Η κόκκινη γραμμή

Δέχονται πολλοί σχεδόν αδιαμαρτύρητα να είναι οι ηθοποιοί και οι κομπάρσοι ενός επαναλαμβανόμενου έργου στο όνομα του ξεπεράσματος μιας κρίσης -όχι μόνο οικονομικής αλλά αξιών και ηθικής- μια κρίση που αν μη τι άλλο δεν φαίνεται να ξεπερνιέται τις επόμενες δεκαετίες.
Η αποδοχή της εν λόγω κατάστασης λαμβάνει χώρα την εποχή όπου οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται στο ακέραιο, την περίοδο όπου το να διαφέρει κανείς οικονομικά από τον άλλο ή του να επιζητά με αγωνία την μοναδική θέση εργασίας, είναι το βασικό χαρακτηριστικό της καθημερινότητας.
Σε εποχές όπου λόγω της καθοδηγητικής νοοτροπίας, η θέση του άλλου γίνεται ανίσχυρη στα μάτια του διπλανού, σε μέρες όπου η ανάγκη γίνεται κουραστική επωδός για αυτούς που δεν την έχουν και σημαία σε εκείνους που υφίστανται την ανισότητα, η επικοινωνία βρίσκεται στα όριά της αν δεν δεχθούμε πως ο όρος αυτός δεν υπάρχει πια.
Όλα θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους, από τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις μέχρι τις υποτιθέμενες κινήσεις αλληλεγγύης οργανισμών και εταιρειών, που δήθεν κόπτονται για την υπάρχουσα φτώχεια και εξαθλίωση. Όλα πέραν της κόκκινης γραμμής που θέτουν οι πολίτες που κάποια στιγμή καλούνται να αντιδράσουν.