Στην κοινοβουλευτική πρακτική συνηθίζεται να τακτοποιούνται κυβερνητικές εξαγγελίες με τροπολογίες που κατατίθενται προς ψήφισιν στο παρά κάτι. Εισάγονται προς συζήτησιν αντισυνταγματικά άσχετες προς το κύριο αντικείμενο του συζητούμενου ν/σ με το αιτιολογικό της αναγκαιότητος και του κατεπείγοντος. Τούτο θεωρείται “νομοθετικό πραξικόπημα” και πράξη αντικοινοβουλευτική. Λέει το Σύνταγμα για τις τροπολογίες: «…δεν εισάγονται για συζήτηση, αν δεν υποβληθούν έως και την παραμονή της ημέρας που θα αρχίσει η συζήτηση, εκτός αν συγκατατίθεται και η κυβέρνηση να συζητηθούν» (άρθρο 74 παρ. 3). Αυτή η διάταξη ερμηνεύεται κατά πως συμφέρει τους πολιτικούς. Οι ευρισκόμενοι στην αντιπολίτευση κατηγορούν την κυβέρνηση για παραβίαση του δικαιώματος “νομοθετείν”, όταν όμως γίνονται κυβέρνηση ξεπερνούν τους συνήθεις φραγμούς και ερμηνεύουν την παραπάνω διάταξη στο σημείο “εκτός αν” για να περάσουν τις τροπολογίες ως βιομηχανία παντοειδούς εξυπηρέτησης. Αντιπαρέρχονται τους φραγμούς και επιδίδονται αιφνιδιαστικά στην εμβόλιμη εισαγωγή τους κατά την τελική φάση της ψήφισης του νόμου για να συμπληρώσουν διατάξεις άλλου νόμου ή να νομοθετήσουν άλλες. Ας θυμηθούμε την “τροπολογία Πάχτα” το 2004 για το “Πόρτο-Καράς” των 9 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που τη μία νύχτα ψηφίστηκε και την επομένη καταργήθηκε, κόστισε δε την παραίτηση του υπουργού Οικονομίας και την απομάκρυνση από το κόμμα των 9 βουλευτών με απόφαση του Ε.Γ. την οποία ο Γ.Α.Π. χαρακτήρισε «πολιτική αναγκαιότητα». Μια άλλη τροπολογία το 2006 αφορούσε την κατάργηση του Ασφαλιστικού Ταμείου της Εμπορικής Τράπεζας Ελλάδος για να ανακοπούν οι προσφυγές μεμονωμένων ασφαλισμένων της ΟΤΟΕ, που χαρακτηρίστηκε απ’ τον Ευαγ. Βενιζέλο «μνημείο πολιτικού αυταρχισμού και νομικής ανοησίας και ιλαροτραγωδία των δήθεν μεταρρυθμίσεων», με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί το Ι.Κ.Α. Αλλη τροπολογία κατατέθηκε για τον τελωνειακό κώδικα του Υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης, για την αναστολή κατεδάφισης αυθαιρέτων σε δάση, η οποία ανεκλήθη εκ των υστέρων. Επρόκειτο για φαιδρή ιστορία, που δείχνει τον ετσιθελισμό του κάθε υπουργού, όταν χρειασθεί ο πρωθυπουργός να κάνει τον “μπαμπούλα”, την ώρα που ο λύκος στην αναμπουμπούλα περιμένει να χαρεί. Είναι ατόπημα. Αν περάσει, πέρασε, αδιάφορο αν η ανάγκη παλινωδίας προκαλέσει χλευασμό. Οι πρ/ργοί “ξορκίζουν” τον λαϊκισμό και ενστερνίζονται τις οξειδωτικές αρχές του κατεστημένου. Εν τω μεταξύ καθίστανται “αμνήμονες”, ξεχνούν όσα έλεγαν και όσα έκαναν, όταν ήσαν στην αντιπολίτευση, θεωρώντας ότι απευθύνονται σε ανοήτους. Η πολυπληθέστερη κατάθεση τροπολογιών, περί τις 100, έγινε επί κυβερνήσεως Ζολώτα, τη νύχτα της 7ης Μαρτίου 1990, στο ν/σ περί φοροδιαφυγής, που ικανοποιούσαν διάφορες ομάδες επαγγελματιών και προήλθαν από βουλευτές όλων των κομμάτων. Δεν εξαιρείται απ’ αυτή την πρακτική ούτε η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επιβεβαιώνει τη μαρξιστική θεωρία ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα», με το να κατατεθούν στο ν/σ για το “Σύμφωνο Συμβίωσης” πάνω από 15 τροπολογίες. Ολες αφορούσαν άρθρα του ν/σ για το “Παράλληλο Πρόγραμμα”, που αποσύρθηκε κατόπιν αντιρρήσεως των δανειστών. Αν αύριο το “κουαρτέτο” πει «καταργήστε τες γιατί χαρτί αξιολόγησης δεν θα πάρετε», τι θα γίνει; Βλέπετε ότι πάντοτε γίνονται γκάφες. Πάντως «η χειρότερη γκάφα που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να υποστεί τη γκάφα του». Και η πολιτική έτσι συνεχίζεται με αμφιταλαντεύσεις.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται…
