«Το έργο του Charles Dickens “Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία” (1843) πραγματεύεται τη μεταμόρφωση ενός μοναχικού, δύστροπου, πλούσιου και φιλάργυρου ηλικιωμένου σε άτομο λειτουργικό, ευχαριστιακό προς τη ζωή, αλληλέγγυο προς τον συνάνθρωπο.
Όλα αυτά πραγματοποιούνται χάρη στους συμβολισμούς των ονείρων μιας νύχτας, που επέτρεψαν στο υποσυνείδητο να αναδυθεί και να ανασύρει ανεπούλωτα τραύματα του παρελθόντος στο Εδώ και Τώρα. Η ιστορία του Εμπενίζερ Σκρουτζ, όπως είναι το όνομα του πρωταγωνιστή της, μας θυμίζει ότι ποτέ δεν είναι αργά για ένα νέο ξεκίνημα, που θα ξεδιπλώσει αναξιοποίητες δυνατότητες και χαρίσματα και θα επιτρέψει στο άτομο να βιώσει το μοίρασμα στιγμών και συναισθημάτων. Ποτέ δεν είναι αργά για ένα ξεκλείδωμα της ψυχής που θα επιτρέψει μια ανεπανάληπτη πτήση σε ανοιχτούς ορίζοντες». Από την περίληψη του βιβλίου του Ιωάννη Ντουντουλάκη “Οι συμβολισμοί, ο χρόνος και το μεταβατικό αντικείμενο στο έργο του Charles Dickens ”Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία””, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, απ’ τις εκδόσεις “Κάθεξις”, όπως παρατίθεται στην αρχή του.
Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά… Γιος της γνωστής και καταξιωμένης ανά το πανελλήνιο Xανιώτισσας δρος ιατρού και ξεχωριστής πνευματικής δημιουργού Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη ο συγγραφέας του περί ου ο λόγος στις σημερινές “Στάσεις” βιβλίου. Τον ξέρω από παιδί
-πάνε κοντά τρεις δεκαετίες- και βέβαια τη λογοτεχνική του ενασχόληση με την ποίηση και το διήγημα, ωστόσο έκπληξη για μένα το “πόνημά” του, το δοκίμιο του, που έχει ήδη καταχωριθεί στη νεοελληνική δοκιμιογραφία από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας, του οποίου ο Ιωάννης είναι απόφοιτος. Να το κρύψω ότι καταχάρηκα όταν έφτασε στα χέρια μου, και ότι με πολύ ενδιαφέρον, με το μολυβάκι στο χέρι “διεξήλθα” τις 62 πυκνογραμμένες σελίδες του; Όχι βέβαια. Ούτε ότι «συγκινήθηκα πολύ που ξανάζησα τη συγκεκριμένη χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς, γιατί όντας παιδαγωγός στο οικοτροφείο Αρρένων Κισσάμου της Μητρόπολης Κισσάμου και Σελίνου, τις αρχές της δεκαετίας του 1970, επί εποχής του Παππού, του Αγίου Ειρηναίου Γαλανάκη του Χριστιανού, την είχαμε “ανεβάσει” με τα παιδιά σαν θεατρικό έργο!
“Συμβολισμοί και Διαχείριση του Χρόνου”, “Ο Χρόνος και ο Εμπενίζερ Σκρουτζ”, “Ο Συγγραφέας Απέναντι στον Πρωταγωνιστή της Ιστορίας”, “Το φάντασμα του Μάρλεϊ”, “Το φάντασμα των περασμένων Χριστουγέννων”, “Οι Διαστάσεις του Χρόνου”, “Μεταβατικό Αντικείμενο και Στάδιο Ψυχοσεξουαλικής Ανάπτυξης”, “Το Φάντασμα των Τωρινών Χριστουγέννων”, “Το Φάντασμα των Χριστουγέννων του Μέλλοντος” και “Η Αλλαγή”, οι τίτλοι του κύριου μέρους του βιβλίου, μετά την “Εισαγωγή” και πριν τα “Συμπεράσματα”. Αχ, αυτή η παρέλαση των φαντασμάτων «εν μία νυκτί»… Όχι, ποτέ δεν είναι αργά για την ανθρωποποίηση του ανθρώπου… Και σαν παραμύθι, αληθινό παραμύθι, διαβάζεται το δοκίμιο σου, Γιάννη, που θα το πω και δημόσια, όλοι όσοι σε ξέρουμε, περιμένουμε πολλά από σένα!
Και… στα πεταχτά
Καλό Φλεβάρη από σήμερα, αφού αύριο μπαίνει ο Κουτσοφλέβαρος, όπως λέμε τον δεύτερο μήνα του χρόνου, που του έφαγαν με το «έτσι ήθελαν» κάποιοι κάποιες απ’ τις μέρες του και τον άφησαν στο παράπονο. Τον Φλεβάρη καλωσορίζει από σήμερα και η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη με τις μαντινάδες της. «Ταχιά ο Φεβρουάριος μας λέει καλημέρα,/ μας φέρνει το Τριώδιο την Καθαρά Δευτέρα», μας λέει στην πρώτη. «Φλεβάρης μήνας τσ’ Αποκράς και των μασκαρεμένων/ αλλά και των ρομαντικών και των ερωτευμένων», μας λέει στη δεύτερη και μας κάνει… λιώμα. Και μήνας των ερωτευμένων ο Κουτσοφλέβαρος. Των Δυτικών διαταγή και τα σκυλιά δεμένα!
Φλεβάρης, Μάρτης, Απρίλης, το πολύ Μάης… εκλογές βλέπω… Bουλωμένο γράμμα διαβάζω. Και “εν Ελλάδι” και “εν Τουρκία”, για να πω και τις δύο χώρες στην ξεχασμένη “δοτική” πτώση. Ούτε συνεννοημένοι να μην ήταν Μητσοτάκης – Ερντογάν. Ή μήπως «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» ήταν; Και μη με ρωτήσετε ποιοι είναι «κείνοι»…
Ύστερα από δυο χρόνια, κόβω πίτα, κόβεις πίτα, κόβει πίτα, κόβουμε πίτα, κόβετε πίτα, κόβουν πίτα. Πίτα με φλουρί, βασιλόπιτα δηλαδή. Υγεία να έχουμε να πηγαίνουμε σ’ όσες πίτες μας καλέσουν. Κι ας μη μας τύχει το φλουρί.
«Πολύ παχύσαρκο, δυσκίνητο το ποίημα σου, ποιητή μου./ Κι ο τίτλος του πολύ χοντρός/ για το φτενό του περιεχόμενο./ Πώς να σωθεί;/ Τα ποιήματα που πάνε στον παράδεισο, ποιητή μου,/ μοιάζουν με τα λιπόσαρκα παιδιά της γης,/ που μόνο με το βλέμμα τους εκείνο μας ελέγχουν…». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά του Ιάσονα Ευαγγέλου).
