“Οι κολασμένοι της Χομς”

Προβληματιζόμαστε γιατί υπάρχουν μερικοί που λένε ότι εμείς που υποδεχόμεθα τους πρόσφυγες οφείλουμε να προσαρμοστούμε στις ιδιαιτερότητές τους και όχι αυτοί που πρέπει να ζήσουν εκεί που προσφεύγουν. Κι όμως φτιάξαμε τα hot spots στα νησιά σαν να τους φωνάζουμε: «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Τους ταυτοποιούμε να πάνε όπου μπορούν. Μα η Ευρώπη των 500 εκατ. είναι ανίκανη. Δεν μπορεί να διαχειριστεί 1 εκατ. πρόσφυγες γιατί οι ανατολικές χώρες σηκώνουν φράχτες και εκεί να δείτε ρατσισμό! Βέβαια πριν να φοβηθούν τους πρόσφυγες είχαν ευρωφοβία, μετά ήρθε η ισλαμοφοβία. Εκαναν εκστρατείες κι έχουν πάρει μέτρα ν’ αποθαρρύνουν τους μέτοικους σ’ αυτές τις χώρες, στις οποίες δεν προβλέπονται πλήρη και άλλα ασφαλιστικά δικαιώματα. Και θέλουν να φορτώσουν στην Ελλάδα των 10 εκατομ., που την καίει το χρέος, 400.000 πρόσφυγες.
Υπάρχει και ο αντίλογος. Να εξαντλήσουμε όλη την ανθρωπιστική μας βοήθεια προς τους “κολασμένους της Χομς” του αιματηρού εμφυλίου της Συρίας. Αλλά, αν και ο Ελληνισμός έχει μέσα του αφομοιωτικές ικανότητές, πώς να τους διαχειριστούμε, όταν βλέπουμε ότι δεν πιστεύουν στα ήθη του νέου τόπου, δεν σέβονται τίποτα απ’ το πολιτιστικό του οικοδόμημα και έχουν τάσεις μηδενιστικές;  Για μία εβδομάδα φιλοξενήθηκαν στο ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ και κατέστρεψαν τα πάντα. Εχουν δυστυχία, πόνο και θλίψη, αλλά και αυτοί δεν συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται σε ξένο τόπο. Δεν αφήνουν τους γιατρούς να εξετάσουν τα κορίτσια τους, δυστροπούν, όταν βλέπουν τρυφερότητες ζευγαριών στους δρόμους, θέλουν με απαιτητική αυθάδεια να τους βολέψει το κράτος σε διαμερίσματα, να τους εξασφαλίσει και καμιά θέση στο Δημόσιο, να ’χουν να πορεύονται, να μην είναι άνεργοι και γίνονται παραβατικοί, παρασυρόμενοι απ’ τους αναρχοαυτόνομους σε πορείες, σε ταραχές και βανδαλισμούς.
Ισως έτσι έχουν μάθει, να μην αφομοιώνονται και γι’ αυτό γίνεται μεγάλος μπελάς για την αναποφάσιστη και αναστατωμένη Ευρώπη, η οποία διχασμένη διοχετεύει αυτό το τεράστιο πρόβλημα στην Ελλάδα, αναγκάζοντάς την να υπερβεί τις δυνατότητές της.
Ολα αυτά είναι λόγοι που δικαιολογούν κάποια αντίδραση. Και όμως όσοι τους επικαλούνται, κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν ότι εφαρμόζουν στην πράξη φυλετικές διακρίσεις, όταν αποφαίνονται ότι «αν δεν τους αρέσει η προσαρμογή, ας γυρίσουν απ’ όπου ήρθαν».
Θα μου πείτε οι περισσότεροι προέρχονται απ’ τη Συρία. Πού να πάνε; Στην πόλη Χομς, το άλλοτε ακμάζον βιομηχανικό κέντρο που έχει καταστεί πόλη φάντασμα, μετά την προέλαση του ισλαμιστών και τους βομβαρδισμούς; Από 1,5 εκ. κατοίκους είναι ζήτημα, αν μερικές χιλιάδες μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Υπήρξε το μεγαλύτερο διαμετακομιστικό κέντρο μεταξύ Μεσογείου και ενδοχώρας κοντά στον ποταμό Ορόντη, όπου η έδρα της Μητροπόλεως Εμέσης του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Ηταν το προπύργιο της εξέγερσης κατά του Ασαντ και το κέντρο των χειροτέρων συγκρούσεων. Ο πληθυσμός του εξέφραζε ένα ποικιλόσχημο θρησκευτικό συνονθύλευμα από αραβογενείς σουνίτες, μουσουλμάνους, μέχρι και χριστιανούς ορθοδόξους.
Δεχθήκαμε τη διαμεσολάβηση του ΝΑΤΟ για την ανάσχεση των ροών στο Αιγαίο. Εμείς με την ψευδαίσθηση ότι θα γλυτώσουμε από τους πρόσφυγες, οι Τούρκοι για δικούς τους λόγους. Τα πλοία μας στα δικά μας χωρικά ύδατα, της Τουρκίας στα δικά της, του ΝΑΤΟ και στις δύο μεριές και η Φρόντεξ στη μέση να περιμένει σήμα του ΝΑΤΟ ότι στο τάδε σημείο κινείται πλεούμενο με κόσμο, στείλτε το εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Θεατρινισμοί χωρίς βάσιμη πεποίθηση επίλυσης του προσφυγικού, που, όπως φαίνεται, δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι ν’ αντέξουν μεγάλους αριθμούς. Αυτό γίνεται θρυαλλίδα για αλλαγές, που δοθείσης ευκαιρίας θα επικυρωθούν.
Μακάρι να μην βρεθούμε μπροστά σε θεμελιώδη ζητήματα, που η Ε.Ε. θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσει φτάνοντας στα άκρα γιατί το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται και μπορεί τραβώντας την άκρη να φτάσει στο τέλος του.