Η υφάντρα των ηλιαχτίδων

Ο ορίζοντας έβαψε τα χέρια του με το αίμα αθώων κερασιών. Και η απεραντοσύνη, περνά κρατώντας στη τσάντα της τον ανθό του ‘Ερωντα. Που θα δώσει το χάδι στη σιωπή. Μια υφάντρα σιωπή. Που υφαίνει τις ηλιαχτίδες. Και φτιάχνει το πολύχρωμο πέπλο του ‘’ είναι’’. Τα νέφη πίνουν νωχελικά τη σπιτική λεμονάδα της αθιβολής. Εικόνες. Μορφές. Σχήματα. Κλήματα που μπλέχτηκαν χορεύοντας και έφτιαξαν τον ασκιανό. Για να  ξαποστάσει το φως. Μια βαλίτσα γεμάτη δρόμους. Διαδρομές του αγνώστου. Και ύστερα το απύθμενο πορφυρό βλέμμα. Πάνω στην πεθυμιά, σκοτώνονται οι ηλιαχτίδες. Πάνω στους ασκιανούς σκοτώνονται οι ηλιαχτίδες. Οι Υάκινθοι ανθίζουν στη πρώτη νιότη. Και ένα φεγγάρι- φέτα λεμονιού στο φωτεινό  βαθύ της αβύσσου. Και η σιωπή, συνεχίζει να υφαίνει τις ηλιαχτίδες. Και το υφάδι της, σκοτείνιασε τη σκέψη. Και ξαφνικά, τα νερά της πηγής της ομορφιάς, ξεχύθηκαν, σαν από αρτεσιανό φρέαρ. Δροσιά. Μέσα σ’ ένα καλοκαίρι  που όλο μετανιώνει και δεν έρχεται. Κι εμείς , στήσαμε σκηνή κάτω από το μακρύ πέπλο της Αφροδίτης. Και η Μέδουσα, έκρυψε το πρόσωπό της. Να μη μαρμαρώσει τις στιγμές. Κι η σιωπή έσκισε το υφάδι της. Και  τα νήματά του , οι ηλιαχτίδες, ξεχύθηκαν μέσα στο χάδι. Κι απόμεινε η υφάντρα σιωπή μέσα στο γέλιο- απόσταγμα του νοιαξίματος. Απόσταγμα του αγγίγματος. Δυνατό απόσταγμα που θα μεθύσει τις σκέψεις. Κι η υφάντρα σιωπή, άρχισε άλλο υφάδι ξανά. Πολύχρωμο. Κάτω από τους ασκιανούς και τις Ερινύες.