Άνθρωποι με μάσκες, μονάχοι. Πολύβουοι άλλοτε δρόμοι βυθισμένοι μέσα στην ερημιά. Το λιμάνι άδειο, αλλά πάντα γοητευτικό. Παραδίπλα η φύση συνεχίζει την αδιάκοπη ροή της. Σκιές που αποτυπώνουν συναισθήματα.
Στο σημερινό αφιέρωμα των “διαδρομών”, Χανιώτες και Χανιώτισσες φωτογράφοι μας χαρίζουν έξι “κλικ” που γεννήθηκαν μέσα στην καραντίνα και “φωτίζουν” με την τέχνη τους πτυχές της πρωτόγνωρης συνθήκης που ζούμε τους τελευταίους μήνες.
Έξι στιγμιότυπα που μας αποκαλύπτουν κάτι από τον εαυτό μας, την πόλη αλλά και τον κόσμο γύρω μας. Που μας καλούν να κοιτάξουμε μέσα μας αλλά και έξω. Που μας προβληματίζουν αλλά και μας συγκινούν καθώς μετουσιώνουν τον ανθρώπινο φόβο και την ανασφάλεια που έφερε μαζί της η πανδημία σε δημιουργία.
Άλλωστε, αργά ή γρήγορα, οι φωτογραφίες αυτές -και κυρίως τα συναισθήματα που κουβαλάνε- θα αποτελέσουν τεκμήριο αυτής της παράξενης εποχής.
Αφορμή για νέα “κλικ”
Στις αρχές του 2020 οι λέξεις καραντίνα, lock down, click away κ.λπ. άρχισαν να μπαίνουν στη ζωή μας. Στην αρχή φόβος, ένας αόρατος εχθρός, ένας αόρατος πόλεμος. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας και ξεκινήσαμε μια πρωτόγνωρη ζωή, κάτι που δεν θύμιζε τίποτα την προηγούμενη μέρα.
Κάπου εκεί στα μέσα της άνοιξης που η φύση ανθίζει, και σε προκαλεί να βγεις να περπατήσεις, κάπου εκεί βρίσκεις όμορφα θέματα να ασχοληθείς.
Να προσέχετε τη γη έλεγαν οι παππούδες μας, να την αγαπάτε! Αθλητικά, καπέλο, την μηχανή στο λαιμό και εξόρμηση στη φύση.
Ηρεμία, γαλήνη, αρώματα γης, απλά και όμορφα. Παρακολουθώντας το μικρόκοσμο έβλεπα τη συμπεριφορά τους ανάλογα την ώρα και τις καιρικές συνθήκες. Παρακολουθούσα τα φυτά να αναπτύσσονται και να βλέπεις τον κύκλο της ζωής: γεννιέσαι, ωριμάζεις, πεθαίνεις και από το καρπό σου έρχεται μια νέα ζωή.
Το ζωικό βασίλειο νοιώθει την ηρεμία ή το άγχος σου και ανάλογα πράττει. Ώρες στα χωράφια, παρέα με τους ήχους της γης.
Η παράξενη αυτή ζωή του αόρατου εχθρού μού έδωσε δύναμη πιο πολλή, όπως κάθε τι δύσκολο, η φωτογραφική μηχανή δίπλα μου, οι σκιές του σπιτιού, η αλλαγή του καιρικού σκηνικού, πάντα τρόπος για ένα νέο κλικ.
Η ανατολή, η κάθε ανατολή που σε ταξιδεύει έχει καθημερινά δική της ομορφιά.
Αύριο όλα θα είναι ένα όνειρο, που μας άφησε κάτι, να αναλογιστούμε τον κύκλο της ζωής μας, οικογένεια, ηθικές αξίες, ανθρώπους, φιλίες.
Μια εικόνα μια αποτύπωση στιγμής. Αυτή είναι η δύναμη της φωτογραφίας, που μετά από χρόνια έχει τόσα κι άλλα τόσα να σού πει.
Χρύσα Μαρκετάκη
Τα περιστέρια, το βλέμμα
και η covid-19
Σαν φωτογράφος προτιμώ να μιλώ με εικόνες. Ίσως τα καταφέρνω καλύτερα και μπορώ να λέω πράγματα που με εκφράζουν με μεγαλύτερη ευκολία και χαρά .
Φωτογραφίζοντας μέσα στην καραντίνα εισέπραξα τη μοναξιά, τον φόβο της προσέγγισης του ανθρώπου με άνθρωπο και πολλά άλλα συναισθήματα και συμπεριφορές πρωτόγνωρα για μένα.
Το “πριτς” έγινε θεσμός χαιρετούρας, η αγκαλιά χάθηκε και δεκάδες άλλα νέα πράγματα μπήκαν στη ζωή μας.
