Ι. ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως οι οικονομικές -και άλλες- εξαγγελίες που γίνονται στα εγκαίνια της ΔΕΘ κάθε Σεπτέμβρη από την εκάστοτε κυβέρνηση, μας προαναγγέλλουν αλλαγές ή καινοτομίες που θα ακολουθήσουν τον επόμενο χρόνο.
ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ επίσης πως η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση «ακούει και σχολιάζει» ή απαντά με αντεπειχείρηματα στις κυβερνητικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ.
ΚΑΙ οι μεν και οι δε, το «καλό μας» θέλουν. Γι’ αυτό κάνουν τις δηλώσεις και γι αυτό εκθέτουν τους προγραμματισμούς τους.
ΓΙΑ τη (νέα) “Ν.Δ.” του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτό που κατά την άποψή της “μετράει” περισσότερο, είναι όχι μόνο η παρουσίαση ενός «κοστολογημένου προγράμματος» με αιχμή τις φορολογικές ελαφρύνσεις και τις περικοπές δαπανών στο δημόσιο τομέα, αλλά και το πώς θα πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο.
ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ δηλαδή με προοπτική πραγμάτωσής τους στο διηνεκές μέλλον!
ΦΥΣΙΚΑ δεν λείπουν και οι μεγαλοστομίες του τύπου «Βάζουμε τις βάσεις για την πολιτική αλλαγή που χρειάζεται η Ελλάδα»! Ή, «δεν θα γίνουν απολύσεις»∙ κι ακόμη, «δεν θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις» που ακούγεται πια σαν κακόγουστο ανέκδοτο.
ΑΛΛΑ μήπως αυτές τις περίφημες «βάσεις» ανόρθωσης της χώρας δεν τις βάζουν οι πολιτικοί μας κάθε χρόνο; Και «η πολιτική αλλαγή» που συνεχώς ευαγγελίζονται, πότε, άραγε, έκανε στροφή για να έλθει τώρα και στη χώρα μας; Ή, μάλλον, όπως δείχνει η καθημερινότητά μας, «η αλλαγή» έρχεται, αλλά με κατεύθυνση προς το χειρότερο. Θυμηθείτε μόνο με ποιες «βάσεις» είχε κερδίσει ο Κ. Καραμανλής, ο νεότερος, τις εκλογές του 2004 και πόσο «αλλαγμένη» άφησε την Ελλάδα με τα επιπλέον χρέη.
…και η πραγματικότητα
ΙΙ. ΓΙΑ τον λόγο αυτό, είμαστε πάντα επιφυλακτικοί σε όσα μας «σερβίρονται» στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Όσο για τα πολιτικά «στοιχήματα» που βάζουν οι νεόκοποι αρχηγοί κομμάτων, είναι χαμένα εκ των προτέρων (Τσίπρας-Θεσσαλονίκη, 2014. Κ. Μητσοτάκης-Θεσσαλονίκη, 2016). Όταν δεν υπάρχει συνδυασμός «ρεαλισμού» και αψήφισης «πολιτικού κόστους», τίποτε το σωστό δεν μπορεί να γίνει στη χώρα.
ΕΤΣΙ οι λεκτικές «επενδύσεις» των πολιτικών με μηνύματα προς τους ψηφοφόρους τους, αποδεικνύονται… έπεα πτερόεντα, αφού άλλα λένε και άλλα τελικά πράττουν. Όπως και οι «στοχεύσεις» τους προς το πάλαι ποτέ περιζήτητο «Κέντρο» που δίνει σε όποιον το κερδίσει την πολυπόθητη πλειοψηφία και επιβάλλει εν πολλοίς το στίγμα της ακολουθητέας πολιτικής.
ΑΛΛΑ την όλη νεότερη πολιτική πραγματικότητα, να πώς μας την διακωμωδεί, με ποιητικό τρόπο, κάποιος σχολιαστής (Ζείρων) ενός άρθρου του Αλ. Παπαχελά («Κ», 21/8/16):
«Απ’ τη Χάρυβδη ως τη Σκύλα
η δάφνη έχασε τα φύλλα
με ξερόκλαδα στεφάνι
ποιός αντέχει γιά να κάνη;
Τον Πολύφημο αν τυφλώσουν
με τ’ αρνάκια να γλυτώσουν
[διά των προπολεμικών δανείων
ισοφάριση “αρχαρίων”]
κράζει ο Σόιμπλε… “Ποσειδώνα
έλα πνίξ’ τους στον αιώνα»
ΓΙΑ την ώρα βρισκόμαστε όλοι, πολιτικοί και πολίτες, κοινωνία και πολιτεία, αντιπολίτευση και κυβέρνηση, στον… κυκεώνα ανούσιων αντιπαραθέσεων με επαναλαμβανόμενες και, δυστυχώς σχεδόν πάντα, ατελέσφορες πρακτικές.
