Καθώς η Τεχνητή Νοηµοσύνη γίνεται ολοένα και µεγαλύτερο µέρος της καθηµερινότητάς µας, για όλους όσοι βρισκόµαστε µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο χώρο της εκπαίδευσης η πρόκληση παραµένει µια. Να µην γίνουµε ανεπίκαιροι, άσχετοι, µη ωφέλιµοι.
Επιβάλλεται και επείγει να αλλάξουµε ρότα, ώστε να µπορέσουµε να απαντήσουµε στα νέα δεδοµένα. Αυτό σηµαίνει λιγότερη αποστήθιση, περισσότερη κριτική σκέψη και µεγαλύτερη έµφαση σε αυτό που λέµε επίλυση προβληµάτων.
Είναι απαραίτητο τα προγράµµατα του σχολείου, αλλά και του Πανεπιστηµίου να προσαρµοστούν στις νέες απαιτήσεις, έτσι ώστε ένα όλο και µεγαλύτερο ποσοστό των Ελληνόπουλων να έχουν αυτό που ονοµάζεται «σφαιρικές δεξιότητες», δηλαδή να µπορούν να διαβάζουν και να κατανοούν µεγάλα κείµενα, να καταλαβαίνουν δεδοµένα, να δουλεύουν σε υπολογιστικά φύλλα εργασίας.
Χρειαζόµαστε καλύτερες επιδόσεις που θα επιτευχθούν µόνο αν ριζικά ξανασχεδιαστούν τα προγράµµατα σπουδών, ώστε να µπορούν να ετοιµάσουν τα παιδιά για ένα µέλλον που θα είναι αρκετά διαφορετικό από το παρόν.
Σε αυτό το µέλλον η αποστήθιση δεν έχει θέση, όπως ενδεχοµένως και πολλές άλλες από τις δεξιότητες που θεωρούµε τώρα σηµαντικές. Αντιθέτως, σηµαντικό ρόλο θα παίξει η ικανότητά µας να µαθαίνουµε, να ξεµαθαίνουµε και να ξαναµαθαίνουµε, ώστε να µην µένουµε εκτός. Επίσης, η ικανότητά µας να αντιλαµβανόµαστε το αληθινό από το ψευδές θα είναι από τις σηµαντικότερες σ’ έναν κόσµο που τα όρια θα γίνουν δυσδιάκριτα.
