Οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες για αυτούς που σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης διατηρούν ουδέτερη στάση
Δάντης
Οι ηθικοί κανόνες της ανθρωπότητας, η δικαιοσύνη και γενικότερα η διεθνής ηθική βρίσκεται σε κατάρευση εδώ και πολλά χρόνια, παρόλα αυτά γινόταν μια προσπάθεια να τηρηθούν κάποια στοιχειώδη πράγματα. Σήμερα αυτή η προσπάθεια δεν γίνεται πιά και απλά όλα εγκαταλείπονται. Η αδίστακτη καινούργια ιδεολογία , αφού αγνοήσει τους οποιουσδήποτε ηθικούς νόμους , φροντίζει να τεκμηριώσει και αυτή της την απόρριψη.
Συνάνθρωπος, σεβασμός, θρησκεία, ψυχή , αξιοπρέπεια, αγάπη, θεωρούνται κουτοί συναισθηματισμοί. Δεν είναι δυνατόν αυτή η αλόγιστη αλλά πολύ ισχυρή ποικιλία οργανωμένης ενστικτώδους ζωής, αυτή η μέθοδος να άρχεις κραυγάζοντας, αυτός ο τεράστιος οδοστρωτήρας που συντρίβει τους ανθρώπους και τους κάνει να φαίνονται όλοι ίδιοι να επικρατεί σε όλα τα επίπεδα. Κι όμως ψάχνουν , βρίσκουν , εξηγούν, υποστηρίζουν και τέλος υιοθετούν την ηθική της ανηθικότητας βαφτίζοντας την ” νέα ηθική ”. Οι άγριες μέθοδοι οι οποίες διαγράφουν, απαγορεύουν, καταπιέζουν κάθετι που φοβουνται, ιδιαίτερα κάθε αλήθεια, κάθε κριτική, καταδικάζουν αμέσως σε θάνατο τον υγιή νού.
Αυτός ο αλλαγμένος και σε κατάσταση πτώχευσης κόσμος τρέχει να κρυφτεί από τους ανθρώπους του. Το τίμημα θα είναι πολύ βαρύ. Η στέρηση των στοιχειωδών ηθικών και ακόμα χειρότερα η μετονομασία των ανήθικων σε ηθικών θα στοιχίσει πολύ περισσότερο απο ότι τώρα διαφαίνεται στον ορίζοντα αυτού του κόσμου. Η ευθύνη της ελευθερίας δε θα μας αφήσει πια ήρεμους. Η παράλλειψη του μεγαλύτερου κομματιού του εαυτού μας θα μας αναγκάσει να λογοδοτήσουμε και στους συνανθρώπους μας αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Νέοι άνθρωποι με γερασμένες ιδέες, γεμάτοι προκαταλήψεις, νέοι άνθρωποι χωρίς ιδέες και θέσεις ζωής , νέοι άνθρωποι αδύναμοι, άβουλοι, φοβισμένοι. Γύρω μας ιδανικά κενά, εξαρτημένα από ιδιοτελής σκοπούς. Ξεθωριασμένες εικόνες ενός κόσμου που κάποτε αντιπροσώπευε τις ανώτατες αξίες του ανθρωπινου είδους και πάλευε για αυτές θυσιάζοντας την ίδια τη ζωή. Η αρχή κάθε παρακμής είναι το να θεωρείς δεδομένο οτι μπορείς να παίρνεις τις μεγάλες υποθέσεις στα σοβαρά και να παραμελείς τις μικρές. Να εκθειάζεις την ανθρωπότητα και να κακομεταχερίζεσαι τους ανθρώπους γύρω σου, να θεωρείς την πατρίδα , την εκκλησία ή το κόμμα σου ιερά πράγματα και να κάνεις την καθημερινή σου δουλεία άσχημα και αδιάφορα. Εδώ είναι που αρχίζει η διαφθορά. Το καθήκον της στιγμής είναι το πιο ηθικό καθήκον. Εάν όμως η ηθική λειτουργεί κατά βούληση , έαν έρχεται για να στηρίξει την άνανδρη στάση της ζωής μας θεωρώντας ότι ο ”σκοπός αγιάζει τα μέσα” τότε καλό είναι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ότι απλά περνάει απο δίπλα μας και δεν μας ακουμπά.
