Ο Αυστραλός Frank Ezzy ήταν μόλις 20 χρόνων όταν κατατάχθηκε στον στρατό της χώρας του και έλαβε μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες του. Αρχικά πολέμησε στη Μέση Ανατολή και στην συνέχεια βρέθηκε στην Κρήτη όπου και έλαβε μέρος στη Μάχη που “καθόρισε” σε μεγάλο βαθμό τις τύχες του Β’ Π.Π.
Στα Χανιά, συνελήφθη από τους Ναζί, δραπέτευσε και επιβίωσε χάρη σε έναν κτηνοτρόφο από το Κουστογέρακο. Στο χωριό του Σελίνου έζησε για δύο χρόνια κρυμμένος ενώ συμμετείχε και στην αντίσταση. Η Ruth Riordan, κόρη του βετεράνου της Μάχης της Κρήτης, μιλά στα “Χ.ν.” για την περιπετειώδη εμπειρία του πατέρα της κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ξεκινώντας την διήγησή της η κα Riordan, μας εξιστορεί πως ο Frank Ezzy, βρέθηκε από την Αυστραλία, να πολεμάει στην Μέση Ανατολή και την Κρήτη. «Κατατάχθηκε στον Αυστραλιανό Στρατό στις 17 Μαϊού του 1940. Ηταν 20 χρόνων.
Όπως πολλοί άλλοι νεαροί Αυστραλοί, ήταν πρόθυμος να υπηρετήσει την χώρα του: οι δεσμοί της Αυστραλίας με την Βρετανία ήταν ακόμα δυνατοί και υπήρχαν ανοιχτοί λογαριασμοί με τους Γερμανούς μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και φυσικά, έμοιαζε, σαν μία περιπέτεια» μας αναφέρει και συνεχίζει λέγοντας πως «Το Τάγμα του αναπτύχθηκε στην Μέση Ανατολή και μετά που επικράτησαν του Ιταλικού Στρατού εκεί ολόκληρη η Μεραρχία στάλθηκε από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ να πολεμήσει τους Γερμανούς στην Ελλάδα. Οπότε θα έλεγα ότι ο μπαμπάς μου και οι υπόλοιποι στρατιώτες δεν επέλεξαν την Κρήτη. Ηταν απλά η μοίρα. Ισως η Κρήτη τους επέλεξε!»
Ο Frank Ezzy πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ναζί στην Κρήτη ωστόσο όχι μόνο κατάφερε να αποδράσει από το στρατόπεδο στο οποίο κρατήθηκε αλλά παρέμεινε κρυμμένος στο νησί για δύο χρόνια. Όπως μας εξιστορείται η κα Riordan «Ο πατέρας μου πιάστηκε αιχμάλωτος και στάλθηκε μαζί με άλλους Αυστραλούς σε ένα στρατόπεδο στον Σκινέ. Μόλις μετά από 12 ημέρες, κατάφερε να δραπετεύσει από το στρατόπεδο και έφυγε προς τα βουνά. Αυτός και δύο ακόμα Αυστραλοί στρατιώτες βρέθηκαν εξαντλημένοι από την πείνα κοντά στην Αγία Ειρήνη από έναν κτηνοτρόφο από το Κουστογέρακο. Το όνομά του ήταν Βαρδής Γεωργιακάκης. Ο κτηνοτρόφος πήρε τον πατέρα μου στο σπίτι του όπου τον έκρυψαν και τον περιέθαλψαν μέχρι να γίνει και πάλι υγιής. Τους άλλους δύο στρατιώτες πήραν συγγενείς του Βαρδή στα σπίτια τους. Παρέμειναν στο Κουστογέρακο για δύο χρόνια» μας απαντά η κόρη του.
Κατά την διάρκεια της παραμονής του στο Κουστογέρακο ο Frank Ezzy κρυβόταν για δύο χρόνια «Κάθε φορά που η γερμανική περίπολος εμφανιζόταν στην περιοχή ένα δινόταν ένα σήμα, οπότε εκείνος βιαστικά περνούσε σε μία καταπακτή στην οροφή και από εκεί τρεπόταν σε φυγή σε μία σπηλιά στα βουνά όπου παρέμενε μέχρι να ήταν ασφαλής η επιστροφή του στο σπίτι. Τα κορίτσια της οικογένειάς, η Χρυσούλα και η Ελισάβετ, του πήγαιναν φαγητό κτλ.» μας λέει η κα Riordan ενώ συνεχίζει λέγοντας πως «ντυνόταν όπως οι χωριανοί, γρήγορα έμαθε την γλώσσα και βασικά αισθανόταν σαν στο σπίτι του καθώς είχε περάσει την παιδική του ηλικία στην αυστραλιανή ύπαιθρο. Εκείνο που τον παραξένευε ήταν το χιόνι τον χειμώνα. Ανέπτυξε μία πολύ ισχυρή σχέση με την οικογένεια και εκείνοι τον αποκαλούσαν “γιο και αδερφό”».
