Μπιούνγκ – Τσουλ Χαν, διάσημος Γερμανονοτιοκορεάτης καθηγητής φιλοσοφίας, θεωρίας πολιτισμού, θρησκείας, μέσων ενημέρωσης
Εκδόσεις Opera Cogito Μετάφραση: Ανδρέας Κράουζε 2015
Δηλαδή η σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία μέσα στην οποία η διαφάνεια και η αλήθεια δεν είναι ταυτόσημες, με την αλήθεια να είναι ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, στο μέτρο που αυτοπροβάλλει και αυτοεπιβάλλει τον εαυτό της ανακηρύσσοντας ψευδές οτιδήποτε άλλο με τις περισσότερες πληροφορίες ή και τη συσσώρευση πληροφοριών από μόνες τους, να μην παράγουν αλήθεια, αφού τους λείπει η κατεύθυνση, δηλαδή το νόημα.
Σ’ αυτή όμως την έλλειψη αρνητικότητας της αλήθειας οφείλεται ο πολλαπλασιασμός και η μαζοποίηση της θετικότητας με την υπερπληροφόρηση και υπερκοινωνία να μαρτυρούν έλλειψη αλήθειας ακόμα και έλλειψη είναι.
Ομως η περισσότερη πληροφόρηση και περισσότερη επικοινωνία όχι μόνο δεν αναιρούν τη θεμελιώδη ασάφεια του όλου, αλλά και την επιδεινώνουν.
Παράλληλα μέσα στην ολοκληρωτική κοινωνία της διαφάνειας δεν υπάρχει κανένα κομματικό χρώμα. Τα χρώματα δεν επιτρέπονται ως ιδεολογίες, παρά μόνο ως αποϊδεολογικοποιημένες απόψεις. Με τις ΑΠΟΨΕΙΣ να μην επιφέρουν συνέπειες… Γι’ αυτό και η σημερινή κοινωνία της ΑΠΟΨΗΣ δεν θίγει το ήδη υπάρχον. Η ευελιξία της ρευστής (Liquid Democracy) Δημοκρατίας να συνίσταται στο ότι αλλάζει χρώμα ανάλογα με την κατάσταση.
Μάλιστα το “πειρατικό κόμμα της Γερμανίας” είναι ένα άχρωμο κόμμα άποψης. Με την πολιτική να δίνει τη θέση της σε μια διαχείριση αναγκών. Ετσι το πειρατικό, αυτό κόμμα ως αντι-κόμμα δεν είναι σε θέση ν’ αρθρώσει μια πολιτική βούληση και να εγκαθιδρύσει όσες κοινωνικές συντεταγμένες.
Στην ουσία ως κόμμα της ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ προωθεί τη μεταπολιτική που ισοδυναμεί με ΑΠΟ-ΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ… της άποψης των θεσμών, των χαμών, των λιμών…
Με αποτέλεσμα ο εξαναγκασμός της διαφάνειας να ισοπεδώνει τον άνθρωπο ώσπου να τον καταστήσει λειτουργικό στοιχείο ενός συστήματος… Ομως, η ανθρώπινη ψυχή έχει ανάγκη κάποιες φορές να είναι με τον εαυτό της χωρίς το βλέμμα του άλλου… Με την έννοια κατά τον Φρόυντ ότι ο άνθρωπος δεν είναι διαφανής ούτε και στον εαυτό του…
Γι’ αυτό το τέλος της μυστικότητας σημαίνει το τέλος της πολιτικής και το τέλος του ανθρωπισμού της ουσίας. Για να ζούμε τώρα στη βία, στην εξαθλίωση, χωρίς πραγματική ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ στις ολέθριες αυτές καταστάσεις τις οποίες συγκαλύπτουμε με το γενικό πρόσταγμα της παγκόσμιας ηλεκτρονικής κυριαρχίας του facebook κ.λπ. Με το “like” της επιφανούς συνδεσιμότητας με άρνηση αξιοποίησης και του “dislike” που δεν αξιοποιείται οικονομικά η κοινωνία της διαφάνειας.
ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΙΓΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ
Είναι πια αποδεδειγμένο ότι περισσότερη πληροφόρηση δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη σε καλύτερες αποφάσεις.
Η διαίσθηση π.χ. υπερβαίνει τις διαθέσιμες πληροφορίες και ακολουθεί τη δική της λογική. Σήμερα μάλιστα η υψηλότερη κριτική μας δυνατότητα ατροφεί εξαιτίας αυτού ακριβώς του καταιγισμού πληροφοριών. Συχνά, λιγότερη γνώση και πληροφόρηση παράγει ένα ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ, ενώ και η ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ της παραμέλησης και της λησμοσύνης είναι συχνά παραγωγική.
