Η ηλιαχτίδα και ο Δον Κιχώτης

Όταν από του ήλιου τις θερμοδότριες αχτίδες, μια ξεχωρίζει και έρχεται να μας ζεστάνει, δεν θα βρεις μεγαλύτερη απόδειξη για τη θαλπωρή της αγάπης!  Όσες φορές από τ’ άστρα τα σελασφόρα τ’  ουρανού, ένα φωτίζει, από τ’ άλλα χώρια, τον ανηφορικό δρόμο μας, δεν υπάρχει ασφαλέστερη επαλήθευση τού ότι η αγάπη είναι ο αείφωτος φανοστάτης και οδηγός της ζωής μας!
Όταν το ασήμαντο μυρμήγκι λιόντας γίνεται δυνατός, όταν, αν και δυσδιάκριτο, κρινάκι ολόκληρο μπαξέ ευωδιάζει, αυτόπτης μάρτυς αδιάψευστος και ανίκητος γίνεται και ακλόνητο τεκμήριο πόσο μεγάλη εντός της δύναμη κρύβει η αγάπη!
Σκάψιμο βαθύ, πολύχρονο, μ’  επιμονή και υπομονή σε γεμάτο αγκαθιές χωράφι και πετρώδες υπέδαφος απαιτείται, και κόντρα στους αντίξοους και δύσκολους και σκοτεινούς καιρούς αγόγγυστο, για να ψάξεις μέσα στο ανθρωπολόι να βρεις, να ξεχωρίσεις, χωρίς λαοπλάνοι να σε ξεστρατίζουν, τη δικιά σου ηλιαχτίδα και το άστρο σου, τη για σένα αληθινή αγάπη…
Ακόμα κι αν με τον Δον Κιχώτη οι άλλοι, οι πολλοί, που να σε νιώσουν και να σε καταλάβουν δεν μπορούν, σε παρομοιάζουν και γελούν, οι μωροί!