Για πρώτη φορά η απόσταση δείχνει την απόλυτη αγάπη. Από όποιον αγαπάς μένεις μακριά ακριβώς επειδή αγαπάς. Για πρώτη φορά η αποστασιοποίηση συνεπάγεται αίσθημα ευθύνης για όσους ξέρεις και για όσους ακόμα δεν γνώρισες γιατί αυτό σημαίνει κοινωνία ανθρώπων και είναι ό,τι μας ξεχωρίζει από αγέλη ζώων.
Νίκος Καμπιανάκης
Πρωτόγνωρη εμπειρία
Η κατάσταση που βιώνουμε μας έχει προκαλέσει διάφορα συναισθήματα. Κίνδυνος, άγχος, φόβος, επιπτώσεις, περιορισμός, εγκλεισμός, στέρηση κι απόσταση. Αλλά… Εμπειρία πρωτόγνωρη που μού έδωσε τον χώρο και ο χρόνος βιώθηκε διαφορετικά. Αποτέλεσμα: Συνειδητοποίηση, ατομική και συλλογική. Επιλογή για επικοινωνία, έστω και μακρινή. Άσκηση και αναζωογόνηση. Εξομολόγηση και παραδοχή. Συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Επίγνωση κι ευθύνη. Ευκαιρία… Είναι μια αφορμή για να ξανασκεφτούμε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας, την οικογένεια, τους φίλους μας, ακόμα και την καθημερινή μας ρουτίνα. Η καραντίνα ήταν κάτι το οποίο κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος. Παρόλα αυτά, ο καθένας μας προσπάθησε με το δικό του τρόπο να την κάνει πιο υποφερτή. Μέσα από τις φωτογραφίες μου κατάφερα να βρω παρηγοριά και ανακούφιση τις ώρες του εγκλεισμού, ψύχραιμος και με αρκετό αποθεματικό, περνώ τις ημέρες καραντίνας ελπίζοντας και πείθοντας τον εαυτό μου πως θα περάσει και αυτό, θα εκτιμήσουμε την κανονικότητά μας και θα κάνουμε καιρό να γκρινιάξουμε για τις αναποδιές της.
Παύλος Μπουζάκης
Οι σκιερές σκέψεις της καραντίνας
Προ ημερών, μου τέθηκε το ερώτημα πώς βιώνω φωτογραφικά την καραντίνα, από τον δημοσιογράφο της εφημερίδας κ. Δημήτρη Μαριδάκη. Επειδή δεν μου αρέσει να αναπαράγω και να συμβάλλω στην μεγέθυνση της απαισιοδοξίας που έχει κυριαρχήσει και πνίγει ακόμη περισσότερο την ήδη δύσκολη καθημερινότητα όλων μας, θυμήθηκα την πρόσφατη φωτογραφία μου, με την ρόδα του ποδηλάτου μου, που εκφράζει αυτό ακριβώς που μόλις ανέφερα.
Η φωτογραφία αυτή, αφορά ένα απλό υπαρκτό και συνηθισμένο καθημερινό αντικείμενο, ένα ποδήλατο, που το λούζει το πρωινό φως. Όμως, η γωνία που το είδα εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να έλεγε κανείς προκαθορισμένη, από την αρνητική διάθεση που ήδη είχε ξεκινήσει η μέρα μου. Έτσι, με τις αρνητικές σκέψεις μου, αυτό που μπόρεσα να δείξω στον φακό μου, μέσα σε εκείνο, το κατά τα άλλα, ηλιόλουστο πρωινό, δεν ήταν το φως της νέας μέρας που μόλις ξεκίναγε, δεν ήταν η εικόνα ενός ποδηλάτου που τόσες φορές έχει προσφέρει ευχάριστες βόλτες. Αυτό που άθελά μου ξεχώρισα εκείνη τη στιγμή, μέσα από τις δαιδαλώδεις σκέψεις μου, ήταν η γιγάντωση της αρνητικής προοπτικής και της προβολής της σκιερής πλευράς της ρόδας, όπως έπεφτε πάνω της ο ήλιος.
Τώρα που βλέπω ξανά τη φωτογραφία, μέρες μετά, αποστασιοποιημένη από την κακή διάθεση της στιγμής εκείνης, χαμογελώ περιπαικτικά με τα μονοπάτια που μπορεί να μας οδηγήσει ο νους μας. Και φυσικά, η πρώτη ανάλαφρη σκέψη που κάνω, είναι η πρόκληση μιας εύκολης ποδηλατικά διαδρομής (λόγω της ακινησίας των ημερών), για το αυριανό… εξάρι.
Ταυτόχρονα, κάνω την ευχή, η νέα χρονιά που μόλις ξεκίνησε να μας επιτρέψει να απολαμβάνουμε την καθημερινότητά μας με υγεία, κοντά στους ανθρώπους που ο καθένας επιθυμεί και προπάντων μακριά από σκιερές και σκοτεινές σκέψεις.
