Η εικόνα της σύγχρονης ενορίας ως πρόβλημα

γ’ μερος (τελευταίο)
Την ψυχολογία και την πραγματική εικόνα της Ενορίας, τις αιτίες -προφανείς και μη- που επηρεάζουν τον θεοσύστατο θεσμό της Εκκλησίας επιχειρούν, συμπληρωματικά, να καταδείξουν και οι επόμενες ακροτελεύτιες γραμμές.
Αναφέρεται και επίσημα ότι η πολυδιάστατη κρίση της ελληνικής κοινωνίας, όπου η Ενορία “περιχωρείται”, συνυπάρχει αλλά και (συν) δοκιμάζεται, σημαίνει προπάντων, “έλλειμμα παιδείας”! Χωρίς εμπλοκή στο πρόβλημα της γνώσης ως αρχής της φιλοσοφίας, η παραπάνω αδιάσειστη θέση προκύπτει από την ιστορία και την εμπειρία του νέου Ελληνισμού! Τονίζουμε τη μετά-Καποδίστρια ανώμαλη πορεία και τις παρεκκλίσεις από τους εθνικούς, διαχρονικούς στόχους. Παρεκκλίσεις όχι σε περιόδους πολέμων αλλά ειρήνης και δημοκρατίας ελέγχοντας «το γε νυν έχοντες» την πορεία μέχρι σήμερα. Θα αρκούσε ίσως απλή αναδρομή στην “πρακτική” των λεγόμενων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων και των αποτελεσμάτων τους για ένα αξιόπιστο συμπέρασμα. Καθώς η αναγκαία σύγκριση με τη σχολική πραγματικότητα φέρει πιο κοντά στο “πώς”, το ζητούμενο της παιδείας χάνεται ακριβώς στον τρόπο ή τις “μεθόδους” αναζήτησής του!
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται το πρόβλημα της Ενορίας ξεκινώντας από τις αδυσώπητες παρεμβάσεις του βαυαρικού καθεστώτος και των οπαδών των Ελλήνων και ξένων που έμεναν συνήθως στο εξωτερικό και την Ελλάδα αντίστοιχα. Παρεμβάσεις οργανωμένης προπαγάνδας ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών (Μισσιονάριων) με στόχο πάντα την αλλοίωση του ορθόδοξου λαϊκού φρονήματος.
Μάλιστα οι διαχρονικοί στόχοι των πρώτων αποκαλύπτονται, ως γνωστό, από την άλωση της Πόλης (1204) όπου και αποδεικνύονται εχθρικότεροι των Τούρκων, σημειώνει ο ιστορικός Φραντζής. Την περίοδο της Βαυαροκρατίας η σκυτάλη περνάει στους Προτεστάντες με στήριξη της εξουσίας. Σήμερα, χωρίς οι στόχοι να έχουν ουσιαστικά αλλάξει προστίθενται εκτός των δογματικών και λόγοι τάχα πολιτισμικοί!
Το άρθρο σαφώς δεν δικαιολογεί το “έλλειμμα παιδείας” ούτε τη σημερινή κρίση της χώρας. Επιχειρεί απλώς να καταδείξει το πρόβλημα της Ενορίας σε σχέση με την ευρύτερη εικόνα μιας κοινωνίας σε πορεία πολυεδρικής κρίσης. Για το ίδιο πρόβλημα όπου θίγεται η τραγωδία του μεταναστευτικού και η επιδείνωση της ελλαδικής κρίσης έχει γίνει παλαιότερη αναφορά. Κι εδώ η μνήμη ενός άλλου ξερριζωμού με τους αμέτρητους πνιγμούς Ελλήνων, στην ίδια θάλασσα που σήμερα ξεβράζει θύματα ανάλογης τραγωδίας, επανέρχεται αμείλικτη. Μνήμη ρωμαλεότητας προς μίμηση ηρώων και μαρτύρων από τον Μακρυγιάννη μέχρι τον σύγχρονο μας Παΐσιο τον αγιορείτη και Μικρασιάτη Αγιο. Στη νέα παράκρημνη καμπή της ελληνικής κοινωνίας αλλά και της Ενορίας προέχει η ανάληψη ευθυνών και η ετοιμότητα αποτροπής και τούτη τη φορά, μιας ενδεχόμενης ίσως εθνικής τραγωδίας!