Η οικογένεια Ρενιέρηδων από τα Παλιά Ρούματα

Από τα Παλιά Ρούματα Κισάμου έχουν την καταγωγή τους οι απανταχού Ρενιέρηδες και που συνεχίζουν να ζουν εκεί και σήμερα μέλη της ίδιας οικογένειας.
Aρχίζω πρώτα από το Νικόλαο Ρενιέρη γιατρό, που σπούδασε στο πανεπιστήμιο Πίζας. Γύρισε στα Χανιά όπου ασκούσε το επάγγελμά του και το 1821 που κηρύχτηκε η επανάσταση, πήρε μέρος σ’ αυτή και οι συμπολίτες του τον έστειλαν αντιπρόσωπο στις Εθνικές συνελεύσεις.
Και συνεχίζω με το Μάρκο Ρενιέρη νομικό και φιλόλογο που υπήρξε μια εξέχουσα και δυναμική προσωπικότητα σ’ όλη τη ζωή του (1815 – 1897). Ο πατέρας του, Ιωάννης Ρενιέρης καταγόταν από τα Παλιά Ρούματα, υπήρξε έμπορος στη Βενετία.
Η μητέρα του, Τερέζα Σακομάνο ήταν Ιταλίδα από τη Γένοβα. Ο Μάρκος σπούδασε νομική στη Πάδοβα και άσκησε το δικηγορικό του επάγγελμα στην Αθήνα. Εκεί ανέπτυξε πολύπλευρη δραστηριότητα και διακρίθηκε σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής του τόπου.
Συμπαραστάθηκε με φανατισμό στους αγώνες της Κρήτης για την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό και την Eνωσή της με την Ελλάδα. Υπήρξε μέλος της κεντρικής επιτροπής των Κρητών στην επανάσταση του 1866 – 69 κι από τη θέση αυτή πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες στη μαχόμενη πατρίδα. Αριστος νομικός, διετέλεσε αρεοπαγίτης, καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών, πρεσβευτής και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού από το έτος 1877 ως το τέλος της ζωής του.
Διακρίθηκε και σαν συγγραφέας. Μαζί με τους Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, Αλέξανδρο Ραγκαβή και Νικόλαο Δραγούμη, προχώρησε το 1853 στην έκδοση Γαλλόγλωσσου περιοδικού το οποίο είχε σκοπό την προβολή των ελληνικών προβλημάτων στο εξωτερικό.
Το 1869 εξελέγη διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Το 1876 επανεξελέγη και για τρίτη φορά το 1881. Τελικά αναγορεύτηκε από τους μετόχους της Τράπεζας ισόβιος επίτιμος διοικητής.
Την πλούσια βιβλιοθήκη του εκληροδότησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο Στέφανος Στρέιτ από τους διακριθέντες και αυτός στο δημόσιο βίο της Ελλάδας τον περασμένο αιώνα έχει γράψει για τον Μάρκο Ρενιέρη. «Το όνομά του ήσκησε και εξακολουθεί να ασκεί στην ελληνική κοινωνία γόητρο σπάνιο. Το όνομά του είναι συνδεδεμένο με την ανθρώπινη αρετή».
Και τώρα θα αναφερθώ σε μια πανέμορφη κοπέλα από την αρχοντογενιά των Ρενιέρηδων από τα Παλιά Ρούματα που, όταν, το 1898 ο πρίγκιπας Γεώργιος σαν αρμοστής της Κρήτης πήγαινε για την Κάντανο, στο γειτονικό χωριό των Παλιών Ρουμάτων, το Δρομόνερο, έσυρε πρώτη το χορό για την υποδοχή, την ώρα που άστραφτε κι εβρόντα το τουφέκι για την αυτονομία της Κρήτης.
Αυτή η ηρωίδα που 45 χρόνια αργότερα αντιμετώπισε όρθια πάλι φριχτά γεγονότα, στον Κακόπετρο που ήταν παντρεμένη, του ελληνοϊταλικού πολέμου και του γερμανικού φασισμού, είναι η κυρά Στελιανή, η Μαθιουδομανώλαινα, η γιαγιά μου.

*συνταξιούχος δάσκαλος