Η Κρήτη των Αθανάτων

Κρήτη μου ‘ομορφο νησί
Κλειδί του Παραδείσου
Οι Άγιοί σου κι οι Ήρωες
Η πλειά ακριβή στολή σου.

Δεν αποθαίνουν οι Ήρωες
Δε τσι σκοτώνου οι σφαίρες
Μα ολόρθοι πάντα στου καιρού
Στέκουνε τσι φοβέρες.

Πού τα νερά του ο Μπούτακας
Κι ο Βρυσιανός ενώνουν
Εκειά στη μέση των Βρυσών
Μνημείο θεμελιώνουν’

Στη μέση μεση των Βρυσών
Στση γεφυρας μια μπάντα
Δυό Ήρωες στέκουν ορθοί
Και μας μιλούν για πάντα.

Μεγαλακάκης απ΄τη μιά
Πολέντας απ΄την άλλη
Στέκουνε και μα ε καλιούν
Για την Πατρίδα πάλι.

Τρέχει η ζωη σαν το νερο
χαρες για να ποτιζει
να ντυνει τ’ς αντρες λεβεντια
γυναικες να στολιζει.
Πίνουν νερό, δροσίζονται
κι οι χωριανοι κι οι ξένοι,
Πίνουν κι οι γερο-πλάτανοι
Αιώνια αγκαλιασμένοι.
Καί στέκουνε πάντα ορθοί
Μ’ Ο,τι καιρό κι αν έχει
Κι αν ε χιονίζει κι αν φυσά
Κι αν ε βροντά κι αν βρέχει.

Βουνά, σπηλιάρια καί κορφές
Τα πρώτα μας παλάτια
Κι όσοι γυρεψουν θα τα βρούν
Στα ίδια μονοπάτια.
Κι ας μάς ε πάνε οι δρόμοι αλλού
Εμείς δε θα χαθούμε
Στα γονικά τ’ αρχοντικά
Τσι φίλους θα καλιούμε,
Στ’ αρχοντικά τση Λευτεριας
Α πού χουν τον αέρα
Μ’ αγρίμια καί σταυραετους
Νά ζιούμε νύχτα μέρα.
κι ας ερxoνται παλι οι καιροί
Κι οι βουλισμένοι χρόνοι,
που αποζυγώνουν τσι χαρές
κι ερχουνται μόνο οι πόνοι.

Το μονοπάτι κάθ’ ενιούς
γκρεμνά βαθειά σιμώνει,
μ’ α πού χει στην ψυχη φτερά
τ ανοίγει καί γλυτώνει.
Γκρεμν’α που ζει καί πορπατει
Σπηλιάρια καί κονευγει
Καλεί τ’ς Αγίους καί γεύγεται
Τ’ς Αγγέλους καί χορεύγει

Κι εμάς εκειά μας ε καλιούν
για νά συναντηθούμε
κι ο,τι αξίζει αληθινα
μαζί νά ξαναβρούμε
Νά βρούμε δρόμους τ ουρανού
που πορπατούν οι αγγέλοι
Και φέρνουν δώρα του Θεού
να παίρνει  οποιος  θέλει.
Κι ήλιο κι αέρα και νερό
τση ‘χει ο ΘΕΟΣ χαρίσει
κι απάτητες βουνοκορφες
για νά μπορεί νά ζήσει,
η Κρήτη  Αφέντρα, λευτερη,
δαφνοστεφανωμενη
μ’ Αγίους καί με Ήρωες
πάντα κατοικημένη
Με Κρητικες καί Κρητικούς
Που ξέρουνε να ζιούνε
Που σπερνου και φυτευγουνε
βόσκουνε καί γλεντούνε,
χτίζουνε κάστρα άπαρτα
Σπίτια καί εκκλησίες,
Μ αγώνες παιρνου τσι χαρές,
Τσι νίκες με θυσίες.
Σε κάμπους κι άπαρτες κορφες
Καί μαρμαρενια αλώνια
εκειά που ο Ηλιος διαφωτά
Είναι η ζωή αιώνια,

Σε μύλους κάστρα κι εκκλησιές
Οι άνεμοι όπως φυσούνε
Λάβαρα ξεδιπλώνουνε
Καί φτερωτες γυρνούνε
Κοπέλια, νιοι καί Γέροντες
Σ΄ενα χορό πιασμενοι
Στσι κόπους καί μές στσι χαρές
Σμίγουνε μονιασμένοι,
Κι είν’πανηγυρι κι είν’ γιορτή
Γλέντι που δεν τελειώνει,
Είν’ ένα Δείπνο Μυστικό
Τα σύμπαντα που ενώνει.
Κι η μέρα πια δε σκοτεινιά,
η Νύχτα δε  σιμώνει,
Εκειά που σμίγουν οι καρδιές
Κι ο κόσμος ξεφαντώνει.
Εκειά βρισκομαστε κι εμείς
σήμερο καλεσμένοι
Στον τόπο που για πάντα ζιουν
Οι προαπερασμένοι,
Νά ζήσουν κι α πού κάλεσαν
Καί μπήκαν εις τον κόπο
για να τιμήσουν τ¨ς Ήρωες
Στον εδικό τους τόπο.

Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι.!

*Η Κρητη των Αθανάτων, ριμα του Νικολάου Δρακάκη ,εκ Μεσκλών (Αετομαδαρίτη)