Η κοινωνία των άκρων

Ζούμε σε μια εποχή ακραίων κοινωνικών φαινομένων που κάθε μέρα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας και ταλανίζουν το σύνολο της κοινωνίας. Ακρότητες, ανεξέλεγκτες συμπεριφορές, πράξεις ανθρώπινου παραλογισμού συνθέτουν το πάζλ της ανθρωπιστικής κρίσης. Η κρίση αυτή είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Ο Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bukay), σ’ ένα από τα βιβλία του: Ο δρόμος της συνάντησης, φύλλα πορείας 2, υποστηρίζει με τον νέο όρο: «Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας»: …αφορά εγκληματίες, παραβάτες, βασανιστές ή άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Το μόνο πράγμα που ενδιαφέρει τα άτομα με τη διαταραχή αυτή είναι η ικανοποίηση των προσωπικών τους επιδιώξεων και, με δεδομένη την αντικοινωνική τους δομή, δεν έχουν καμία αναστολή να σκοτώσουν τον διπλανό τους, αν μ’ αυτόν τον τρόπο θα πετύχουν αυτό που επιθυμούν. Είναι άτομα που δεν ανέχονται όρια στη συμπεριφορά τους. Άτομα με ψυχοπαθητική προσωπικότητα δεν μπορούν να πουν: «αν ήμουν εγώ στη θέση του», ούτε και μπορούν, έστω και για μια στιγμή, να σκεφτούν πώς αισθάνεται ο άλλος, σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους…» Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως μας εκπλήσσει η παραβατική ή εγκληματική συμπεριφορά του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, ενός συγγενικού προσώπου ή φίλου μας, όταν αυτή έχει ήδη συντελεστεί! Έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια, ενώ έχει έρθει στην επικαιρότητα ο ξενικός όρος “bullying” (ενδοσχολική βία), που ενσωματώνει μέσα του την ψυχολογική και σωματική βία που ελλοχεύει στους χώρους των σχολείων. Ωστόσο η βία είναι παρούσα παντού και πάντα, στην οικογένεια (ενδοοικογενειακή βία), στους χώρους άθλησης, στα γήπεδα, στους δρόμους κ.α.! Τα πλοκάμια της απλώνονται ολοένα και περισσότερο στην κοινωνία μας και οι λόγοι είναι προφανείς (έλλειψη παιδείας, ανασφάλεια, φτώχεια, καταπίεση, υπερπροστασία, αδιέξοδα…). Πλέον η κοινωνία μας έχει γίνει παθητική (παθητικός δέκτης), με πολλές αντιθέσεις και ανισότητες, με μια διάθεση ο άνθρωπος να ασχολείται κατά κόρον με τη ζωή του άλλου, καλύπτοντας έτσι τις δικές του αδυναμίες, ανασφάλειες ή ακόμα και τις αρρωστημένες φαντασιώσεις του! Καθημερινά ζούμε μια τραγωδία, μια επαίσχυντη πράξη βίας, ένα οικογενειακό δράμα, μια απόπειρα εκβιασμού και βιασμού… Φαίνεται πως ο κοινωνικός ιστός έγινε διάτρητος από λογής – λογής επεμβάσεις. Οι γέφυρες αγάπης και αλληλεγγύης έχουν κατεδαφιστεί με αποτέλεσμα να έχουν ξεχαρβαλώσει οι κοινωνικές και γενικότερα οι σχέσεις. Ο άνθρωπος έγινε άτομο κι όχι σύνολο, λειτουργώντας αποκλειστικά με το εγώ κι όχι με το εμείς! Βιώσαμε όλοι αυτό το τραγικό γεγονός με το θάνατο του Βαγγέλη και θεωρούμε πως είναι η κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου! Δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ αυτή η υπόθεση να μπει στο δικό μας DNA και κάθε φορά που συμβαίνουν παρόμοια δράματα να είμαστε πλέον ως κοινωνία πιο ώριμη για να μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Πριν χρειάζεται πρόληψη και εγρήγορση! Μια καλή αρχή θα μπορούσε να καθιερωθεί από την πολιτεία με την καθιέρωση οικογενειακού ψυχολόγου και αντίστοιχα ο σχολικού ψυχολόγου στα σχολεία για να μπορούν να προλαμβάνονται και να αντιμετωπίζονται εν τη γενέσει τους απόπειρες ψυχολογικής και σωματικής βίας.