Καθημερινά, πολλοί εξ ημών για διάφορα γεγονότα ή καταστάσεις της ζωής αναδείχνονται σε αυτόκλητους κριτές των πάντων.
Και η κριτική τους δεν σχετίζεται μόνο με πράγματα ή πρόσωπα που γνωρίζουν πολύ καλά, αλλά επεκτείνεται επί παντός επιστητού.
Όταν, όμως, ένας άνθρωπος κρίνει κάποιους άλλους χωρίς να ξέρει τι πραγματικά συνέβη ή δίχως να λαμβάνει υπόψη όλες τις παραμέτρους ενός θέματος, συχνά βλέπουμε ότι ο λόγος του καταντά κενός, εφόσον δεν καταφέρνει να αντιπαραβάλει νέες προτάσεις ή άλλα ήθη με καθαρό και πλήρη λόγο ή με αγνή και άδολη ψυχή αντίστοιχα απέναντι σε ό,τι έχει κριτικάρει.
Γενικά, έχουμε δύο ειδών κριτικη. Τη θετική, που τεκμηριωμένα συμβάλλει στη βελτίωση της δημόσιας ζωής μας. Την αρνητική, που κλυδωνίζει τα στηρίγματα της ανθρώπινης κοινωνίας, τις αρχές και τις αξίες της δηλαδή, προς ίδιον συμφέρον.
Η σωστή και θετική και γονιμοποιός κριτική έχει ως θεμέλιο τη σκέψη και πάντοτε συνοδεύεται από μια συγκεκριμένη σειρά συλλογισμών και προτάσεων: πρώτα, πώς και γιατί συνέβη κάτι και, έπειτα, τι θα γίνει εφεξής.
Η μόνιμα αρνητική και αστήρικτη κριτική λειτουργεί, το ξέρουμε όλοι, σαν καταπιεστικός μηχανισμός σε άτομα και κοινωνίες και, αναντίρρητα, θεωρείται ως πηγή πνευματικής, ψυχικής και ηθικής μόλυνσης για όλους μας.
Και καταλήγω με μια συμβουλή που μου έδινε συχνά ο πατέρας μου: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό σε ένα κοινωνικό σύνολο από το να κρίνεις με βαρύγδουπα λόγια τους άλλους ως στάσιμους ή οπισθοδρομικούς, ενώ εσύ ο ίδιος είσαι ανίκανος ή δεν θες να κάνεις ένα τουλάχιστον βήμα προς τα εμπρός».
