Η υπογεννητικότητα στην χώρα μας, είναι ένα θέμα που πρέπει να προβληματίζει, όλη την Ελληνική κοινωνία. Καθημερινά συναντούμε νέα ζευγάρια να αποφεύγουν να κάνουν παιδιά, με αποτέλεσμα η χώρα μας σιγά- σιγά μα σταθερά, να μετατρέπετε σε ένα μεγάλο γηροκομείο.
Oι λόγοι πολλοί, και όλοι μας πρέπει να νοιαστούμε, αν θέλουμε να ακούγετε για πάντα η ελληνική γλώσσα, και να μην χαθεί το Ελληνικό στοιχείο.
Ο σύγχρονος Ευρωπαίος και ο νεοέλληνας, για διάφορους λόγους αρνούνται να κάνουν το απαραίτητο για την αύξηση του πληθυσμού τρίτο τουλάχιστον παιδί, και περιορίζονται το πολύ στα δύο. Οι πολύτεκνες οικογένειες από πλειοψηφία πριν 40 χρόνια, σήμερα αποτελούν μειοψηφία.
Τρείς είναι οι παράγοντες που συνέβαλαν στη μείωση της γονιμότητας στην Ελλάδα του σήμερα.
1ο) Η μείωση της βρεφικής θνησιμότητας, επίτευγμα της ιατρικής προόδου έδωσε το προνόμιο στους γονείς να μην χρειάζεται πια να κάνουν πολλά παιδιά για να επιβιώσουν λίγα.
2ο) Η μετανάστευση αποδεκάτισε τον τόπο από άτομα αναπαραγωγικής ηλικίας, όπως και η εσωτερική μετανάστευση ερήμωσε τα χωριά και τις μικρές πόλεις, δημιουργώντας υδροκέφαλες πόλεις –κράτη. Την ίδια στιγμή, στις περισσότερες τριτοκοσμικές χώρες, τα παγκάκια στις πλατείες φιλοξενούν νέους ανθρώπους, όταν εδώ, ξεκουράζουν υπερήλικες.
Εμείς γερνάμε εκείνοι αναπτύσσονται. Για παράδειγμα στην γειτονική Τουρκία, “με απογραφή του 2016” οι Τούρκοι είναι 79,54 εκατομμύρια, ενώ οι Έλληνες 10,75 εκατομμύρια. Την ίδια χρονιά οι γεννήσεις στη γειτονική χώρα ήταν 1.333.771 και οι θάνατοι ανήλθαν σε 118,792.
Στην Ελλάδα που βαδίζει ολοταχώς στα πρόθυρα δημογραφικής κατάρρευσης, το έτος 2017 από 1/1έως 30/10 οι θάνατοι είχαν φθάσει στους 103,767 και οι γεννήσεις μόλις 74.537 δηλαδή έχουμε υπεροχή των θανάτων κατά 29.230. Και εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα. Ότι αντί να ενθαρρύνουμε σαν κράτος με γενναίες διευκολύνσεις τα νέα ζευγάρια να γεννάνε παιδιά για να μην καταλήξουμε μία χώρα γερόντων, έρχεται ξαφνικά αυτή η απαράδεκτη απόφαση δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης να τιμωρήσει έναν πολύτεκνο πατέρα γιατί λέει… ότι τα τέσσερα παιδιά του ηλικίας από 6 έως 12ετών, ενοχλούσαν τους γείτονες. Προσωποκράτηση και 300 ευρώ κάθε που τα μικρά τολμήσουν να υψώσουν την φωνή.
«Προσωπικά νομίζω ότι θα έπρεπε να τον εκτοπίσουν σε κάποια βραχονησίδα ώστε να μην ενοχλούν κανέναν, όπως και όλες τις πολύτεκνες οικογένειες γιατί όσο να ναι, όλο και κάποιους θα ενοχλούν τα παιδιά που κλαίνε, γελάνε, παίζουν, τσακώνονται, πεινάνε, πονάνε, τραγουδάνε και… δε λένε να κλείσουν το στόμα τους».
3ο) Η επαγγελματική απασχόληση της γυναίκας, ανεξαρτητοποίησε και ενίσχυσε πολύ την προσωπικότητά της, βοήθησε στην υπόθεση της ισότητας, αλλά την εξάντλησε τόσο –ας μην ξεχνάμε πως στα περισσότερα νοικοκυριά η γυναίκα πέρα από τη δουλειά της, έχει και την ευθύνη του σπιτιού και των παιδιών.
