Η Κοίμησή Της…

Έτσι έχει ονομαστεί ο «Ιερός Θάνατος» της Μεγαλόχαρης! Θα κοιμηθεί λοιπόν, δίπλα στον Γιο Της, αφού πάντα ΖΕΙ, και θα Ζει, στις καρδιές, στις δεήσεις, στα απαράμιλλα προσωνύμια των απλών ανθρώπων, που μορφώνουν ελκυστικές προσφωνήσεις της Αγιότητας! Έχω κρατήσει μερικές εκατοντάδες.
Λέξεις οικείες, γνώριμων ιδιοτήτων, σχέση έχουσες με τον τόπο, τον χώρο και τη γεωλογική ιδιομορφία, ορεινή, πεδινή, παραθαλάσσια… Αλλά και την ανάγκη βέβαια, στην οποία η Παναγία μας σπεύδει, στην αγωνιώδη επίκληση, που απογειώνεται σε κραυγή!
Πάντοτε απευθυνόμενο το αναγκεμένο πρόσωπο στον ενικό, και οπωσδήποτε με την προσωπική του αντωνυμία, στη Μάνα… Τείνοντας Της, το αίτημά του, ως χέρι τρεμάμενο, στο οποίο η «Θεογεννήτορα Μαρία» κατά το έξοχο αφιέρωμα του αείμνηστου Μάριου Τόκα, θ’ ακουμπήσει τον οβολόν της Μεγαλοσύνης Της!!!
Ανταποκρινόμενη, πάντα!
– Παναγία μου, βοήθα!
– Βαγγελίστρα μου, Τρέξε! Να προλάβεις!
– Μάνα του κόσμου και δική μου λατρεμένη και Σεπτή!
– Παρηγορήτρα μου, στο προσκέφαλο του στεναγμού το ιδρωμένο…
– Πελαγινή μου, θαλασσοβρεμμένη, «Γοργόνα Παναγία» με το ζεστό κύμα Σου στο «Προσευχητάρι σκαρί».
– Ρεΐσδερε με τις ολάνθιστες μνήμες της Ανατολής!
– Μαρκησία των Αγγέλων ωραιοτάτη μου!
– Μυρτιώτισσα, Μυρωδική και «καπνισμένη», στα Μυρτίδια κρυμμένη και μόνη.
– Νησιώτισσα, με το χέρι Σου απλωμένο συνεχώς, να παύεις τον θυμό του Σκίρωνα…
– «Κρητικιά» μου, που πέταξες κυνηγημένη απ’ την Εικόνα Σου, να βγει στο Δωδεκανήσι…
– Καρδιώτισσα, με την Καρδιά Σου, στις μυρωδιές του Μονοφατσίου…
– Η του Σουμελά πικραμένη Πόντια της «γενοκτόνου Μοίρας» των παιδιών Σου.., των Μητέρων Μητέρα!
– Οικοσιφοίνισσα, Θαυματούσα και Αρχόντισσα!
– Χρυσοσκαλίτισσα, που κανείς και ποτέ δεν έμαθε, που το «τιμαλφές σκαλί» Σου, που αόρατο «λάμπει» στο Λιβυκό!
– Φανερωμένη μου, αγαπημένη, που μάλωσες τον Προκόπη, στην τρομάρα του με τη θαλασσοταραχή και πώς να βγει στην Κούλουρη, να ‘ρθει κοντά Σου;
– Προκόπη, μη φοβάσαι, δεν σου είπα; Ρίξε την κάπα σου στον γιαλό! Αμέσως θα γίνει βαρκούλα, και θα σε φέρει στη Σαλαμίνα κοντά μου!
– Μελαχρινή μου, με το «σοκολατένιο» Σου πρόσωπο να λάμπει ως έβενος στην πορφυρή καλύπτρα Σου!
– Παλιανή μου, Μαλεβιζιώτισσα, έμπλεη θρύλων και γλυκών αφηγημάτων!
– Οδηγήτρια, Θεοτόκε μου, με τα σημάδια στην Εικόνα Σου, «παράσημα» από τα βόλια της φωτιάς!!!
– Γλυκοφιλούσα μου, με τα μύρα της Στοργής Σου, ν’ αναβλύζουν εκεί όπου το φιλί Σου το γλυκό, στο Θείον Βρέφος Σου…
– Τριχερούσα μου, με το ασημένιο Σου πουκάμισο ν’ αφήνει ακάλυπτο το Σεπτό τρίτο χέρι Σου, να χαϊδεύει τα άλουστα κεφαλάκια των προσφυγόπουλων!!!
– Υπέρμαχε Στρατηγέ μου, που «σήκωσες» την Άχραντη Ελπίδα του λαού Σου, μα ΔΕΝ μπόρεσες ν’ αποτρέψεις, την Άλωση και τη ροή των αιμάτων του…
Δέσποινα του Κόσμου που φύλαξες τον Ακριβό Σου Τόκο, από το «Ηρώδειο μαχαίρι» του μίσους!
…Αειπάρθενε, Κοιμήσου και φέτος αναληφθείσα στα Ουράνια… Αρώματα λεμονανθών, φτερουγίσματα πουλιών και νανουρίσματα σε κούνιες νηπίων, θα σκορπίζουν οι ύστατες ανάσες Σου…
Χρόνια Πολλά!