Η Ιστορία έχει κάτι να μας (ξανα)πεί;

Λες κι ήμουν σε γυάλα! Αυτή την προεκλογική περίοδο την παρακολούθησα κλεισμένος στο δωμάτιό μου. Μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο…
Έτσι, είχα την ευκαιρία να ιδώ και ν’ ακούσω και τους υποψηφίους βουλευτές, τα επιχειρήματα και τα συνθήματα – “πυροτεχνήματα” όλων των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας. Να ιδώ και να διακρίνω την πραγματική αλήθεια απ’ ό,τι μας “σερβίρει” ως “αλήθεια” κάθε παράταξη προς ίδιον όφελος. Την αλήθεια που θα βοηθήσει το λαό να βγει αργά ή γρήγορα από το τούνελ ( ή το έλος; εσείς διαλέξτε!) που τον έχουν ρίξει λάθος πολιτικές και αδέξιοι πολιτικοί των τελευταίων ιδίως ετών.
Βρήκα, όμως, την ευκαιρία και να διαβάσω, ήρεμος και με καθαρό νου, Ιστορία. Γιατί πάντα, όπως έχω γράψει ήδη πολλάκις και αλλαχού, η Ιστορία έχει πάντα κάτι ψυχωφελές να μας διδάσκει, και μάλιστα σε κρίσιμες περιόδους της δημόσιας ζωής.
Κι αυτό που τούτη τη φορά μού δίδαξε η Ιστορία μας και θέλω να μου επιτραπεί να σας το μεταφέρω είναι το ότι τη Δευτέρα μετά τις εκλογές όλοι μαζί, κρατούντες και λαός, σαν μια γροθιά να μιμηθούμε πρέπει τον αυτοκράτορα των αρχών του 6ου αιώνα μ.Χ. του Βυζαντίου, Αναστασίου του 1ου (491 – 518 μ.Χ.), εάν θέλουμε να ξεφύγουμε επιτέλους από κάθε ξενόφερτα “δεσμά”. Να γεμίσουμε αυτοπεποίθηση και περηφάνια δηλαδή και με αποφασιστικότητα να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας ως λαού και έθνους συνάμα και να ριχτούμε -παρά τις ιδεολογικές, ταξικές και άλλες διαφορές μας- όλοι μονοιασμένοι στον αγώνα, αρκεί, όμως, το ζητούμενο να είναι τω όντι η έξοδος από την κρίση και η πολυπόθητη εθνική μακράς πνοής ανάκαμψη και όχι η στείρα και εφήμερη καρεκλοθηρία.
Και σαν πρώτο βήμα του αγώνα αυτού ας είναι μια απάντηση θαρραλέα όπως των Ελλήνων του Λεωνίδα και του Κολοκοτρώνη, στους Ευρωπαίους “εταίρους και εχθρούς” και στις για το καλό μας τάχα “διαταγές” τους, απάντηση όμοια με τα λόγια του Αναστασίου προς τον πάπα της Ρώμης: «Μπορούμε να ανεχόμαστε να μας παρεμποδίζουν, μπορούμε να ανεχόμαστε να μας προσβάλλουν, δεν μπορούμε να ανεχθούμε να μας διατάσσουν» (P. Brown, “Ο κόσμος της ύστερης αρχαιότητας 150 – 750 μ.Χ.”, εκδ. Αλεξάνδρεια, β’ έκδοση, Αθήνα, χχ, σελ. 157).
Η Ιστορία, λοιπόν, πάλι έχει κάτι να μας πει… Θα την ακούσουμε με ορθάνοιχτα αφτιά και με ασυγνέφιαστο νου ή θα χάσουμε μιαν ακόμη ευκαιρία;