«Η κριτική εύκολη αλλά τέχνη δύσκολη»

Τις τελευταίες μέρες ακούω σε συζητήσεις αναλύσεις των γαλλικών εκλογών με αντίστοιχους χαρακτηρισμούς για τους Γάλλους, όπως “πουρκουαδες” κ.τ.λ.
Στο σύνολό τους αφήνοντας έναν χαρακτηρισμό για “λοβοτομημένους” Γάλλους οποίοι μάλιστα έχουν χάσει το κυριαρχικό παιχνίδι στα ευρωπαϊκά δρώμενα από τα μέσα του 18 ου αιώνα.
Allors… Καλό θα ήταν πριν εκφέρουμε γνώμη για τον γαλλικό λαό και τις πολιτικές επιλογές του (οι οποίες υφίστανται για συγκεκριμένους λόγους που σίγουρα τις κατανοούν πολύ καλύτερα οι ίδιοι οι Γάλλοι, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι) να κοιτάξουμε πρώτα την αφεντιά μας.
Φαντάζει φαρσοκωμωδία εμείς σαν λαός να κουνάμε το δάχτυλο σε άλλους λαούς, φερ’ ειπείν στον γαλλικό, τη στιγμή που στα εδώ πολιτικά δρώμενα ανακυκλώνουμε αδιάκοπα τις ίδιες πολιτικές επιλογές με πρόσημο φεουδοκρατίας, επιβεβαιώνοντας στην περίπτωση μας τον απόλυτο ορισμό του “φέουδου dynasty” όπως μας βλέπουν στο εξωτερικό…. Φέουδο… Την στιγμή που οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί το έχουν αποβάλει ως σύνδρομο, αιώνες τώρα…
Φαντάζει ειρωνικό ΕΜΕΙΣ να κρίνουμε ποιος και πότε έχει χάσει ως λαός το παιχνίδι στα ευρωπαϊκά ή παγκόσμια δρώμενα, τη στιγμή που εμείς ως χώρα είμαστε στην κατάσταση αυτή την οποία βιώνουμε. Είναι στρουθοκαμηλισμός να κατακρίνουμε άλλους λαούς αν επέλεξαν ως πολίτικη επιλογή ένα πρόσωπο «φερέφωνο ή τελικώς συστημικο» των ευρωπαϊκών κέντρων εξουσίας, και όχι κάτι πιο ριζοσπαστικό, την στιγμή που οι πολιτικές μας επιλογές ως λαός, δυστυχώς για εμάς, μας επιβεβαιώνουν επαναλαμβανόμενα με τον χειρότερο τρόπο…
Με δύο τελευταία λόγια το όλο πράγμα στην περίπτωση μας συνοψίζεται σε αυτό που είχε πει η Μαλβίνα Κάραλη. Κοιτάμε πάντα την καμπούρα των άλλων, αλλά ποτέ την δική μας…
Εδώ στην περίπτωση μας, ταιριάζει γάντι αυτό που όλως τυχαίως έχουν ως παροιμία οι Γάλλοι. «Η κριτική εύκολη αλλά τέχνη δύσκολη». Κομμένο και ραμμένο για την περίπτωση…