Οι “κόκκινες γραμμές”

ΚΑΘΕ κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, κάθε συνδικαλιστικός φορέας που θέλει να κερδίσει κάτι, αλλά και κάθε διαπραγμάτευση ανάμεσα σε αντιμαχόμενες ομάδες ή κράτη, έχει στο «οπλοστάσιό» της τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές».

ΟΜΩΣ, οι «κόκκινες γραμμές», αργά ή γρήγορα γίνονται ροζ, ενώ όχι σπάνια καταλήγουν να γίνουν εξολοκλήρου πράσινες!
Αυτή είναι η ουσία των διαπραγματεύσεων: αμοιβαίες υποχωρήσεις με αμοιβαία κέρδη.

ΕΥΛΟΓΑ, λοιπόν, ο χρόνος των διαπραγματεύσεων δεν έχει τέλος, γιατί το θέμα δεν είναι σε τι και μέχρι που θα υποχωρήσει κάποιος, αλλά πώς αυτή η μετατροπή του «κόκκινου» σε «ροζ» ή σε «πράσινο» θα παρουσιαστεί στον λαό, ως… νίκη!

ΑΥΤΑ έχει η διπλωματία κι αλίμονο αν οι εκφραστές της έμεναν εσαεί ανυποχώρητοι στα αιτήματά τους. Δεν θα ήταν διπλωμάτες, αφού δεν θα υπήρχε διάλογος.

ΑΥΤΕΣ τις μέρες που όλα έδειχναν πως θα είχαμε μια «συμφωνία» με τους θεσμούς, άρχισαν να προβάλλονται και οι «κόκκινες γραμμές» των εταίρων μας:
• Το Δ.Ν.Τ. θέτει «κόκκινες γραμμές» στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (ιδιαίτερα στο συνταξιοδοτικό και στα εργασιακά), ενώ έχει χαλαρή στάση στο θέμα του πρωτογενούς πλεονάσματος.
• Αντίθετα, η Κομισιόν θέτει «κόκκινες γραμμές» στο θέμα του πρωτογενούς πλεονάσματος και συνεπακόλουθα στη μη διαγραφή του χρέους, ενώ είναι πιο χαλαρή στις σκληρές μεταρρυθμίσεις (συνταξιοδοτικό και εργασιακά).

ΕΤΣΙ, η διαφορά στρατηγικής που ακολουθούν οι δανειστές  απέναντί μας, δημιουργεί χάσμα για εξεύρεση «συμφωνίας» από κοινού. Κάθε δε χρονοτριβή επιτείνει το μαρτύριο της σταγόνας ρευστότητας στην ελληνική αγορά. Από την πλευρά του Δ.Ν.Τ. λέγεται ότι «στο πίσω μέρος του μυαλού» της κας Λαγκάρντ βρίσκεται η διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο! Κάτι που όμως, όπως αφήνεται να διαφανεί, δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι δανειστές.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ, οι θεσμοί (Δ.Ν.Τ. – Ε.Κ.Τ. – Ε.Ε.) θέτουν «κόκκινες γραμμές» παντού: συνταξιοδοτικά, εργασιακά [Δ.Ν.Τ.] – πρωτογενές πλεόνασμα [Κομισιόν]. Οπότε…;

ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ δεδομένα, «η βαλίτσα» των διαπραγματεύσεων μάλλον θα πάει μακριά κι ένας συμβιβασμός για την ώρα μοιάζει με «όνειρο θερινής νυχτός»!
Φταίνε οι θεσμοί που σκέφτονται μόνο τα λεφτά τους ή μήπως φταίμε κι εμείς που από την αρχή δεν ήμασταν ξεκάθαροι με το τι θέλουμε, υπεκφεύγοντας και βάζοντας συνεχώς νέες «κόκκινες γραμμές»;