Η κοινωνία της διαφάνειας δεν ανέχεται κενά ούτε στην πληροφόρησή μας ούτε στην οπτική μας. Παρ’ όλα αυτά τόσο η σκέψη όσο και η έμπνευσή μας χρειάζονται ένα κενό.
ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΡΕΦΕΙ “ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ”
Ομως μια κοινωνία που δεν θα δεχότανε πια καμιά αρνητικότητα του κενού θα ήταν μια κοινωνία χωρίς ευτυχία. Ο έρωτας χωρίς κενά οπτικής είναι πορνογραφία. Και χωρίς γνωστικές ελλείψεις η σκέψη εκφυλίζεται σε υπολογισμό.
Η κοινωνία της θετικότητας αποχωρίζεται τόσο τη διαλεκτική όσο και την ερμηνευτική. Η διαλεκτική βασίζεται στην αρνητικότητα. Υπ’ αυτή την έννοια το “πνεύμα” του Hegel δεν απομακρύνεται από την αρνητικότητα, αλλά την ανέχεται και παραμένει εντός αυτής! Η αρνητικότητα τρέφει τη “ζωή του πνεύματος”. Αυτό που είναι άλλο μέσα στο ίδιο προκαλεί μια αρνητική ένταση και κρατάει το πνεύμα ζωντανό. “Το πνεύμα απεναντίας” λέει ο Χέγκελ “είναι η δύναμη αυτή μόνο όταν κοιτάζει το αρνητικό κατάματα και ενδιατρίβει σ’ αυτό”. Αυτή η ενδιατριβή είναι “η υλική δύναμη που μετατρέπει το αρνητικό σε είναι”.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΑΠΟΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
Αντίθετα αυτός που απλώς κάνει ζάπινγκ μέσα στο θετικό στερείται πνεύματος. Μάλιστα το πνεύμα είναι ΑΡΓΟ επειδή ενδιατριβεί στο αρνητικό και το επεξεργάζεται για τον εαυτό του.
Το σύστημα της διαφάνειας αποβάλλει κάθε αρνητικότητα προκειμένου να επιταχυνθεί. Με την ενδιατριβή μέσα στο αρνητικό να δίνει τη θέση της στην τρελή κούρσα στο θετικό. Με την κοινωνία της ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ να μην επιτρέπει αρνητικά συναισθήματα. Ετσι ξεμαθαίνεις ν’ αντιμετωπίζεις τις δοκιμασίες στον πόνο και να τους δίνεις μορφή. Κατά τον Νίτσε, σ’ αυτήν ακριβώς τη διαβίωση μέσα στο αρνητικό οφείλει η ανθρώπινη ψυχή το βάθος, τη μεγαλοσύνη και τη δύναμή της.
Ενώ το ανθρώπινο πνεύμα είναι ένας επώδυνος τοκετός. “Εκείνη η ένταση της ψυχής στην ατυχία καλλιεργεί τη δύναμή της”…
ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ
Οπου η επινοητικότητά της και η ανδρεία της στο να υφίσταται, να αντέχει να ερμηνεύει, να εκμεταλλεύεται, την ατυχία και ό,τι άλλο είχε ποτέ από βάθος μυστήριο, μάσκα, πνεύμα, πανουργία και μεγαλείο δεν της δόθηκαν μέσω του πόνου, μέσω της πειθαρχίας του μεγάλου πόνου;
Ομως η κοινωνία της θετικότητας είναι εν τω μέσω ριζικής αναδιοργάνωσης της ανθρώπινης ψυχής. Κάθετη διαδικασία αυτής της ΘΕΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ της, ο έρωτας μετατρέπεται σε μία σύνθεση ευχάριστων συναισθημάτων και συγκινήσεων, χωρίς επιπλοκές και συνέπειες. Ο σύγχρονος Γαλλο-Αλγερινός φιλόσοφος Alain Badiou παραπέμπει στο “Εγκώμιο για τον έρωτα”, στις κοινοτοπίες των διαδικτυακών τόπων για ερωτικές γνωριμίες… με τον έρωτα να εξημερώνεται, να θετικοποιείται και να γίνεται μια βολική φόρμουλα ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ…
ΨΥΧΟΦΘΟΡΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ
Αντίθετα από τον πόνο και το πάθος στον έρωτα που είναι μορφές της αρνητικότητας. Με τη σύγχρονη επικράτηση του έρωτα της θετικότητας που υποτάσσεται στην απόλαυση χωρίς αρνητικότητα.
