Αν κάνει κανείς τη δέουσα ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει τίποτε εδώ και δεκαετίες, ούτε στην νοοτροπία, ούτε στην διαφθορά, ούτε στην παρακοικονομία και το ρουσφέτι.
Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει κατά πολύ την όλη διαδικασία της υποτιθέμενης εξελικτικής διαδικασίας, καθώς ούτε το προβαλλόμενο επιχείρημα περί αξιοκρατίας πιάνει τόπο, ούτε η περιλάλητη αναπτυξιακή προοπτική γίνεται πιστευτή από κανέναν.
Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι την εποχή της παρατεταμένης κρίσης, την εποχή όπου η έξοδος από τα μνημόνια φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, η αναξιοκρατία συνεχίζεται μαζί με την επιλεκτική προώθηση των «ημετέρων», κάτι που σημαίνει πως ο τόπος στο σύνολό του δεν έχει κάνει καν το στοιχειώδες αποφασιστικό βήμα.
Από την άλλη, η καθήλωση των πολιτών και η καθίζησή τους στα ασφαλή στεγανά της απομόνωσης στα του οίκου τους, προκαλεί ένα ακόμη δυσάρεστο αποτέλεσμα στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, που μάλλον φαίνεται πως τα έχουν ξεχάσει. Λυπηρό.