Στέλλα Μανιουδάκη
Πάντα υπάρχει ελπίδα
Χαράματα στο λιμάνι των Χανίων, λίγο πριν την ανατολή, στο λιμάνι της καρδιάς μου, όπως μου αρέσει να το αποκαλώ.
Πάντα μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς για να φωτογραφίζω. Το πρωινό φως δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο, έχει μία μαγεία που δεν μπορείς να πετύχεις με καμία επεξεργασία.
Τώρα το κάνω αναγκαστικά λόγω της νέας πραγματικότητας που κυριαρχεί εδώ και μήνες στη ζωή μας.
Πολυσύχναστοι δρόμοι που τώρα έχουν ερημώσει και ένα θλιμμένο αστικό τοπίο συνθέτουν αυτούς τους μήνες το σκηνικό της αγαπημένης μας πόλης.
Ένας «αόρατος εχθρός» πλανιέται στοιχειώνοντας τη καθημερινότητα μας. Εισέβαλε, χωρίς να μας ρωτήσει, στα σχέδια και στην ψυχολογία μας.
Ίσως για να μας θυμίσει και να επιβεβαιώσει πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.
Σκηνικό πρωτόγνωρο το λιμάνι μας, και ας είναι τόσο πρωί, λες και όλα είναι στημένα για το γύρισμα κάποιας κινηματογραφικής ταινίας. Έλλειψη χρωμάτων, θορύβων, συναισθημάτων. Έλλειψη της ανθρώπινης παρουσίας, που δίνει ΖΩΗ σε κάθε που αγγίζει.
Προσπαθώντας να βρω κάτι να μου τραβήξει την προσοχή σε αυτό το θλιμμένο σκηνικό, μια ζεστή ακτίνα φωτός, το πρώτο φως της ημέρας, ξεπροβάλλει φωτίζοντας με μαγικό τρόπο τα πάντα. Ξαφνικά όλα παίρνουν ένα χρυσαφένιο χρώμα που κρατάει μόνο ελάχιστες στιγμές, αρκετές όμως για να δώσει χρώμα και ζωή στο άτονο σκηνικό.
Χαμογελάω..
Η φύση πάντα βρίσκει τρόπο να μας ξαφνιάζει και να μας θυμίζει πως πάντα θα υπάρχει η ελπίδα. Γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και η ζωή είναι ωραία. Ας μη χρειαστεί μία πανδημία για να το θυμηθούμε ξανά αυτό.
Ελευθερία Τζεϊράνη
Η καραντίνα αλλιώς…
Ο τελευταίος χρόνος υπήρξε δύσκολος και ψυχοφθόρος, έφερε τα πάνω κάτω στην καθημερινότητα, το πρόγραμμα, τη ρουτίνα την ηρεμία και στα σχέδια μας. Αυτή η καραντίνα μοιάζει να μην έχει ημερομηνία λήξης. Έρημοι δρόμοι. Έλλειψη εικόνων, παραστάσεων, συναισθημάτων, χρωμάτων, ανθρώπων. Έλλειψη ζωής. Όμως… μέσα από την καραντίνα αγαπήσαμε τις γκριζάδες της ζωής μας, μετρήσαμε χαρούμενα τις λακκούβες που έχει ο δρόμος μας. Αρχίσαμε σιγά-σιγά να παρατηρούμε σημάδια ζωής. Τον ήχο της βροχής, το θρόισμα των φύλλων, το αεράκι, τα ζώα, τον ουρανό, τα σύννεφα, την ανατολή, τη δύση! Αναθεωρήσαμε όλα αυτά που μέχρι χθες θεωρούσαμε δεδομένα. Μάθαμε ότι ακόμα και μέσα από δύσκολες καταστάσεις, πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά. Η ελπίδα είναι αυτή που μας κάνει να αντέχουμε και να περιμένουμε το ουράνιο τόξο στο τέλος της βροχής.
«Όμως στην άκρη αυτής της σκιάς είναι αναπόφευκτο να υπάρχει ένα φως, που το μαντεύουμε κιόλας και δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε παρά να αγωνιστούμε για να συνεχίσει να υπάρχει. Πέρα από τον μηδενισμό, όλοι μας, ανάμεσα στα ερείπια, προετοιμάζουμε μια αναγέννηση…», όπως έγραφε ο Αλμπέρ Καμύ.
Σοφία Δουλαβέρη
Στο 35ο επεισόδιο ανοίγουμε συζήτηση για τις τελευταίες εξελίξεις στο Δημοτικό Γηροκομείο Χανίων και κάνουμε προβλέψεις για το πότε θα κλείσει επιτέλους αυτός ο κύκλος της πανδημίας
