήρε τη σύνταξη.
Μετά την επάνοδο στην Ελλάδα εργάστηκε στην εταιρεία ΒΙΑΝΕ που έχει τη Νάσιοναλ- Πανασόνικ, για ενάµιση χρόνο. Μετά κατέβηκε στα Χανιά «για το καλό των παιδιών» και εργάστηκε ως υπάλληλος στο κατάστηµα «Τέρψη» του Ευτύχη Νικολιουδάκη, µέχρι το καλοκαίρι του 1978.
Το Φεβρουάριο του 1983 έγινε η ανακοίνωση του Υπουργείου Προεδρίας, η οποία τον δικαίωσε και 4 Ιανουαρίου του 1984, ξαναγύρισε στην υπηρεσία για να πάρει σε δύο χρόνια τη σύνταξή του.
Υ.Γ. Στοιχεία από το δίτοµο έργο του αείµνηστου χηµικού Γιώργου Φθενάκη σε έκδοση Γιωρβασάκη, έτος 2.000.
