Β’ ΜΕΡΟΣ
Το “υποθετικό” ερώτημα προς κάποιους πολίτες στο οποίο αναφερθήκαμε χθες (“τι σημαίνει ο Ναός της Ενορίας τους”) και τις απαντήσεις -ανάξιες πάντως σχολιασμού- εντυπωσιάζει εκτός από την άγνοια, η απόσταση, η αδιάφορη στάση, κάποτε στα όρια κυνισμού!
Ο αναγνώστης διαισθάνεται βέβαια τις αντιδράσεις μιας κοινωνίας ράθυμης, βαθιά πληγωμένης αλλά και προδομένης ώστε να αντιμάχεται θεσμούς και κατεστημένα, καυτηριάζοντας αρχές, υποσχέσεις και διαψεύσεις, τερτίπια και ελιγμούς της εξουσίας, τάχα για ένα “ελπιδοφόρο” μέλλον ή για “καλύτερες μέρες” όπως άκουγε πάντα.
Σε περιστάσεις ανάλογες ο “προδομένος” λαός, αδικώντας ο ίδιος τον εαυτό του, θα κραυγάσει, με το στόμα του ποιητή: «Γιούχα και πάλε γιούχα των πατρίδων»!
Σήμερα η ευσυνειδησία και η ενσυνείδητη εργασία, η παιδεία ως καλλιέργεια του ανθρώπου και η αριστεία υπονομεύονται και τιμωρούνται!
Είπε κάποιος ότι οι Έλληνες σε ώρες κρίσης πάντα ήταν “μια γροθιά”. Τώρα η στάση των κυβερνώντων εξωθεί σε διάσταση και σύγκρουση τους πολίτες. Μένοντας τελικώς κοινωνία κατ’ εξοχήν του ΧΡΕΟΥΣ και της πίεσης για απόδοση των οφειλόμενων ζούμε το άγχος διεθνών πιέσεων και κατακραυγής να μας εξουθενώνουν.
Ο μακρόχρονος εγκλωβισμός, στο “ευρωδράμα”, εξελίχτηκε σε εφιάλτη και τρόμο του πολίτη οδηγώντας τον συχνά σε απελπισία και σύνδρομα αυτοκαταστροφής. Δράστης η ματαιοδοξία της “ισχύος”, της υπεροχής και η απληστία του “κεφαλαίου”. Σίγουρη πάντοτε η υφαρπαγή των λαϊκών δικαιωμάτων, της ελευθερίας, της ισότητας, με αναίρεση φυσικά της Δημοκρατίας. Πάγια μέθοδος η διαίρεση λαών, οι εμφύλιες συρράξεις, οι τραγωδίες τύπου Ιράκ, Συρίας κ.ο.κ. Πίσω απ’ όλα οι επεμβάσεις κρατών σε κράτη, οι “διευθετήσεις” προς το συμφέρον των ισχυρότερων, πάντα ερήμην των λαών συχνά και των ηγετών τους!
Επιστρέφοντας στο θέμα και στο ζήτημα της Ενορίας, ανάγκη να θυμήσουμε πρώτιστα το πελώριο φαινόμενο μόνιμης κακοδιαχείρισης αυτής της πατρίδας ως απαρχή μιας μόνιμης κακοδαιμονίας.
Αναφέρονται μόνο οι επιπτώσεις στη λειτουργία των θεσμών, στις ευρύτερες σχέσεις με τους εταίρους και την παγκόσμια κοινότητα. Η παρατηρούμενη τον τελευταίο καιρό έξαρση της κακοδιοίκησης με τις παλινωδίες, τα ψεύδη χωρίς τέλος, ευθύνονται για τον κλονισμό κύρους και εμπιστοσύνης της χώρας διεθνώς, ενώ αναρριπίζονται οι εντάσεις και βαθαίνει η κρίση στο εσωτερικό.
Οι συγκρούσεις εξάλλου μεταξύ των πολιτών, ως μοιραίο στάδιο της κακοδιαχείρισης μιας χώρας επισημαίνεται και στο ακόλουθο “ρήμα” του Παύλου: «ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε»! (προς Γαλάτας Ε. 15). Ο λόγος φυσικά παραπέμπει και στους σημερινούς γείτονες και τους δηλωμένους εταίρους και “φίλους” οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία- όποτε κι αν αυτή εμφανιστεί- να κινηθούν κατά της Ελλάδας.
συνεχίζεται