Όπως μας περιγράφει η κα Riordan η οικογένεια Γεωργιακάκη και ο Ezzy Frank είχαν αποκτήσει ένα μοναδικό δέσιμο «υπήρχε ένα εξαιρετικό δέσιμο με τον έναν γιο της οικογένειας. Τον Ευτύχη. Ηταν αχώριστοι, πήγαιναν παντού μαζί και ήταν σαν αδέρφια. Ενα από τα κορίτσια, η Χρυσούλα του είχε κλέψει την καρδιά. Επιθυμούσε να επιστρέψει στην Κρήτη προκειμένου να την παντρευτεί αλλά ο Στρατός της Αυστραλίας αρνήθηκε την αίτησή του να επιστρέψει».
Όπως τονίζει η κα Riordan κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων, αυτός και οι δύο Αυστραλοί έγιναν ενεργά μέλη της Αντίστασης στην Κρήτη, όπου οι κάτοικοι στο Κουστογέρακο συμμετείχαν ενεργά. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός, ήταν προφανής η παρουσία στρατιωτών συμμάχων σε διάφορα χωριά της ενδοχώρας και με τα γερμανικά αντίποινα να γίνονται πιο βάρβαρα οι Βρετανικές Υπηρεσίες ξεκίνησαν να οργανώνουν ένα σχέδιο διαφυγής των στρατιωτών. Όπως αναφέρει η κα Riordan «η απομάκρυνση έγινε τα ξημερώματα της 7ης προς 8ης Μαΐου του 1943 από την Τρυπητή. Ο πατέρας μου έφτασε στην Αυστραλία τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου. Είχε δηλωθεί ως αγνοούμενος και η οικογένειά του, όλο αυτό το διάστημα πίστευε ότι ήταν νεκρός. Δυστυχώς, ποτέ δεν επέστρεψε στην Κρήτη». Μιλούσε για τα χρόνια που έζησε στην Κρήτη, ρωτάμε την συνομιλίτριά μας «Δεν συμμετείχε ποτέ σε συζητήσεις για τον πόλεμο. Οι περισσότεροι στρατιώτες δεν το έκαναν. Αλλά πάντα μιλούσε για τον θαυμασμό, τον σεβασμό και την αγάπη που έτρεφε για την Κρήτη και την οικογένειά που του έσωσε τη ζωή» μας απαντά και αναφέρει πως «μιλούσε αρκετά καλά ελληνικά και φύτευε μία συκιά στον κήπο κάθε σπιτιού που ζήσαμε!
Αναζήτησε και βρήκε Ελληνες ιδιοκτήτες καφενείων σε κοντινές πόλεις τους επισκέπτονταν στα μαγαζιά τους, όπου καθόντουσαν μαζί έτρωγαν τα σύκα του, έπιναν κρασί και συζητούσαν στα ελληνικά». Μόλις πριν από 12 χρόνια, το 2008, η συνομιλήτριά μας κατάφερε να μάθει ότι η Ελισάβετ και η Χρυσούλα Γεωργιακάκη ήταν εν ζωή.
«Ημουν αποφασισμένη να έρθω στην Κρήτη και να τους ευχαριστήσω προσωπικά για την καλοσύνη που έδειξαν στον πατέρα μου. Ετσι, τον Σεπτέμβριο του 2009, πήρα το αεροπλάνο από το Μπρισμπέιν της Αυστραλίας για την Αθήνα και από εκεί για τα Χανιά» αναφέρει και συνεχίζει λέγοντας πως «συνάντησα και τις δύο αγαπημένες μου “θείες”.
Εχω συναντήσει πολλά, πολλά μέλη της “οικογένειας”, φίλους και γνωστούς. Ευτυχώς οι νεότεροι μιλάνε αγγλικά και εγώ τώρα έχω μάθει λίγα ελληνικά. Δυστυχώς, η θεία Χρυσούλα έφυγε από τη ζωή το 2013 και η θεία Ελισάβετ φέτος» μας λέει η κα Riordan ενώ τονίζει πως «δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις την αγάπη που έχω για την οικογένεια στην Κρήτη. Τους αγαπώ όλους βαθιά, η Κρήτη είναι το πνευματικό μου σπίτι και το Κουστογέρακο έχει ένα μέρος της καρδιάς μου» Ο Frank Ezzy έφυγε από την ζωή στις 6 Μαΐου του 2002.
