ΚΑΘΕ εποχή έχει τα προβλήματά της, ενώ και κάθε έθνος έχει τα δικά του. Σήμερα ζεις “ειρηνικά” και αύριο ξεσπά ένας αιφνίδιος πόλεμος (όπως σε Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν). Πόλεμοι “δι’ ασήμαντον αφορμήν” (Ναγκόρνο Καραμπάχ) ή, πιθανόν, για ανεξερεύνητες οικονομικές “θαλάσσιες ζώνες” (Αιγαίο, ανατολική Μεσόγειος) σε περιοχές που δε σου ανήκουν.
ΑΝΕΚΑΘΕΝ η ειρήνη αποτελούσε ένα σύντομο “διάλειμμα” στην ανθρώπινη Ιστορία, ανάμεσα σε δυο πολέμους.
…ΑΛΛΑ, “πόλεμοι” με άλλους τρόπους, δεν είναι άραγε η επαναφορά της εθνικής οικονομίας σε φυσιολογικούς ρυθμούς; Δεν είναι ο σκληρός αγώνας με τον αόρατο εχθρό – μια παγκόσμια πανδημία, που σε κάθε της επίθεση σκοτώνει;
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Μητσοτάκη ευθύς εξαρχής ήρθε αντιμέτωπη με 4 προκλήσεις: την ακραία επιθετικότητα της Τουρκίας με λόγια και πράξεις, τον απρόσμενο κορωνοϊό που σαρώνει, μια αδύναμη ελληνική οικονομία και ένα δραματικό προσφυγικό.
ΚΑΘΕ μέρα, εδώ και δεκατρείς μήνες, τα στελέχη της βρίσκονται “επί ποδός”: άλλοτε για να αποκρούσουν το κύμα των εκ Τουρκίας προσφύγων στον Έβρο, άλλοτε για να εξουδετερώσουν την τουρκική βουλιμία σε Αιγαίο και Μεσόγειο “διά της διπλωματικής οδού”, τώρα με την αυξομείωση των κρουσμάτων του κορωνοϊού στη χώρα, και με την οικονομία που αριθμητικά διαψεύδει κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη ανάπτυξης της χώρας.
ΠΟΛΛΑ μπορεί να καταλογίσει κανείς στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως ας πούμε τη στάση της με τα σχολεία. Αυτό όμως που θα ήταν άδικο να ειπωθεί, είναι ότι της έλλειψε το θάρρος και η αποφασιστικότητα: τόσο στα ελληνοτουρκικά, όσο και στο προσφυγικό. Το θέμα του κορωνοϊού (που ταλανίζει και την Εκπαίδευση με τις ακατάληπτες καταλήψεις) είναι πολυσύνθετο, αφού είναι παγκόσμιο. Δυστυχώς το εμβόλιο δεν βρέθηκε ακόμη. “Ανόητοι” ηγέτες, αρνητές του κορωνοϊού, ο ένας μετά τον άλλο πέφτουν θύματα της πανδημίας (Τζόνσον, Μπολσονάρου, τώρα ο Τραμπ). Ευτυχώς οι περισσότερες χώρες αντιμετωπίζουν την κατάσταση σοβαρά, ακολουθώντας πιστά τις προτάσεις και οδηγίες των ειδημόνων (λοιμωξιολόγων).
ΤΟ ΑΛΛΟ “ευτυχώς” που θα μπορούσαμε να πούμε, είναι ότι και η ελληνική αντιπολίτευση (όποια και όση υπάρχει) κράτησε και κρατεί μια αξιόπιστη στάση, μη προβάλλοντας αξιόλογα προσκώματα στη συνολική αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Στην τελευταία παράγραφο γιατί βάλατε το ευτυχώς σε εισαγωγικά;
Δεν είναι σημαντικό που η αντιπολίτευση ελέγχει και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων;