Είχα την αγαθή τύχη να γεννηθώ στην παλιά μας πόλη και συγκεκριμένα στον Τοπανά (Σεπ. 1935) και να ζήσω εκεί μέχρις τέλους σχεδόν των σχολικών χρόνων. Όταν έχω τη νοσταλγία να ξαναβρεθώ εκεί με κάποιες ανεξίτηλες θυμησες το αποφεύγω γιατί πραγματικά θλίβομαι. Όχι φυσικά γιατί έχουν αναπτυχθεί πολλές επιχειρηματικές δραστηριότητες, ταβέρνες, δωμάτια, καταστήματα, τουρ. ειδών κ.λπ. που από αυτά κερδίζουν τα προς το ζειν πολλοί επιχειρηματίες και εργαζόμενοι και που άλλωστε αναδεικνύουν τον χώρο, αλλά για την άναρχη αυτή ανάπτυξη. Το προηγούμενο καλοκαίρι πέρασα από Σαντριβάνι προς Φιρκά και κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι σε κάποια σημεία πρέπει να μπεις σε σειρά εφ’ ενός ζυγού για να προχωρήσεις. Για να προσεγγίσει κάποιος τον Τοπανά η Οβριακή από την οδό Αγγέλου, πρέπει να αναζητήσει αρκετά πού υπάρχει το στενό πέρασμα ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα. Όσο για τις κατασκευές: σαν γύφτικο παζάρι.
Χωριστό βέβαια θέμα να σε τραβάνε από το μανίκι οι κράχτες ή και άλλα. Τα μέτρα που πληροφούμεθα ότι θα ισχύσουν από το επόμενο έτος έπρεπε να έχουν καθιερωθεί από πολλά χρόνια πριν που άλλοι αντιλαμβάνονταν το πρόβλημα, σχεδίαζαν αλλά κανείς δεν προχωρούσε.
Και τα προτεινόμενα πεντέμισι μέτρα νομίζω ότι λίγα είναι για τον διάδρομο από ακτή. Ο ισχυρισμός ότι πλήττονται τα καταστήματα δεν ευσταθεί για μείωση κατά τέσσερα – πέντε τραπέζια. Όταν άρχισε η επιχειρηματικότητα εκεί, τα τραπέζια ήταν πολύ λίγα, δέκα μέτρα από άκρη και οι, αν θυμάμαι καλά, Ζέπος, Πετρίδης κ.λπ είχαν πολύ καλό εισόδημα παρόλο που τότε η κίνηση ήταν μικρή. Το θέμα που χρονίζει τόσο πολύ πρέπει να τελειώνει και να γίνει ό,τι είναι προς όφελος των Χανίων και των Χανιωτών. Και με την ευκαιρία νομίζω ότι λάθος αναφερόμεθα σε κάποιες ονομασίες στην περιοχή. Δεν υπάρχει παλιό λιμάνι και νέο. Ενα είναι, όλο παλιό. Δεν είναι το Ενετικό λιμάνι αυτό από Σαντριβάνι και πέρα άλλά το δυτικό. Δεν είναι το τζαμί του Κιουτσούκ Χασάν Γιαλί Τζαμισί αλλά το Τζαμί του Γιαλού, ονομασία παλαιά που το ξεχώριζε από τα άλλα τζαμιά στα ενδότερα της πόλης.
*Τοπανιανός