Οταν ζεις σε σκοτεινές εποχές, θα το καταλάβεις. Από τα σημάδια. Που από παλιά σκοτάδια έρχονται. Να είστε εν εγρηγόρση. Τα πράγματα θα σκουρήνουν πολύ. Να το ξέρεις. Η εποχή που θα έχει το θράσος να καταργήσει όσα πρεσβεύει η ελευθερία του ανθρώπου, θα με βρει απέναντί της. Οι φίλοι μου είναι νέφελα. Οι φίλοι μου είναι αγρίμια. Οι φίλοι μου είναι περασάρικα πουλιά. Που ταξιδεύουν.
Οι φίλοι μου είναι ταξίδια. Πέρα από τις θάλασσες, πέρα από τα όρη, κοιμούνται οι φίλοι μου. Χίλιες φορές τους ανταμώνω στη σχισμάδα του χρόνου. Και χίλιες μιά, τους αφήνω. Μα πάντα μαζί μου τους έχω. Στο ταξίδι. Δυό φορές γεννήθηκα. Κι από τότε γεννιέμαι κάθε μέρα. Δεν έψαξα απάγγειο. Μα απάγγειο μου δώθηκε. Από τ’ αγρίμια μου. Αυτά που έχω στα σωθικά μου. Και που αγρυπνούν όταν κλείνω τα μάτια μου, να ξαποστάσω λίγο. Κοφτερή πέτρα είναι αυτό που είμαι. Που πάνω της χτίζω. Τα θέμελα των ταξιδιών. Που έκανα. Που κάνω. Και που θα κάνω. Κι αυτά τα θέμελα, είναι ότι είμαι. Δρόμος ατέλειωτος η αγρύπνια. Στη βίγλα του απροστάτευτου ονείρου. Τα όνειρα είναι πάντα απροστάτευτα.
Και μου ζητούν να μη τα προδώσω ποτέ. Γιατί τότε θα σταματήσουν να είναι αυτά που είναι. Κι εγώ τα ‘χω πάντα μαζί μου. Στη χρωματιστή βούργια που μου χάρισαν οι πρόγονοί μου. Κι έχει μέσα αυτή η βούργια, ότι χρειάζομαι. Δηλαδή, νερό, ψωμί κι αλάτι. Και κάτι ακόμα. Όλους τους μύθους των παλιών παπούδων. Που μου τους εμπιστεύτηκαν. Να τους φυλάξω. Και να πλέξω το υφάδι των χαμένων τραγουδιών. Που εγώ τα βρήκα. Κι από τότε, τραγούδι έγινα. Μη πεις πως δε με ξέρεις. Είμαι φίλος. Πλέκω ζεστή κάπα τις νύχτες να σε σκεπάσω. Όταν κανείς δεν είναι εκεί να σε σκεπάσει. Θα ‘ρθω εκεί που είσαι. Στο υπόσχομαι. Μη φοβηθείς τα παλιά σκοτάδια. Ξέρω πως δεν είναι εύκολος ο δρόμος μέσα στα παλιά σκοτάδια. Μα θα ‘μαι κοντά σου όπου κι αν είσαι. Θα σε κρατώ. Ακόμα να θυμηθείς τ’ όνομά μου; Είμαι μιά λέξη. Η λέξη που σου χρωστώ. Αν βρεις τι σου χρωστώ, θα μάθεις και ποιά λέξη είμαι. Μη ψάξεις σε παλιούς παπύρους. Και σε σκονισμένους εγωισμούς. Ψάξε εκεί που δε το περιμένεις. Εκεί θα με βρεις. Οι φίλοι μου όλοι, αγρίμια. Κι εγώ δεν είμαι παρά μια λέξη. Η λέξη που τους χρωστώ.
Παρασκευάς Περάκης και Ελένη Φουντουλάκη σχολιάζουν την επικαιρότητα και μπαίνουν… onLine με τον ηθοποιό, τ. Καλλιτεχνικό Διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕΚ Μιχάλη Αεράκη και τον Marketing Specialist, Γιώργο Γκέκα
