Η κρίση και εμείς

Με το να είναι η χώρα μας ο αδύναμος κρίκος της Ε.Ε., ήταν επόμενο να χτυπηθεί καίρια από την κρίση χρέους (2009). Εξακολουθεί δε, για έκτη χρονιά, να πληρώνει ακριβά την αδυναμία των ευρωπαϊκών θεσμών να βρούν βιώσιμη λύση και την ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων να κάνουν βαθιές τομές στην πάσχουσα ελληνική κοινωνία.
Η αδυναμία εντοπίζεται κυρίως στη συνεννόηση και στην αποδοχή των αναγκαίων μέτρων, κυρίως δε στην εφαρμογής τους από πλευράς μας.
Το χειρότερο είναι ότι, στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, ενώ παραδοσιακά, όταν η χώρα περνούσε παρόμοιες μεγάλες κρίσεις, είχαμε πάντα κάποιον υπεύθυνο ηγέτη που ήξερε πού να απευθυνθεί και με ποιον να συνομιλήσει, σήμερα δεν έχουμε κανένα.
Μάλιστα, εδώ που φτάσαμε με τη «δεύτερη φορά αριστερή» κυβέρνηση, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξέρεις με ποιον πρέπει να μιλήσεις ή να συμμαχήσεις στην Ε.Ε.,  και να είσαι σίγουρος ότι θα πάρεις μια αξιόπιστη απάντηση.
Αλλά, πόσο αξιόπιστοι είμαστε εμείς οι ίδιοι απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους, ή και στους ίδιους τους εαυτούς μας, όταν ο κάθε αρμόδιος πολιτικός δοθείσης ευκαιρίας εκφράζει την ιδεοληψία του;