Μοιάζει τούτη η χώρα… δεμένη με τις χειροπέδες των δυο Ελλήνων στρατιωτικών. Το βάδισμα μοιάζει αγέρωχο, μα οι απορίες πυκνώνουν εφιαλτικά. Μοιάζει η κατάσταση με μια… φακή μέσα σε ένα μπουκάλι νερό. Πού είναι η φακή;
Βδελύσσονται οι Τούρκοι, όταν εμείς διάγουμε διαπορούντες. Μια φακή μέσα στο νερό.. Και πιο βόρεια εξελίσσεται για Σκοπιανό μια συζήτηση εκπαραθύρωσης αυτού που ονομάζουμε “περί δικαίου αίσθημα”.
Η διπλωματία όταν γίνεται με αφοσίωση, επιτρέπει μια βιώσιμη συνύπαρξη, χωρίς το άγχος των αναπάντητων ερωτημάτων. Ποιoς κέρδισε, ποιoς έχασε; Είναι τόσος ο όγκος του νερού των ερωτημάτων, που σκεπάζει τη φακή.
Θέλω να πω, ότι στο μεταίχμιό της, η συγκυρία πάλλεται με ένταση. Κι αν το παράδειγμα της φακής δεν είναι τόσο πειστικό, σκεφτείτε πόσο κόπο πρέπει να καταβάλλει η Ελλάδα για να την βγάλει από ένα μπουκάλι γεμάτο νερό…
Σκέφτομαι ταυτόχρονα και τις μανάδες των δύο νέων στρατιωτικών. Αυτές τις μανάδες, με τις μετρημένες, δημόσιες δηλώσεις και παρεμβάσεις.
Πόσο δυστυχείς, μοιάζουν μπροστά τους κάποιοι πολιτικοί με τον “φερετζέ” των λεκτικών εξάρσεων; Αυτές οι μανάδες που πετάγονται το βράδυ στον ύπνο τους και λένε: «πού είναι το παιδί μου;».
Αντιλαμβάνεσθε και μόνο εξ αυτού, πόσο σοβαρή υπόθεση είναι η άσκηση εθνικής πολιτικής. Ενα σπυρί φακής μέσα στο νερό…
Η ιστορία της φακής…
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
