Aναστορούμαι τσοι παλιούς καιρούς απού οι γειτόνισσες εκαλημερίζουντανε τα πρωινά από τσ’ αναμεσάδες του φράχτη, απούχανε περιτριγυρισμένες τσ’ αυλές τωνε για να μη τσι γεμίζουνε με κουτσουλιές οι γι όρθες τωνε. Από τούτεσας το λοιπός τσοι κομεσούρες απου οβγόριζε η μια τσ’ άλλης, τσοι γροίκουνα να κλείουνε πολλές φορές τα πρωινά ντωνε σύντομα ροζοναρίσματα, σαν στα λεγόμενά ντωνε κείνηνο το πρωινό ηλέγανε για κιαμιά κακοστραθιά, για κιανένα χωριανό ντωνε, με τη φράση: «Όφου κακορίκη γειτόνισσα, μα ο Θεός πλια ‘χει άδοστα παρά δοσμένα».
Ετσα τσ’ αποδέχουντανε τσοι καινούργιες αναποδιές οι γι αθρώποι κείνουνα του καιρού. Σαν ένα από τουτανά τ’ άδοστα μου φάνηκε κι εμένα τουτονά το χαμπέρι για το κορωνοϊό, απούρθε απ’ αλάργο. Μα με ραγδαία εξέλιξη απλώθηκε σ’ ούλο το κόσμο και γίνηκε πανδημία με τσοι καλά κακές προθέσεις τσοι για την αθρωπότητα. Σα συνήλθα όμως από τη βιαστική μου σκέψη, είδα πως είχα άδικο, και δεν ήτανε ένα από τ’ άδοστα παρά από ένα μικιό μικιό κι αόρατο μιαρουδάκι, απού συχνά πυκνά ξεσηκώνει την αθρωπότητα σε συναγιαρμό. Και τσοι πλια παλιούς καιρούς απού εβασιλεύανε η φτώχεια, η γι ανέχεια, κι η γι αμορφωσιά στην κοινωνία, εξεκλήρισε σπίθια και χωριά ολόκληρα.
Μα για τούτηνε την εποχή την εποχή τη πολυδιαφημισμένη, απου ο άθρωπος επάτησε το φεγγάρι και προ χρόνια μάλιστα ένας τρανός επιστήμονας ήπιε μπύρα στην υγειά ντου, γιατί γροικάς ανακάλυψε το σωματίδιο του Θεού, μου φάνηκε λιγάκι παράξενο πως τουτονά το μικιό μικιό μιαρουδάκι δεν εσκιάχτηκε την αθρώπινη παντοδυναμία, παρά μας εκόπιασε έτσα απειλητικό κι ορμητικό. Όμως η σωστή απάντηση και για τουτονά το ξαφνικό κακό απου μας επισκέφτηκε όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ο άθρωπος είναι και θα είναι δυνατός μόνο στα λόγια όπως λέει και ο λαός: «Πώς ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια», γιατί και στσοι σεισμούς και σε λοιμούς και σε τσουνάμια κι ούλες τσοι θεομηνίες, ο άθρωπος είναι και μένει ένας ανίσχυρος θεατής. Και το μόνο καλό στη προκειμένη περίπτωση είναι πως για την αντιμετώπιση αυτής τση κακομοιριάς επροταθήκενε και γινήκενε αποδεχτές οι γι αρετές απού κι η γη εκκλησία μας δασκαλεύει, η γι υπακοή και η σύνεσης και ελπίζομε κι ευχόμαστε η γι επιστήμη με τον φωτισμό τση Θείας Πρόνοιας και το έλεος του Θεού, ν’ ανακαλύψουνε και τούτηνε τη φορά σε βάθος χρόνου, το αντιφάρμακό τση, για να λυτρωθεί η γι ανθρωπότητα κι από τούτηνα την απειλή.
Όμως για τούτηνε τη χρονιά το κατέχαμε, τα ξεχάσαμε, κι η Λαμπρή απού ορδινιάζομεστανε να υποδεχτούμε, δεν ήρθε ετούτηνε τη χρονιά. Και το υπόλοιπο στάδιο των αρετώ το συνεχίσαμε σαν ξεκομμένοι οδοιπόροι σ’ ένα μονοπάτι χωρίς προορισμό. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη τα αιστήματα κι οι συγκινήσεις δεν διεγείρονται με την θέαση αλλά με την συμμετοχή. Και πώς να νιώσεις το Χριστός Ανέστη σκυφτός και με το κεφάλι κάτω εκτός εκκλησίας και υπό την απειλή του θανατηφόρου ιού.
