Φυσικής απουσίας, βέβαια. Γιατί το έργο, η σκέψη, η ευαισθησία του, η βαθύτατη γνώση του περί της εντιµότερης Ελληνισµοσύνης, είναι εδώ! Ταξιδιάρα στο χρόνο µας. Πεζογράφος, θ. συγγραφέας, ποιητής, στιχουργός, που τιµήθηκε µε τον ωραίο µελωδισµό των στίχων του όχι µόνο από τον Μίκη που περιέλαβε τον “Καηµό” του σε µια από τις συµβολικές “Πολιτείες” του, αλλά Πλέσσας, Λοΐζος, Ζαµπέτας επίσης αγκάλιασαν τα λόγια του. Έχω στα χέρια µου αυτές τις ηµέρες το “Πατάρι” του, και άλλα βιβλία µερικά βέβαια, αλλά από το Πατάρι ήθελα να δώσω ένα µικρό απόσπασµα. Γενικώς ο αγαπηµένος µου δηµιουργός παιδί φτωχό, ένοιωσε την πικρή αβάσταχτη βιοπάλη όχι µόνο να ραντίζει µε τον ίδρω της τη νιότη του, αλλά να τη “βαφτίζει” στην κυριολεξία σ’ αυτό τον ίδρω… Ανήκει στη γενιά των δηµιουργών µας που έζησαν την ανάγκη, την αγωνία, τους αγώνες έως και τον καταδιωγµό του καιρού, κι όλη αυτή την επίπονη διαδροµή, την µετουσίουσαν σ’ αυτά τα “βιωµένα τιµαλφή” για τους νεότερους, που έχουν έτοιµες πηγές έµπνευσης, ενάργεια γεγονότων, πληροφοριών και προτάσεων, να πειραµατιστούν στη λογοτεχνική και ποιητική έκφραση.
Μέσα στην δεκάδα του Θεοδωράκη (µου αρέσουν οι “δεκάλογοι”) ως “ευανάγνωστο εφόδιο” στο οποίο ανατρέχω, λάµπει ο “θαλασσινός καηµός” και του ποιητή, ∆.Χ.
Ρίτσος, Ελύτης, Σεφέρης, Βάρναλης, Χριστοδούλου, Ελευθερίου, Παπαδόπουλος, Λίνα, Καµπανέλλης, Νερούδα, Θεοδωράκης Γ., Κακογιάννης, και επιθυµώ να προστέσω ένα λαϊκό, λαϊκότατο αυθεντικό µυαλό, που έδωσε πολλά, έτσι κι αλλιώς! Είναι το όνοµα και το νανούρισµά του, από τα ελάχιστα που έγραψαν άνδρες δηµιουργοί, κι ο µεγάλος µας συνθέτης, δεν αρνήθηκε να το “ζεστάνει” µε τα “σπάργανα” της µελωδίας του. Θαρρώ µάλιστα πως είναι και το µοναδικό του Κώστα Βίρβου τραγούδι, που µελοποιεί.
… Σήµερα που γράφω, είναι Παγκόσµια Ηµέρα Ποταµών! Μια µικρή εκδοχή, δύσκολη αλλά µε την σηµειολογία των αντιθέσεων και τη γοητεία των αναγνώσεων κατά το προσωπικό δοκούν, είναι τούτη:
«Τραβώντας για τον θάνατο, πέρασα το ποτάµι, πέρασα από τα νειάτα µου και το πικρό νερό…».
Ολόκληρο, θα το αναλύσω άλλη φορά, όµως, δεν ξεχνώ ν’ αναφέρω οτι ο Πλέσσας το παρέδωσε συγκλονιστικά στα εννέα όγδοα!!
Απόσπαµα από το “Πατάρι”
«Αθήνα περί τα 1950-51, µε τον Εµφύλιο µόνο τυπικά να έχει τελειώσει. Ο Ιάσονας εξακολουθεί να κυκλοφορεί µε τη στολή του φαντάρου παρότι απολύθηκε από τον στρατό, πριν από τρεις µήνες. Όχι µόνο λεφτά για πολιτικά ρούχα δεν είχε, τα καταφέρνει δύσκολα ακόµα και για το καθηµερινό φαγητό…».
…Ο ∆. Χριστοδούλου, δηµιουργός που έζησε την εποχή από µέσα, κι έκανε τη σπουδαία του προσφορά στην λογοτεχνία και την στιχουργία, την Ποίηση και το Θέατρο.