Αλλά και η πολιτεία ως συνήθως, πιάστηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Το σημερινό φορολογικό σύστημα όχι μόνο δεν δίνει κίνητρα, αλλά είναι αντικίνητρο στη δημιουργία μεγάλων οικογενειών.
Οι πολύτεκνες οικογένειες δεν έχουν καμία ευνοϊκή μεταχείριση της πολιτείας, αλλά αντιθέτως οι πολύτεκνοι πληρώνουν επιπλέων φόρο και για το παιδιά, γιατί όπως λένε οι φωστήρες των οικονομικών υπουργείων, αποτελούν τεκμήριο. Όσα περισσότερα, τόσο μεγαλύτερος ο φόρος, παρότι στην Ευρώπη, και περισσότερο στην Γαλλία, η δημογραφική πολιτική είναι προσανατολισμένη στην ενίσχυσή τους.
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν το υψηλότατο κόστος ανατροφής κάθε παιδιού, η έλλειψη παιδικών σταθμών, πάρκων, και γενικά χώρων που να προσφέρονται για να μεγαλώσει ένα παιδί, μαζί με το πρόβλημα στέγης.
Τι γίνεται τώρα; Ήδη είναι αργά λένε πολλοί. Ωστόσο ποτέ δεν είναι πολύ αργά για εκείνον που προσπαθεί. Όμως είναι απαραίτητη η ευρεία και συνεχής ενημέρωση της κοινής γνώμης, για την δημογραφική κατάσταση και τις συνέπειές της, και εδώ είναι απαραίτητη η συμμετοχή του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου.
Τι χρειάζεται άμεσα:
Η δημιουργία αυτόνομου επιδοτούμενου οργανισμού, με κατάλληλο προσωπικό για διενέργεια δημογραφικών ερευνών.
Ακόμα πρέπει να δοθούν και τα εξής απαραίτητα κίνητρα: Παροχή στη γυναίκα σημαντικού επιδόματος που θα της επιτρέπει να επιλέξει ελεύθερα μεταξύ εργασίας και μητρότητας, και όχι δυσβάστακτοι φόροι, λες και την τιμωρούν για τα παιδιά που φέρνει στον κόσμο.
Προσαρμογή του χρόνου εργασίας στις ανάγκες της γυναίκας που μεγαλώνει παιδί, στον ιδιωτικό φορέα.
Αναθεώρηση της νομοθεσίας που ενθαρρύνει την άρνηση παιδιών, και ουσιαστικές φορολογικές ελαφρύνσεις επιδότησης και στεγαστική προτεραιότητα στις πολύτεκνες οικογένειες.
Υποχρέωση της τοπικής Αρχής να αναλάβει ευθύνες στον δημογραφικό τομέα, και ιδιαίτερα στη φύλαξη παιδιών.
Ανάληψη από την Ε.Ε. της δημογραφικής διάστασης στα υπό κατάρτιση οικονομικά, κοινωνικά, και μορφωτικά σχέδια.
Ο φόβος για το μέλλον, η αγωνία για την διατήρηση της ευημερίας, η παντελής έλλειψη χρόνου, η ανασφάλειες και οι φοβίες, σπρώχνουν πολλά νέα ζευγάρια να μην αποφασίζουν να κάνουν μια μεγάλη οικογένεια. Θα έλεγε κανείς, πως ένας κατανοητός εγωισμός έχει μπολιάσει τις ψυχές μας. Ο χρόνος μας περιορίζετε στα χρόνια που εμείς θα ζήσουμε. Η σκέψη που συχνά επικρατεί είναι ότι:
“Τι με νοιάζει εμένα τι θα γίνει αφού πεθάνω. Δεν πάει να καεί ο κόσμος”.
Τέτοια νοοτροπία ζωής στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, στη χώρα που επέζησε από αμέτρητους κατακτητές γιατί η ιερή αγωνία του κοινού μέλλοντός μας -που διαιωνίζεται με τους απογόνους- ήταν το μέτρο επαναστατικότητας.
Κλείνοντας ετούτη την συνοπτική παρουσίαση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος, να προσθέσω δύο λόγια παραφράζοντας τη διάσημη φράση του συγγραφέα Άλντους Χάξλεί λέω: Δώστε καλύτερους ανθρώπους, για να δώσουν έναν καλύτερο κόσμο.
