“Η Λίμνη των… Κύκνων”

Ο διάσημος Γερμανός μαέστρος Ολαφ Σολτς σήκωσε την μπαγκέτα με το δεξί χέρι και με το αριστερό ένευσε ησυχία στους μουσικούς της ορχήστρας του. Με μια αργή, μεγαλόπρεπη κίνηση έκανε νόημα στο πρώτο βιολί να ξεκινήσει. Η γλυκιά μελωδία της “Λίμνης των Κύκνων” του Τσαϊκόφσκι πλημμύρισε την αίθουσα.
Ο Ρώσος πρωτοχορευτής Σεργκέι Λαβρόφ (κακός μάγος Ρόθμπαρτ) έκανε μια μικρή, ζωηρή πιρουέτα και αγκάλιασε την ντάμα του, την μικρή Σκοπιανή, Βορειομακεδόνισσα κλασική μπαλαρίνα Ραντμίλα Σκερίνσκα (η πριγκίπισσα Οντέτ, μεταμορφωμένη σε όμορφο άσπρο κύκνο). Αυτή, όμως, με περίσσιο σκέρτσο τον απώθησε και με ένα μικρό, χαριτωμένο άλμα προσγειώθηκε στην αγκαλιά του Αμερικανού πρωτοχορευτή, Τζέφρι Πάϊατ (ο όμορφος πρίγκιπας Ζίγκφριντ). Τότε εμφανίστηκε και η Ελληνίδα πρωτοχορεύτρια Αθηνά με την περικεφαλαία της (η Οντίλ, μεταμφιεσμένη σε άσχημο μαύρο κύκνο, κόρη του κακού μάγου), η οποία όρμησε στον Τζέφρι. Απώθησε μαλακά την Ραντιμίλα και άρχισε να στροβιλίζεται ρυθμικά στην σκηνή σαγηνεύοντας τον παρτνέρ της. Αυτός όμως δεν ξεμυαλίστηκε και ευγενικά, αφού χόρεψε λίγο μαζί της, επέστρεψε στην Ραντμίλα. Η Βορειομακεδόνισσα, όμως, πρώτα έκανε μια κοινή χορογραφία με την Ελληνίδα συγχορεύτρια και στη συνέχεια προσγειώθηκε τρυφερά στην αγκαλιά του Αμερικανού πρωτοχορευτή.
Ο μαέστρος σήκωσε απότομα, κάθετα και οριζόντια, την μπαγκέτα (σαν να ευλογούσε μουσικούς και χορευτές) και η παράσταση τελείωσε μέσα σε παρατεταμένα χειροκροτήματα από τους θεατές.
Ο Αλέξης, ο Πάνος, ο Ζόραν, η Αγκέλα, ο Ντόναλντ και ο Βλαντιμίρ, όλοι μαζί, χειροκροτούσαν εκστασιασμένοι. Πόσο τους συγκινούσε αυτό το αριστούργημα! Το κλασικό μπαλέτο ήταν η αδυναμία τους και ειδικά η συγκεκριμένη παράσταση, στην οποία συμμετείχαν οι στενοί τους συνεργάτες: ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Ολαφ Σολτς, η Σκοπιανή Υπουργός Αμυνας Ραντμίλα Σκερίνσκα, ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Τζέφρι Πάϊατ και φυσικά η άψυχη, αγαλμάτινη  Ελληνίδα Αθηνά. Γνώριζαν καλά την υπόθεση του έργου και, αν και γνώριζαν το τέλος, δεν χόρταιναν να το βλέπουν ξανά και ξανά.
Βέβαια, τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα, αλλά αυτή ήταν και η μαγεία της παράστασης, καθώς καθένας ένοιωθε αυτό που αντιλαμβανόταν με τις αισθήσεις του και τα βιώματά του. Μόλις τελείωσε το έργο βγήκαν όλοι μαζί έξω στο φουαγιέ του θεάτρου των Πρεσπών και συμφώνησαν ότι αν ξαναπαιχτεί ποτέ στο μέλλον θα αλλάξουν ρόλους οι πρωταγωνιστές. Ετσι, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι…