Ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος έδειξε οτι ο Πούτιν πιστεύει στην αναβίωση της Τσαρικής εποχής. Ταυτόχρονα έδωσε να καταλάβει ο Ρώσος Πρόεδρος τι χωρίζει εκείνη την εποχή απ’ τη σημερινή Ρωσία. Οι ένοικοι του Κρεμλίνου αναπολούν να έχουν υπό τον έλεγχό τους τα αρχικά εδάφη που κατείχε η ΕΣΣΔ πριν τη διάλυσή της το 1991. Ο Πούτιν δεν μπορεί να ξεχάσει τον ακρωτηριασμό της Ρωσίας. Ο άνθρωπος, γνώστης των μυστικών υπηρεσιών της KGB, στην οποία τον είχε προωθήσει ο Αντρόπωφ, έκρινε οτι είναι κατάλληλος ο καιρός, να οικοδομήσει τη νέα “Σοβιετία” όπως τη φαντάζεται, αποκαθιστώντας την “ιστορική ενότητα”.
Ετσι εξηγείται η ανυποχώρητη στάση του Ρώσου Προέδρου, ο οποίος απορρίπτει τη διαμόρφωση των νέων συνόρων και διεκδικεί να επανακτήσει τα χαμένα εδάφη της Ρωσίας απ’ το Σύμφωνο Βαρσοβίας, με την ισχύ των όπλων να τα εξουσίαζει. Το υπαινίχθηκε ο Λαβρώφ, μιλώντας περί ισότιμης διαπραγμάτευσης με τους Δυτικούς για τον ρόλο της Ρωσίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Η “μετακομμουνιστική” Ρωσία προσπαθεί ν’ αλλάξει την ιστορία και ν’ ανατρέψει τις ισορροπίες των τελευταίων χρόνων.
Η επιχείρηση αναγέννησης του μεγαλείου της Τσαρικής Ρωσίας πάει να γίνει με λουτρό αίματος, καταστροφές και δημιουργία προσφυγικών κυμάτων πρωτοφανούς διαστάσεως. Η Ευρώπη ταρακουνιέται, αντιδρά επιφυλακτικά, δεν παριστάνει τον ανεύθυνο ουδέτερο, καταλαβαίνει οτι ήρθε η ώρα να πράξει ο,τι χρειασθεί και ενδίδει προς το παρόν, να επισπεύσει την ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. Έτσι θα δικαιούται, ως μέλος της, να βοηθηθεί στην ανασυγκρότηση, όταν τελειώσει ο πόλεμος.
Από τις συνεντεύξεις του ο Πούτιν φαίνεται ότι δεν έχει αυταπάτες, πως δεν θα ‘χει συνέπειες για ό,τι κάνει. Πιστεύει στη μη αποτελεσματικότητα των πιέσεων της Δύσης, που θα πλήξουν αυτόν ηθικά και τη χώρα του γεωπολιτικά. Έχει το προηγούμενο της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο, που η Τουρκία, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και του Σ.Α., δεν έπαθε τίποτα από κυρώσεις, άνοιξε και τα Βαρώσια και συνεχίζει τις παραβατικότητες της, ενώ με το Ουκρανικό παρουσιάζεται ως ειρηνοποιός. Για τον εαυτό του ο Πούτιν φαίνεται πως δεν νοιάζεται. Υποτίμησε την ουκρανική αντίσταση, θεώρησε οτι έχει κάποιο δίκιο, επειδή δεν εφαρμόσθηκε η Συμφωνία του Μινσκ Ι και ΙΙ, αλλά το ‘χασε. Αδιαφόρησε για το βάρος των οικονομικών κυρώσεων, υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του ρωσικού στρατού και υποτίμησε την ουκρανική αντίσταση. Έτσι, μπορεί να ‘χει τις συνέπειες των Αθηναίων κατά την καταστροφική εκστρατεία στη Σικελία.
Αν κάποιος απ’ τους συμβούλους του Πούτιν του υπενθύμιζε το Μαρξιστικό αφήγημα, ότι “η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα”, είχε δε διαβάσει Θουκυδίδη και τον ενημέρωνε, ίσως να μην έκανε αυτόν τον αδιανόητο πόλεμο. Γράφει ο Θουκιδίδης: «Εφ’ όσον εκείνοι που είναι στην εξουσία μπορούν να επιτίθενται, είναι και στη δική μας εξουσία, να αμεινόμαστε». Σε άλλο κεφάλαιο υποστηρίζει: «Είναι αδύνατον να εκστρατεύει κανείς εναντίον ανθρώπων, που και αν τους νικήσει, δεν θα τους υποτάξει ολοσχερώς. Εάν νικηθεί, δεν θα βρίσκεται στην ίδια κατάσταση, που ήταν πριν να εκστρατεύσει».
Η αντίσταση του Κιέβου, της Μαριούπολης και της Οδησσού μοιάζει με αυτή των Συρακουσών της Σικελίας, όπου ο στρατός του Νικία και ο στόλος του Θεμιστοκλή έπαθαν ανεπανόρθωτη καταστροφή. Πίστευαν ότι ή θα κατακτούσαν τη Σικελία ή η ισχυρή δύναμή τους δεν θα πάθαινε μεγάλη ζημιά.
Η υποταγή της Ουκρανίας δεν έχει να κάνει με την επανένωση της με τη Ρωσία, αλλά γίνεται, κατά τον Πούτιν, για να χτυπηθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, “που είναι απειλή για τη χώρα μας”. Στην πολιτική χρειάζονται φίλοι, αλλά και ένας εχθρός. Αν δεν υπάρχει, τον κατασκευάζεις. Ο Πούτιν δημιούργησε άφθονους!