Με συνέπειες αυτής της μορφής της σύγχρονης ερωτικής απόλαυσης να υπάρξουν ψυχικές διαταραχές όπως: εξάντληση, κόπωση και κατάθλιψη που μπορεί να οφείλονται στο πλεόνασμα θετικότητας…
Τώρα ως προς την πλευρά της ΘΕΩΡΙΑΣ μέσα στη σύγχρονη κυριαρχία της ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, για όλες τις μορφές της σύγχρονης ζωής της ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (δηλαδή, συναίνεσης για όλα χωρίς καμιά αρνητικότητα) ο Alain Badiou υποστηρίζει ότι: η θεωρία είναι ΒΙΑΙΗ, ως άκρως επιλεκτική αφήγηση που υψώνει ένα χάσμα διάκρισης.
Ομως προορισμός της είναι να εμποδίσει τα πράγματα να έρχονται σε επαφή.
Η ΘΕΩΡΙΑ ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Για να διαχωρίζει ξανά αυτά που μπλέχτηκαν μεταξύ τους. Γιατί χωρίς την αρνητικότητα του διαχωρισμού, τα πράγματα αναπόφευκτα πολλαπλασιάζονται και συμφύρονται. Υπ’ αυτήν την έννοια η θεωρία γειτνιάζει, με την ιεροτελεστία, που διαχωρίζει τους μυημένους από τους αμύητους. Είναι λάθος να υποθέτουμε ότι η ΘΕΤΙΚΗ ΜΑΖΑ δεδομένων και πληροφοριών που σήμερα έχει πάρει τερατώδεις διαστάσεις, καθιστά τη θεωρία περιττή και ότι ο συγχρονισμός των δεδομένων αντικαθιστά, τα πρότυπα. Αντίθετα η θεωρία ως αρνητικότητα προηγείται των θετικών δεδομένων και πληροφοριών, αλλά και των προτύπων.
Η θετική επιστήμη, που βασίζεται στα δεδομένα, δεν είναι το αίτιο, αλλά μάλλον είναι το αιτιατό του τέλους της θεωρίας με την ουσιαστική της έννοια, που επίκειται. Αλλά η θεωρία δεν μπορεί ν’ αντικατασταθεί από τη θετική επιστήμη. Η τελευταία στερείται την αρνητικότητα της κρίσης που καθορίζει ευθύς εξ αρχής ΤΙ ΕΙΝΑΙ ή ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΥΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ
Ακόμα η θεωρία ως αρνητικότητα επιτρέπει στην πραγματικότητα να εμφανίζεται κάθε φορά και με άλλο τρόπο, κάτω από άλλο φως.
Με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ να είναι η στρατηγική ΔΡΑΣΗ, όπου εξ αυτού και μόνο του λόγου εμπεριέχει μία σφαίρα μυστικότητας. Με μία πλήρη ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ να την παραλύει. Κατά τον Karl Schmitt το αίτημα της δημοσιότητας συναντά έναν ιδιαίτερο αντίπαλο στην ιδέα ότι κάθε πολιτική έχει Arcana. Δηλαδή μυστικές τελετουργίες που το μυστικό τους είναι γνωστό μόνο σε μυημένους.
Αυτά τα πολιτικο-τεχνικά μυστικά είναι τόσο αναγκαία για τον ολοκληρωτισμό όσο και για τα επιχειρηματικά και οικονομικά μυστικά για μια οικονομική ζωή που βασίζεται στην ιδιωτική περιουσία και τον ανταγωνισμό. Αλλά η ΠΟΛΙΤΙΚΗ μπορεί μόνο ως ΘΕΑΤΡΟΚΡΑΤΙΑ να αντεπεξέλθει δίχως μυστικά.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ: ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Ομως σε μια κοινωνία που δεν διαθέτει πια το θάρρος της μυστικότητας δεν θα υπάρχουν πια Αρκάνα, δεν θα υπάρχει ιεραρχία, ούτε μυστική διπλωματία και άρα καμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ εν γένει, αφού σε κάθε μεγάλη πολιτική ανήκει το Arcanium. Ολα θα διαδραματίζονται στο προσκήνιο. Οθεν το τέλος της μυστικότητας θα σήμαινε το τέλος της πολιτικής.
Γι’ αυτό και ο Schmit ζητά από την πολιτική περισσότερο θάρρος για μυστικότητα. Το (γερμανικό) πολιτικό κόμμα ως κόμμα της διαφάνειας συνεχίζει την εξέλιξη προ τη ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ, που ισοδυναμεί με Α-Πολιτικοποίηση.
Οπου τελείως διαφανής είναι μόνο ο αποπολιτικοποιημένος χώρος. Με την πολιτική ελλείψει αναφορών να εκφυλίζεται σε δημοψήφισμα.
