Δε πάει και πολύς καιρός από τότε που οι άνθρωποι πίστεψαν στους εαυτούς τους, που γέμισαν τις πλατείες και τους δρόμους από χαρά για τη νέα δημιουργία, το όραμα ενός άλλου κόσμου που αν μη τι άλλο θα σεβόταν την ατομικότητα.
Το γεγονός ότι λίγο καιρό μετά οι πλατείες άδειασαν μετά τους αναγκαίους συμβιβασμούς και τις υπαναχωρήσεις στα αιτήματα δεν λέει και πολλά για την κατάληξη της σημερινής κοινωνίας όπου όχι μόνο οράματα δεν υπάρχουν αλλά πάνω απ’ όλα οραματιστές. Κλείδωσε, θα έλεγε κανείς με τη μία ο χρόνος και η στασιμότητα μαζί με την παθητικότητα έγιναν και πάλι τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής.
Σα να ξέζεψαν τα άλογα οι αναβάτες, σα να κατέθεσαν τα όπλα και τα λάβαρα, ο δρόμος οδήγησε και πάλι στα γνωστά κατατόπια και λημέρια, με τις συνήθεις προϋποθέσεις συνεύρεσης και επικοινωνίας. Πίστεψαν λοιπόν κάποτε οι άνθρωποι στους εαυτούς τους γιατί έδωσαν το δικαίωμα στην προσωπικότητά τους να ξεδιπλωθεί και αυτό μακράν των τυποποιημένων εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια που ορίζουν εξαρχής νικητές και ηττημένους.
Είναι καιρός λοιπόν να μαζέψει ο καθένας και η καθεμιά τα κομμάτια του και να βρεθεί και πάλι στο προσκήνιο χωρίς να φοβάται πως και πάλι η κατάληξη είναι γνωστή. Πολύ περισσότερο θα έλεγα είναι προβλεπόμενη η στασιμότητα και η παθητικοποίηση, που μαζί με την εργαλειοποίηση των πάντων δεν αλλάζουν το προφίλ των ανθρώπων.
Γι΄αυτό χρειάζονται νέα οράματα. Όχι για να περιηγηθούμε ακόμη μια φορά στην ουτοπία αλλά για να της δώσουμε σάρκα και οστά κάνοντας την να λάμψει και να φωτίσει την μιζέρια.
