(ΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΩΝ: ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΒΟΥΤΣΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΔΟΥΛΓΕΡΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΧΑΝΙΩΝ)
Ι. ΣΑΠΩΝΟΠΟΙΕΙΟ “ΑΒΕΑ”
Ατμός ή άχνα μνήμης
η χάλκινη σόμπα
το σιδερένιο χωνί
τα καλούπια
οι στρόφιγγες
οι σωλήνες
και η ανθρώπινη φιγούρα που εξαϋλώνεται
καθώς η αφήγηση ξετυλίγεται
κι ο χρόνος μακραίνει.
Απόμεινε ένα χέρι
που ξεπροβαίνει
μέσα από άσπρο σύννεφο
πασχίζοντας να ψηλαφήσει
το πεπρωμένο.
Εκείνοι που σου διηγούνται
για το παλιό σαπωνοποιείο
μιλούν αδιάκοπα,
δίχως ανάσα,
τα μάτια τους λάμπουν,
οι φλέβες στο λαιμό τους φουσκώνουν,
το δέρμα τους είναι αργασμένο από ήλιο και φωτιά.
Νοσταλγούν τους γκρίζους τοίχους
την οσμή της ποτάσας
τη στάχτη της πυρήνας.
Νοσταλγούν κι όλο διηγούνται,
σαν παλιοί θαλασσόλυκοι.
Ο Χρόνος, ολετήρας και ευεργέτης,
μετουσιώνει την απορία της αποσύνθεσης
σε έργο Τέχνης,
ενώ κι ο ίδιος χάνεται
στον κονιορτό της λήθης.
Μοναδικό αποτύπωμα ένα χοντρό μαύρο γάντι
και μάτια ανερμήνευτα τριγύρω.
ΙΙ. ΠΑΛΙΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ
Παλιό αεροδρόμιο,
“Ελληνικό”.
Ξεθωριασμένα
“Καλώς Ορίσατε”
απόμειναν αποσβολωμένα
να αιωρούνται
καθώς η ζωή αποτραβήχτηκε σαν χαλί
που το τυλίγουν ξάφνου χέρια αόρατα.
Ο χάρτης της Ελλάδας
σε θέση κατάρρευσης
με το κεφάλι να ακουμπά στον τοίχο,
τα πόδια καταγής,
αντιπαλεύει απρόβλεπτο επεισόδιο υγείας.
Στα τσιμεντένια στηθαία
δεν κουρνιάζουν πια περιστέρια.
Όλα τα αποδιώχνει η σιωπή.
Καρέκλες γδαρμένες,
γραφεία αδειανά,
κομμάτια πλεξιγκλας δίχως ειρμό,
λέξεις εκτός τόπου και χρόνου.
Πού είναι, λοιπόν το Παρόν;
Κι εκείνο το Παρελθόν,
πώς δέχτηκε να πεθάνει έτσι;
ΙΙΙ. ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Θα ‘λεγες πως έχει υποχωρήσει η γη. Κι όμως, όχι.
Εκείνη η ξώθυρα με το βαθυγάλαζο, πελαγίσιο χρώμα
απλά ακροβατεί πάνω από το έδαφος,
βαλμένη πάνω στην ασύνορη λευκότητα του τοίχου.
Κύκλοι ζωγραφισμένοι με ασβέστη
πάνω στο τσιμέντο της αυλής
συνομιλούν με τις σιδεριές σε παράθυρα με σπασμένα τζάμια,
η σκόνη ξεδιπλώνεται νωχελικά
πάνω στα βιβλία που κάποιος άδειασε καταγής
-η Φυσική πλάι στη Λειτουργική και Κατήχηση,
η Γλώσσα πλάι στην Ιστορία,
η Γεωγραφία παρέα με την Αγωγή του Πολίτη,
το Αναγνωστικό με δυο παιδιά σιμά καθισμένα στο θρανίο
στο εξώφυλλό του.
Κάποτε τα ερείπια χάνουν
το μισό τους στόμα
-κομμένα κατακόρυφα
δείχνουν ό, τι απόμεινε
απ’ την πρόσοψή τους
ενώ, πίσω απ’ την προθήκη της αυταπάτης,
απλά τίποτα δεν έχει σωθεί.
Ξύλινα θρανία σπρωγμένα στον τοίχο
κι αλλού τσατμάδες που κρέμονται
πάνω απ’ τις κάσες των παραθύρων,
πιο κει μια ανάγλυφη χρονολογία
-1928 ή 1923, δεν έχει πια τόση σημασία.
Η σιδερένια λαβή της εξώθυρας
όλο και σκουριάζει μπροστά απ’ το θαμπό κρύσταλλο
και τα μπακλαβαδωτά σχήματα,
φτιαγμένα με ακρίβεια από χέρια παλιών μαστόρων,
ονειρεύονται παραδομένα στη φθορά.
Ωστόσο, το χορτάρι
ξανά συντροφεύει τους ήχους της γης
καθώς νέοι βλαστοί ολοένα αναδύονται.
