Στο κλασσικό παραμύθι “Κοκκινοσκουφίτσα” των αδελφών Γκριμ στην πιο δημοφιλή παραλλαγή του, το μικρό κορίτσι χάνεται στο δάσος καθώς πηγαίνει φαγητό στη γιαγιά της και πέφτει πάνω στον “κακό λύκο”…
Στη σύγχρονη Ελλάδα στα δάση και στους χάρτες που τα συνοδεύουν και αναρτήθηκαν πρόσφατα χάνονται αγρότες, κτηνοτρόφοι, παραγωγοί, βιοτέχνες, μικροί και μεγάλοι ιδιοκτήτες.
Διαφωνείτε με τους δασικούς χάρτες; Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος… κακεντρεχής.
Ούτε κατά διάνοια!
Αλλά όταν ορισμένες βασικές παραμέτρους σύστασης ενός σύγχρονου κράτους (δασολόγιο, κτηματολόγια, καθορισμός χρήσεων γης κ.α.) χρειάσθηκε να φτάσουμε στον 21ο αιώνα για να αρχίσουμε να τα αποκτούμε στη χώρα μας, είναι λογικό να πρέπει να αντιμετωπιστεί μια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και έχει παγιωθεί εδώ και χρόνια. Τα πρώην χέρσα χωράφια καλλιεργήθηκαν και έγιναν γεωργικά εδώ και 40–50 χρόνια όταν δεν υπήρχε ούτε δασολόγιο, ούτε κτηματολόγιο, οι δε οικισμοί αναπτύχθηκαν εκτός των αρχικών ορίων τους γιατί ΣΧΟΑΠ, σχέδια πόλης, χωροταξικά ήταν… άγνωστα πράγματα.
Άγνωστα βέβαια στα καθ’ ημάς -αλλά όχι στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο- καθώς αυτό το “πολύ χύμα” αλλά και παράλληλα “πολύ ελληνικό σύστημα” βόλευε και βολεύει πολλούς επιτήδειους. Το “οικοδόμησε” άρτια το ελληνικό κράτος της δεκαετίας του ’60, ’70, ’80 στη λογική του ρουσφετιού και της εξυπηρέτησης μετά… ψήφου.
Για αυτό και το “σοκ” από την πρόσφατη ανάρτηση των δασικών χάρτων. Στο τέλος του παραμυθιού με τη βοήθεια του κυνηγού, η κοσκινοσκουφίτσα γλυτώνει τη γιαγιά της και εξουδετερώνεται ο κακός λύκος. Στη χώρα, κράτος, κοινωνία “παραμύθι” που λέγεται Ελλάδα “παίζεται” ακόμα, ποιος θα γλυτώσει και ποιος θα φαγωθεί…
Στο 56ο επεισόδιο, βάφουμε τα Χανιά «πράσινα» στους δασικούς χάρτες ενώ περιμένουμε την πρόταση του Δήμου Χανίων για τον Λόφο Καστέλι και «ταξιδεύουμε» στην μετά covid εποχή.
