Η κυρία του κυρίου

Σαν σήμερα το 1972, έφυγε από τη ζωή η Ασπασία Μάνου, η σύζυγος του βασιλιά Αλέξανδρου Α’ των Ελλήνων. Εν έτει 2018, λοιπόν, τι γνωρίζουμε για την Ασπασία Μάνου; Ό,τι υπάρχει σε συνάρτηση με τον βασιλιά. Λες και δεν εμπνεύστηκε κανείς από εκείνη, λες και δεν είπε ποτέ τίποτε το σπουδαίο, λες και δεν βοήθησε κανέναν, δεν αγκάλιασε κανέναν. Λες και το πιο σπουδαίο της κατόρθωμα ήταν ο γάμος της με τον βασιλιά. Μία ιστορία αγάπης που έκανε τον γύρο του κόσμου και μία Ασπασία που έφυγε από αυτόν ως η αριστοκράτισσα κυρία του κυρίου. Κάποιος θα πει ότι μιλάμε για μία άλλη εποχή, αλλά δεν θα είναι εύλογος αντίλογος. Ακόμη και σήμερα αμέτρητες γυναίκες φέρονται ως ιδιοκτησία των συντρόφων τους. Γίνονται αντικείμενα σχολιασμού ως συνοδοί και όχι ως προσωπικότητες. Ευτελίζεται καθημερινά η υπόστασή τους, όχι μόνο από τις κτητικές αντωνυμίες, αλλά κυρίως από τους δεικτικούς και κατηγορηματικούς προσδιορισμούς. Τοποθετούνται στον βωμό της μόδας, της ομορφιάς, του success story και ποδοπατούνται από κάποιους που θέλουν να λέγονται «δημοσιογράφοι». Χωρίς φυσικά να αναφερθούμε στις χώρες που δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, ελευθερία κινήσεων και λόγου, ούτε καν την ευκαιρία να μορφωθούν. Η διαφορά είναι ότι σε εκείνες τις χώρες ο «εχθρός» είναι επιθετικός και εμφανής σε κάθε έκφανση της ζωής των γυναικών. Εδώ στον «πολιτισμό», πέραν των ανθρώπων της τηλεόρασης που ούτως ή άλλως οι περισσότεροι εξυπηρετούν αυτή την κοινωνική και ηθική παρακμή, ο «εχθρός» εκφράζεται με χυδαία βλέμματα, με σεξιστικά σχόλια, με σφυρίγματα, αλλά και ακόμη από τις ίδιες τις γυναίκες με έναν άτυπο καθημερινό διαγωνισμό ομορφιάς, με πικρόχολα σχόλια και προκλητικές εμφανίσεις. Ένα φύλο που χάνει την ταυτότητά του στην ανάγκη του να ξεχωρίσει και να γίνει αποδεκτό. Ένα σύστημα που μας βάφτισε ελεύθερους για να μας βομβαρδίσει με όλες τις λανθασμένες εικόνες και τα διαστρεβλωμένα πρότυπα και τελικά να μας αποπροσανατολίσει από όλα εκείνα που έχουν ουσία. Κι εμείς τι κάνουμε; Ζάπινγκ και scroll down…