Διανύουμε μια περίοδο ιδιαίτερα επικίνδυνη με γερμανικές βλέψεις που υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, όπως αρχίζει να γίνεται φανερό. Η Γερμανία, εδραιώνοντας την οικονομική υπεροχή, την οποία απέκτησε, μεταξύ άλλων σε βάρος των εταίρων της στην ΕΕ και ελέγχοντας πλήρως την οικονομική πορεία της βάζει πλώρη για να ελέγξει και την πολιτική διάσταση του ευρωοικοδομήματος. Μάλιστα δε διστάζει να προωθεί την ευρωπαϊκή ακροδεξιά που θέλει να εμφανιστεί ως ο προστάτης των κατατρεγμένων. Το έργο το έχουμε δει και δε θέλουμε την επανάληψή του.
Και μιας και αναφερόμαστε στη Γερμανία, ας σημειώσουμε ότι εδώ έχουμε ένα στοιχείο, που πιθανόν να το ήθελε και αυτό. Να σπρώξει τους άλλους να κάνουν ότι αυτή θέλει. Με μύριες όσες μεθοδεύσεις. Θα δείξει η ιστορία το λόγου το αληθές, και μάλιστα πολύ σύντομα. Οι ακροδεξιές κορώνες αρχίζουν να υπερασπίζονται αυτά που καθημερινά θέλουμε εμείς, οι φυσιολογικοί ευρωπαίοι πολίτες να επιτύχουμε. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, οι Ιταλοί αν εφαρμόσουν αυτό που δεν εφάρμοσαν, ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Γερμανοί, δείχνουν το δρόμο προς την επιθυμητή ανάπτυξη κάθε χώρας. Υπενθυμίζω ότι στο παρελθόν αυτά που η Κομισιόν κατηγορεί στην Ιταλία, πρώτες οι επικυρίαρχες χώρες Γαλλία και Γερμανία εφάρμοσαν. Πρώτες αυτές καταπάτησαν τους κανόνες που έθεσαν. Όμως για χώρες όπως η Ελλάδα, ή άλλες που τοποθετούνται στην περιφέρεια και έχουν προφανή δυσχέρεια να συμμετάσχουν στο δίχτυ λήψης αποφάσεων, ίσχυσε πλήρως ο κανόνας «δυο μέτρα κι δυο σταθμά».Το αίσχος που έγινε με την Ελλάδα, σωστά οι Ιταλοί θέλουν να το αποφύγουν. Και θα κερδίσουν τη διαφοροποίησή τους, αλλά με ένα τρόπο που δε μου είναι αρεστός γιατί θα τον βρω μπροστά μου, όπως όλοι μας. Πρόκειται για τις πολιτικές τάσεις που δημιουργούν τη διαφοροποίηση αυτή. Οι πολιτικές αυτές τάσεις τοποθετούνται στα άκρα δεξιά που φλερτάρουν με το φασισμό και διαθέτουν καίρια ναζιστικά ενσταντανέ. Άσε που το δημόσιο χρέος μας, δεν το δημιουργήσαμε για να τέρψουμε τον ελληνικό λαό, αλλά για να θρέψουμε μερικές καταστάσεις του άρρωστου πολιτικού μας συστήματος.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το σημείο αυτό το σημερινό μας σημείωμα, δηλαδή για «Το ζήτημα του χρέους, για άλλη μια φορά»1, που είναι άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2018, με συντάκτη τον οικονομολόγο Philippe Waechter
Σύμφωνα με τον οικονομολόγο αυτόν, το γαλλικό δημόσιο χρέος διαμορφώνεται κοντά στο 100% του γαλλικού ΑΕΠ. Όμως Η ανησυχία προέρχεται περισσότερο από το ιδιωτικό χρέος των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Οι αντιδράσεις επικεντρώθηκαν μόνο στο δημόσιο χρέος αλλά όχι στο ιδιωτικό χρέος, το επίπεδο του οποίου είναι πλέον ειλικρινά ανησυχητικό.
Στο διάγραμμα που ακολουθεί βλέπουμε δυο γραμμές με αναλογικά ίση αυξητική πορεία. Η αποκάτω γραμμή είναι το δημόσιο χρέος και η από πάνω γραμμή αφορά το ιδιωτικό χρέος (επιχειρήσεων και νοικοκυριών).
Μετρούμενο σε συγκρίσιμη κλίμακα (ως% του ΑΕΠ), το ιδιωτικό χρέος είναι μεγαλύτερο από το δημόσιο χρέος και ο ρυθμός του, που καθορίζεται κυρίως από τις εταιρείες, δείχνει ταχύτερη ανάπτυξη από το δημόσιο χρέος. Στο τέλος του πρώτου τριμήνου του 2018, πάνω από ένα έτος, αυξήθηκε κατά 4,3% έναντι 2,2% για το δημόσιο χρέος.
Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο τύπων χρέους είναι ότι το δημόσιο χρέος μπορεί να αναδιαρθρωθεί με πολύ μακρά θέματα και το κράτος έχει επίσης την αναγνωρισμένη ικανότητα να αυξήσει τους φόρους. Τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις δεν έχουν καμία από αυτές τις δυνατότητες. Ως εκ τούτου, το ιδιωτικό χρέος είναι πιο περιοριστικό, διότι η επιβάρυνσή του εξαρτάται από την παρούσα κατάσταση για κάθε έναν από τους ιδιωτικούς φορείς. Ένα αρνητικό σοκ είναι πολύ επιζήμιο για τον ιδιωτικό τομέα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανέφερα τον ρόλο του δημόσιου χρέους, ο οποίος θα μπορούσε να μετριάσει τον σοκ και να μην φέρει ολόκληρη την προσαρμογή στον ιδιωτικό τομέα.
Το ιδιωτικό χρέος αυξάνεται ταχύτερα από το δημόσιο χρέος. Αυτή είναι μια πηγή ερωτήσεων σχετικά με την ικανότητα του γαλλικού παραγωγικού τομέα να δημιουργήσει κέρδη παραγωγικότητας για να συμβάλει στην κερδοφορία των επιχειρήσεων και στη διανομή υψηλότερων εισοδημάτων.
Όμως, όπως σωστά επισημαίνει ο οικονομολόγος αυτός, το δημόσιο χρέος δεν μειώνεται όταν η ανάπτυξη είναι ισχυρή. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτός είναι, εξ άλλου, και ο κανόνας που ίσχυσε μετά από πολλές ταλαντεύσεις και στην περίπτωση των ελληνικών μνημονίων. Μόνο που εδώ, αν θέλετε λόγω των εξοπλιστικών προγραμμάτων θα πρέπει η χώρα να βρει πόρους για επενδύσεις πράγμα εξαιρετικά πολύ δύσκολο. Δείτε από την άλλη πλευρά τα γαυγίσματα του Γάλλου προέδρου Μακρόν, ο οποίος μόλις άκουσε εμπάργκο για τη Σαουδική Αραβία, εξαιτίας της στυγνής δολοφονίας του δημοσιογράφου και αντικαθεστωτικού του Σαουδάραβα διαδόχου, Τζαμάλ Κασσόγκι, ξεκαθάρισε πως δεν υποκύπτει σε κανένα εμπάργκο… Η Μέρκελ θα είναι εξαιρετικά ευχαριστημένη από τον καλό της μαθητή και «άλλο άκρο» του άξονα Παρίσι – Βερολίνο!! Καημένη ΕΕ!!!
Το χειρότερο όλων παραμένει το γεγονός ότι κανείς δε μαθαίνει από την ιστορία. Παράδειγμα το επόμενο διάγραμμα που δείχνει παράλληλη πορεία του ΑΕΠ και του δημόσιου χρέους. Σύμφωνα με το στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα… όταν ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας ήταν πολύ υψηλός, τότε έπρεπε να εφαρμοσθούν πολιτικές λιτότητας. Με την κρίση δείτε στο διάγραμμα πως «σπάει» η παράλληλη πορεία και το δημόσιο χρέος αυξάνεται πολύ γρηγορότερα απότι η ανάπτυξη. Ότι έγινε και στη χώρα μας, μόνο που στη χώρα μας εξαιτίας της άθλιας επιβολής της πολιτικής λιτότητας οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν κάτω από το μηδέν και έτσι χάσαμε πάνω από το ένα τέταρτο του ΑΕΠ μας, και είδαμε να απλώνεται η πανούκλα της ανεργίας. Με συμμέτοχους τους πολιτικούς μας των κομμάτων εναλλαγής στην εξουσία.
Τώρα είναι πλέον αργά για ολόκληρη την ΕΕ να δράσουμε δημοκρατικά και θα δούμε το γιατί στο επόμενο μας σημείωμα για τη σχέση χρέους και πολιτικής λιτότητας που εξέθρεψε ένα θεριό μαύρο φίδι που βγήκε από το σπασμένο αυγό του.
1. https://www.linkedin.com/pulse/la-question-de-dette-une-fois-encore-philippe-waechter/?trk=eml-email_feed_ecosystem_digest_01-recommended_articles-4-Unknown&midToken=AQF6kPMyjIZm-w&fromEmail=fromEmail&ut=0fPaC6IA86rUs1
