Η λειτουργία στην Αγιά Σοφιά

Ήταν Άνοιξη του 1919. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει από τις 11 Νοεμβρίου 1918 με την υπογραφή ανακωχής των συμμάχων με νικημένη Γερμανία και τους συμμάχους της, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Τουρκία.
Στα τέλη Μαρτίου εκείνης της Άνοιξης, ο ελληνικός στόλος αγκυροβόλησε για λίγο στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης. Μετέφερε στο μέτωπο της Ουκρανίας την 3η και 13η μεραρχίες.
Μαζί με τους στρατιώτες εκείνης της αποστολής, ήταν κι ένας παπάς, αρχιμανδρίτης για την ακρίβεια, Ελευθέριος Νουφράκης, ή παπα Νουφράκης όπως τον αποκαλούσαν οι στρατιώτες, πού ’χε καταγωγή από τις Αλώνες Ρεθύμνου.
Έδινε την εντύπωση πως δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας λευίτης που γύριζε στα μέτωπα για να μη πηγαίνουν άψαλτοι οι νεκροί του πολέμου.
Στην πραγματικότητα όμως, ο παπα Νουφράκης συχνά πυκνά πετούσε το πετραχήλι κι άρπαζε το όπλο και ριχνόταν μαζί με τους στρατιώτες στη μάχη.
Έτσι, έστελνε κι αυτός κόσμο στην άλλη ζωή που τον έψελνε άλλος παπάς, από την άλλη πλευρά του λόφου.
Ο παπάς, βγήκε στην Πόλη. Την εποχή εκείνη, η “Βασιλεύουσα” βρισκόταν υπό “συμμαχική επικυριαρχία”.
Μαζί του ήταν μια ομάδα από τέσσερις αξιωματικούς.
Ήταν ο Φρατζής, ο Λιαρομάτης, ο Σταματίου κι ο Νικολάου. Κι οι τέσσερις συνόδεψαν τον παπά ως την Αγιά Σοφιά που τότε λειτουργούσε σαν τζαμί.
Ο παπάς, τους εκμυστηρεύτηκε την επιθυμία του να λειτουργήσει στην Αγιά Σοφιά μα αυτοί του επεσήμαναν πως μια χριστιανική λειτουργία στο τότε “τζαμί” την Αγιά Σοφιά, θα προκαλούσε διπλωματικό επεισόδιο με τους Τούρκους.
Αυτός όμως επέμενε κι αυτοί υποχώρησαν.
Ο παπάς στέκει στην Αγία Πύλη, βγάζει μέσα από το ράσο του ένα πετραχήλι κι ένα μικρό μπουκάλι κρασί για νάμα, φωνάζει τον ταγματάρχη Λιαρομάτη για ψάλτη και τον υπολοχαγό Νικολάου για νεωκόρο κι αρχίζει:
«Ευλογητός ο Θεός… Νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος…».
Και η λειτουργία συνεχίζεται.
Η εκκλησία σιγά – σιγά γεμίζει από μουσουλμάνους που έχουν έρθει για τη δική τους προσευχή και προβληματίζονται με όσα βλέπουν.
«Εμείς κοινωνούμε», λένε οι τέσσερεις αξιωματικοί και γίνεται η απόλυση.
Αμέσως, ένα μπουλούκι Τούρκων ορμούν στην Ωραία Πύλη, κι ο παπά Νουφράκης συλλαμβάνεται.
Όμως, Γάλλοι και Άγγλοι αξιωματικοί (η Κωνσταντινούπολη τότε ήταν κατοχή των συμμάχων) τον απελευθέρωσαν.
Το επεισόδιο όμως δεν εσταμάτησε εκεί.
Εσυνεχίστηκε στο διπλωματικό πεδίο. Η Τουρκία αναστατώθηκε. Έγινε διάβημα στο Βενιζέλο, πρωθυπουργό τότε της Ελλάδας.
Ο παπα Νουφράκης καλείται από τον Εθνάρχη που τον παρατηρεί για την πράξη του.
Ύστερα, ο Εθνάρχης σώπασε. Χούφτωσε την ασπρόμαυρη γενειάδα του παπά, το πρόσωπο του φωτίστηκε ξαφνικά και τα μάτια του άστραψαν χαρούμενα πίσω από τα γυαλιά του και του λέει:
«Αν είχα ακόμη δέκα παπάδες σαν εσένα, θα κατόρθωνα πολλά… πάρα πολλά».
*συνταξιούχος δάσκαλος