Ήτανε δύσκολες και παράξενες οι γι εμπειρίες τση φετινής χρονιάς. Μα ποιός κατέει! Μήπως οι γι ανεξερεύνητες βουλές του Κυρίου μας τσ’ επιβάλλανε για να αναμαζωχτούμε από τσ’ υπερβολές; Γιατί από ημέρες προσευχής και λατρείας τσοι κάναμε τουτεσάς τσ’ Άγιες μέρες φιέστες κι αλόγιστα φαγοπόθια, χωρίς την θρησκευτική συντριβή για τα όσα μνεία ποιούμεθα στσοι βραδινές Ακολουθίες τση Μεγάλης Εβδομάδας. Και δεν εκφράζομε τη μεγάλη μας χαρά με σεβασμό και προσευχή για το γεγονός τσ’ Ανάστασης του Χριστού κι είναι αλήθεια, πως ο άθρωπος ήτανε και θα είναι αδύνατος και στο μόνο που είναι παντοδύναμος είναι οι για απερισκεψίες κι οι γι υπερβολές. Γι’ αυτό κι είναι καιρός να συνέλθομε και να λογικευτούμε από τσοι ουτοπίες και τσ’ ονειροπολήσεις κι ας μετρήσει καθένας το πραγματικό ντου ανάστημα κι ας πάψει να τονε παρασύρει αυτό που δείχνει η γι ασκία ντου και να συνεχίσει να εκθέτει τη νοημοσύνη ντου. Στ’ αλήθεια! όταν στοχάζομαι κι η σκέψη μου βυθίζεται στην απεραντοσύνη και το χάος του σύμπαντος, γη εξερευνά τα βάθη των ωκεανώ, γη και τόσα άλλα μυστήρια ανεξήγητα, ο απλοϊκός μου νους μένει άναυδος στη σκέψη πως τούτηνα οι τόποι απού δεν έχουνε άκρα μούδε είναι δυνατόν να τα εξιχνιάσει ο ανθρώπινος νους, υπακούουνε με αρμονία και ακρίβεια στσοι φυσικούς νόμους από τοτεσάς απου “Είπε και εγεννήθησαν”! Στ’ αλήθεια! «Τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών, συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνο».
Έτσα μούρθε αυθόρμητα η γι ιδέα να ψάλλω το στίχο του 76ου ψαλμού γιατί στ’ αλήθεια «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ έστιν», Λουκ. 18, 27. Καιρός το λοιπός να προσγειωθούμε και ν’ ακούσομε τη γνώμη του απλοϊκού λαού μας: “Με το νου ευρέθηκε η Θεότης και τον Προφήτη να ψάλλει στον 18ο ψαλμό, στ.1: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξα Θεού ποιήσιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» και με στροφή και τσ’ εμπειρίες και τα συμπεράσματα απου αποχτήσαμε από τον καταραμένο κορωνοϊό, να τσοι κρατήξομε για την καθημερινότητά μας και ιδιαίτερα τσοι πρωταγωνίστριες, την υπακοή, την υπομονή και τη σύνεση και στσοι κατ’ ιδίαν προσευχές μας, γιατί ο Θεός είναι πανταχού παρών. Να προσθέσομε στο “ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ” του ταπεινού Τελώνη και στο “Πιστεύω Κύριε βοήθει μου τη απιστία”, του Εκατόνταρχου, για να ελπίζουμε πως η Χάρη του Θεού θα μας αξιώσει του ελέους Του και θα ξανάρθει τα επόμενα χρόνια η Λαμπρή, που το εύχομαι από καρδιας.
Μαζί δα μ’ ούλες τσ’ άλλες αναποδιές απου μας έφερε τούτονα το καταραμένο μιαρό, εδυσκόλεψε και τη δικιά μου πολυετή προσπάθεια να γενώ συγγραφέας, που στο τέλος τα κατάφερα με τη δύναμη του Θεού και το βιβλίο μου “ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΧΩΡΑΦΑΚΙΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ”, ετέθη σε κυκλοφορία τσοι μέρες απου ο κορωνοϊός εδραστηριοποιούντανε στο μακάβριο χορό απου εξεκίνα με πολύ καλές διαθέσεις, αναγκάστηκε το βιβλίο μου να μείνει κλειδωμένο κι αθόρυβο. Εδά απού εμουλαινέψανε οι καιροί, απολεμά να ξεμυτίσει τα ίσια όξω για να το γνωρίσουνε οι βιβλιόφιλοι. Το μέλλον του βέβαια είναι άγνωστο προς το παρόν. Αναγνώστες του βέβαια με κύρος και γνώσεις, είτε εδημοσιέψανε τσοι κρίσεις και τα σχόλιά ντωνε στην εφημερίδα “Χανιώτικα νέα”, είτε μου τηλεφωνήσαν, είτε ακόμα μου στείλανε επιστολές τωνε, που με συγκινήσανε με τα καλά ντωνε λόγια, γι’ αυτό για κείνο και τσ’ ευχαριστώ από καρδιάς. Ακόμη όμως ευχαριστώ και το βιβλιοπωλείο Libraιrie που το φιλοξενεί και μπορεί να το βρει όποιος θέλει, το αγκαλιάσει με το ενδιαφέρον ντου.
Τελειώνοντας, εύκομαι η χάρις του Θεού να μας ελυτρώσει από τον κίνδυνο του κορωνοϊού και να μας εβλέπει το νου μας.
Ώρα καλή σας αναγνώστριες και αναγνώστες μας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Αναστορούμαι = Θυμούμαι
Φράχτης = Περιτριγυρισμένη με θάμνους αγκαθωτούς ξερολιθιά
Αναμεσάδα = Το ενδιάμεσον μέρος
Όρθες = Κότες, όρνιθες
Κομεσούρα = Το ενδιάμεσο κενό
Οβγορίζω = Έχω ανεμπόδιστη θέα
Κλείω = Κλείνω
Γροικώ = Ακούω
Ροζοναρίσματα = Κουβεντολόγια
Κακοστραθιά = Ατύχημα (ξαφνική αρρώστια)
Κακορίκη = Κακόμοιρη
Πλια = Περισσότερα
Αναποδιά = Κακοτυχία
Μικιό = Μικρό
Μιαρουδάκι = Μικροοργανισμός
Κόπιασε = Ήρθε
Ορδινιάζω = Προετοιμάζω
Κατέω = Ξέρω
Ασκία = Σκιά
Εμουλαϊνέψανε = Ηρεμήσανε
Απολέμα = Προσπαθεί
