Εχει χαθεί αυτό που λέμε αβρότητα και ειλικρίνεια στη συμπεριφορά. Οι άνθρωποι αποξενωμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό (πόσο μάλλον από τους άλλους) πασχίζουν να πετύχουν άλλα πράγματα που σχετίζονται με τη βιομηχανία της τεχνητής ψυχαγωγίας, με την πολιτιστική γενικώς βιομηχανία αλλά και την προφανή υποκρισία στις σχέσεις με τον διπλανό τους.
Ιδια και απαράλλακτη ρουτίνα προκαλεί αυτή τη χαρακτηριστική τεμπελιά στην σκέψη και τη δράση, είτε αυτό αφορά τις μικρότερες ηλικίες, είτε τις μεγαλύτερες.
Η ικανοποίηση έρχεται μόνο σαν μας επιβραβεύουν για τον οπορτουνισμό και την αδιαφορία μας για τον άλλο στην εργασία και τις συναλλαγές, για το γεγονός ότι σκάβουμε ευθέως τον λάκκο του για να ανεβούμε κλιμακωτά στην ιεραρχία.
Μιλάμε για δομές που στηρίζονται σε αυτό τον σκληρό ανταγωνισμό που προκαλεί καθαρή εχθρότητα για τον διπλανό, μη αφήνοντας το παραμικρό περιθώριο για την δημιουργία ουσιαστικών σχέσεων. Για αυστηρές δομές μιας κοινωνίας σε αποξένωση.
Η κοινωνία της αποξένωσης
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Αξιότιμε κύριε,μιας και το σημερινό άρθρο σας έχει κοινωνικο-φιλοσοφικά χαρακτηριστικά που αφορούν στην σημερινή μορφή της κοινωνίας μας,η οποία αν χάσει και τα τελευταία απομινάρια αυτών που την χαρακτήριζαν κάποτε, θα είναι μιά μάζα του απόλυτου τίποτα.Επιτρέψτε μου λοιπόν να καταθέσω και τις δικές μου εμπειρίες από την περιπλάνηση μου στον πλανήτη.΄Οταν γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 60 πήγα για σπουδές σε μια μεγάλη(σε μέγεθος)ευρωπαϊκή χώρα είδα με έκπληξη πολλά από τα στοιχεία που αναφέρετε(η απόσταση ,ο καθένας να κοιτάει τον εαυτό του κλπ) να είναι βασικό συστατικό στην ψυχοσύνθεση και στην καθημερινή ζωή.Για να γίνει ίσως πιο αντιληπτό τι εννοώ θα αναφέρω ένα περιστατικό που μου συνέβη προσωπικά.΄Ενα πρωϊ που πήγαινα στην δουλειά μου έπεσε μπροστά μου στο πεζοδρόμιο ένας κύριος.Εγώ συνηθισμένος στα δικά μας έτρεξα να τον βοηθήσω και τότε οι γύρω μου μου έκαναν παρατήρηση να μην ανακατεύομαι θα βρώ τον μπελά μου και ότι είχαν ήδη τηλεφωνήσει από διπλανό κατάστημα να έλθουν οι πρώτες βοήθειες.Μέσα μου σείστηκε το οικοδόμημα “της ανθρωπιάς” που είχε κτιστεί από τους δασκάλους μου και την κοινωνία μας.Χρειάστηκε καιρός να καταλάβω ότι αυτές οι λαοί βασίζονταν σ΄ένα ευνομούμενο και εύρηθμα λειτουργούν κράτος, όπου ο καθείς εφ΄ω ετάχθη , είχε τις απαραίτητες γνώσεις για να κάνει καλά την δουλειά του.Μεγαλωμένοι σε μια κοινωνία που βασίζονταν στην ανθρωπιά ,στο φιλότιμο, την αλληλεγγύη και την υπερηφάνια που κατάφερε να σταθεί με αξιοπρέπεια όρθια στην λαίλαπα του πολέμου και όσα ακολούθησαν ,ήταν αυτονόητο για εμάς το περισευούμενο πιάτο φαγητό,να πηγαίνει διακριτικά σ΄αυτούς που δεν είχαν.΄Εχετε δίκιο να λέτε ότι φθάσαμε εκεί που είταν οι άλλοι πριν δεκαετίες και μάλιστα χωρίς να υπάρχει πίσω μας ένα άρτιο κράτος και η ανάλογη οργάνωση.Στο όνομα ενός ψευτοπροοδευτισμού ισοπεδώσαμε σχεδόν τα πάντα και τα υπέροχα ψυχικά μας χαρίσματα.Ποιός δεν θυμάται την χαροκαμένη κρητικιά μάνα που άναβε τα καντήλια στους τάφους των νεκρών κατακτητών με την ελπίδα ότι μια άλλη μάνα θα άναβε το καντήλι στον τάφο του δικού της παιδιού; Θα μου πείτε τώρα τι κάνουμε;Η απάντηση είναι απλή και διαχρονική.Επιστροφή στην κλασσική παιδεία που έχει θεμέλιο της τον ανθρωποκεντρισμό ,την γνώση και την φιλοπατρία.Πέταγμα στα σκουπίδια όλων αυτών των θολών θεωριών που οδηγούν στο τίποτα ,στην εξαθλίωση και στην έλλειψη ιδανικών την νεολαία μας.Να φτιάξουμε το σπίτι μας στηριζόμενοι σε ανθρώπους με φιλοπατρία και όρεξη για δουλειά και προσφορά,ούτως ώστε να μπορούμε να συνδράμουμε όσους “ασθενείς και οδοιπόρους” χτυπούν την πόρτα μας,όπως εξ΄άλλου είναι και στον ψυχισμό μας…..Με εκτίμηση