A’ ΜΕΡΟΣ
Με ορίζοντα το παγκόσμιο ρεύμα ιδεών, λαών, πολιτισμών κορυφούμενο ακόμα μια φορά στην Ευρώπη του Νότου. Την αέναη ροή ανθρώπων να κατακλύζουν τις στεριές ενώ οι θάλασσες αθρόες του Αιγαίου να καταπίνουν ψυχές αθώων, τραγικά θύματα ωμής θηριωδίας του συνανθρώπου! Από την άλλη πολιτικά αδιέξοδα με αυτοαναιρέσεις και παρεκκλίσεις των φορέων της εξουσίας, κακοποίηση της αλήθειας σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού και ατομικού βίου, γενικευμένη διαφθορά στις ανθρώπινες σχέσεις, ευτελισμός της ποιότητας ζωής. Όλα αυτά να θεμελιώνουν, με τη διαμεσολάβηση της ηλεκτρονικής και ψηφιακής τεχνολογίας τη νέα εποχή της… “μετανεοτερικότητας”. Μια κοινωνία, επερχόμενη και ήδη παρούσα, χωρίς φραγμούς, χωρίς σταθερά πρότυπα ώστε να βεβαιώνεται ότι το παγκόσμιο τούτο ρεύμα πορεύεται περίπου στον αντίποδα των κοινωνιών και των γενεών που προηγήθηκαν!
Στο μεταξύ ο απλός λαός -όσο παραμένει απλός- παρακολουθεί και προβλέπει τη βίαιη κατακρήμνηση των αξιακών προτύπων του. Βιώματα της παράδοσης αιώνων που τον κράτησε όρθιο σε καιρούς προκλήσεων ωμής βίας και ταπεινώσεων τότε και τώρα, από εχθρούς και φίλους το ίδιο επικίνδυνους. Προκλήσεις με στόχο την Ορθόδοξη πίστη και τη σύμφυτη ελληνικότητα και αυτοσυνειδησία του. Ο λαός που σήμερα βιώνει έστω με αρκετή απάθεια τη δίωξη ιερών Συμβόλων ξανά της Χριστιανικής σχολικής μάθησης και παιδείας. Προκλήσεις από τους νέους φορείς εξουσίας που οραματίστηκαν ανατροπή των καθιερωμένων. Αποφασισμένους ωστόσο να βαδίσουν «επί τα ίχνη» διαβόητων προκατόχων ολοκληρώνοντας το «έργο» τους. Τονίζεται η συνεχώς επιδεινούμενη εικόνα της παιδείας, το χάος ξανά στα Α.Ε.Ι. στην οικονομία. Καταλογίζει ηθική υπαιτιότητα στους νέους «πειραματιστές» της εξουσίας για τον θλιβερό εκπεσμό των κοινωνικών αξιών από το βάθρο όπου ο ίδιος ο λαός τις είχε τοποθετήσει και ασκήσει για αιώνες. Καυτηριάζει την ολοφάνερη ραγδαία άμβλυνση της πατροπαράδοτης ευσέβειας απέναντι στα ιστορικά πρότυπα αρετής και μίμησης. Πρόσωπα και σύμβολα, ήρωες και μάρτυρες του Αγίου της αγιοσύνης. Αντιτάσσεται συνεπώς στη νέα προσπάθεια «αποϊεροποίησης» του ανθρώπινου προσώπου η οποία πλήττει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα σε σημείο ώστε και ο λόγος της Εκκλησίας και της λατρείας να ακούγεται πλέον, «ωσεί χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον»! (Α. Κορ. Στ. 1). Το βάρος της δικής του ευθύνης, για τις πρωτοφανείς στρεβλώσεις στην κοινωνική, την οικογενειακή, τη σχολική ζωή και συμπεριφορά δεν επιτρέπει ωστόσο να μετατοπίζεται ολόκληρο σε «ώμους άλλων»! Το ακόλουθο πρόχειρο δείγμα ίσως δηλώνει του λόγου το αληθές. Συγκεκριμένα: αν ένας πολίτης αυτής της χώρας ήθελε να προτείνει σχετικό ερώτημα προς συμπολίτες, ένα “τεστ” διαγνωστικό όπως, «τι σημαίνει π.χ. ο Ναός της Ενορίας τους», οι πολλοί θα αδυνατούσαν να απαντήσουν είτε θα έδειχναν ειρωνική διάθεση ακόμα και αδιαφορία προκλητική! Κάποιοι ίσως να ψέλλιζαν για ρυθμούς (Ναών) εικόνες, άμφια και ιερά σκεύη, ότι δηλ. παπαγαλίζοντας συγκράτησαν από το Σχολείο! Ελάχιστοι θα μπορούσαν να εκφραστούν υπεύθυνα, για τη θεία Λειτουργία και τα διαδραματιζόμενα την ώρα εκείνη στο Ναό. Τέλος, για το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, την πεμπτουσία δηλ. του Χριστιανικού και πανθρησκειακού πολιτισμού, προφανώς ουδείς θα είχε να καταθέσει προσωπικό βίωμα συμμετοχής, με προέλευση την εμπειρία του Γεγονότος!
συνεχίζεται