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ “LIKE” ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ “DISLIKE”
Με το γενικό πρόσταγμα της κοινωνίας της θετικότητας να είναι το “like”. Για να μην είναι τυχαίο ότι το facebook αρνείται επίμονα να εισάγει στη λειτουργία του την εντολή “dislike” γιατί τα αρνητικά προτάγματα παρεμποδίζουν την επικοινωνία. Με το “like” να προκαλεί ταχύτερα την επικοινωνιακή διαθεσιμότητα απ’ ότι το “dislike”, αλλά πάνω απ’ όλα, η αρνητικότητα της απόρριψης δεν μπορεί να αξιοποιηθεί οικονομικά.
Ομως η αρνητικότητα στο μέτρο που αυτοπροβάλλει και αυτοεπιβάλλει τον εαυτό της, ανακηρύσσοντας ψευδώς οτιδήποτε άλλο. Με τις περισσότερες πληροφορίες ή με τη συσσώρευσή τους να μην παράγουν από μόνες τους αλήθεια, γιατί λείπει η κατεύθυνση, το νόημα. Με την υπερπληροφόρηση και την υπερ-επικοινωνία να δημιουργούν ακόμα και την ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ.
ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ολο αυτό το κείμενο αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο (από τα 9) ενός εκπληκτικού βιβλίου (101 σελίδες) που αποκαθηλώνει τα πρότυπα των σύγχρονων κοινωνιών της θετικότητας, της έκθεσης της εμφάνειας, του πορνό, της επιτάχυνσης, της οικειότητας, της πληροφορίας, της αποκάλυψης, του ελέγχου μέσα στις οποίες επικυριαρχόνται οι λαοί μας δραματικά και αλλοτριωτικά και ο λαός μας. Με όλες αυτές να καταλήγουν στη διαλυτική κοινωνία της κόπωσης και της διάλυσης των Πάντων. Με την κατάκτηση μιας και μόνο έννοιας της ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και της απελπιστικής ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ χωρίς καμιά αντίδραση και ΨΥΧΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ τον καταναγκασμό της κυριαρχίας της διαφάνειάς της.
Οι ποιοτικές εκδόσεις OPERA που εκδίδουν σημαντικά βιβλία εξασφάλισαν την έκδοση των βιβλίων που ήδη αναφέραμε.
Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΗ ΕΠΟΧΗ ΕΞΙΣΩΣΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ
Ο διάσημος Κορεάτης φιλόσοφος Μπιούνγκ Τσουλ Χαν (γεν. 1959) μετοίκησε το 1980 στη Γερμανία. Εκεί σπούδασε φιλοσοφία, γερμανική λογοτεχνία και καθολική θεολογία.
Το 2000 ξεκίνησε την καριέρα του ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Ενώ το 2010 έγινε μέλος στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης. Δίδαξε φιλοσοφία του 18ου – 19ου – 20ού αιώνα. Ηθική φαινομενολογία, θεωρία πολιτισμού, αισθητική, θρησκεία, θεωρία των μέσων ενημέρωσης και διαπολιτισμική φιλοσοφία.
Από το 2012 διδάσκει φιλοσοφία και πολιτισμό στο Πανεπιστήμιο Der Kunste του Βερολίνου και έχει συγγραφεί 16 σημαντικά βιβλία. Ο Ανδρέας Κράουζε έκαμε μια εξαιρετική μετάφραση.
Σ’ αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη εποχή του ψεύδους ή της διαφάνειας που δεν υπηρετεί την αλήθεια, αλλά τον έλεγχο.
ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
…Κυρίαρχη είναι η αναπαραγωγή της κρίσης των ανθρωπίνων ελευθεριών και της ηλεκτρονικής αστυνόμευσης. Τα αποκαλυπτικά δοκίμια του διάσημου καθηγητή Μπιούνγκ – Τσουλ Χαν αποτελούν μια ξεχωριστής σημασίας πνευματική προσφορά κατά της καταστροφικής θετικότητας της ψευδεπίγραφης παγκοσμιοποιημένης υπολιτικής κοινωνίας της ολέθριας μαζικοποίησης της θετικότητας με καταπολέμηση της αρνητικότητας που εκφράζει την αλήθεια… που τόσο την έχουμε ΑΝΑΓΚΗ μέσα στην άβυσσο του απέραντου ψεύδους μέσα στο οποίο σαν άτομα, πρόσωπα και ανθρωπότητα καταβυθιζόμαστε όπως συμβαίνει σήμερα που βιώνουμε την άλωση του είναι μας. Με τις μιντιακές εικόνες να καταπνίγουν τη φαντασία μας.
